Ένα Συνέδριο αφήνει μία συγκεκριμένη γεύση ή αυτή που θέλει ο καθένας να γευτεί;
Τι μένει τελικά;
Τι αντέχει ως εικόνα προς τα έξω;
Διότι εδώ είχες δύο εξαιρετικές ομιλίες του Τσίπρα -και στο άνοιγμα και στο κλείσιμο-, οι οποίες θα έπρεπε να αποτελούν σήμερα αντικείμενο μεγάλης συζήτησης. Και ως προς το κομμάτι των προτάσεων, και ως προς το αυτοκριτικό κομμάτι, που ήταν γενναιότερο από ό,τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς.
Έφτασαν αυτές οι ομιλίες στον κόσμο;
Δε μιλάω για το τηλεοπτικό κοινό, εκεί η μιντιακή χούντα κάνει καλά τη δουλειά της. Στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ έφτασαν; Σε εκείνους που ποτέ δε θα γίνουν μέλη ή σύνεδροι αλλά «είναι πιο ΣΥΡΙΖΑ από εμάς», όπως είπε ο ίδιος ο Τσίπρας από το βήμα του Συνεδρίου.
Αυτό που βλέπω στα social media -που στο πολιτικό κομμάτι είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας, με στρεβλώσεις αλλά και ιδιαίτερη ευστοχία- είναι ότι από χθες σκοτώνονται οι «προεδρικοί» με την «ομπρέλα». Και οι μεν προεδρικοί βρίζουν την «Ομπρέλα» όσο τον Μητσοτάκη, οι δε «Ομπρέλα» μακάρι να έδειχνε στον αντιπολιτευτικό της λόγο την ίδια ζέση που δείχνει στο εσωκομματικό πεδίο. Αλλά, φεύ! Ομπρελίστας, για εσωκομματικό ακτιβισμό.
«Εγώ αυτούς ποτέ δε θα τους πω συντρόφους», έγραφε ένα μέλος – σύνεδρος. Και ποιος σε ρώτησε; Ποιος σου έδωσε τα κλειδιά του κόμματος; Και, εντέλει, πόση μεγαλομανία πρέπει να έχει ένα 3% για να νομίζει ότι του ανήκει το 32%;
Λοιπόν, ας το μάθουν οι κομματικοί και όλοι αυτοί που βαυκαλίζονται ότι με τις ωραίες ομιλίες του Τσίπρα το Συνέδριο βγήκε ενωτικό: Έξω από τα κομματικά τους γραφεία, στην κοινωνία, η εικόνα είναι αυτή του «πιάστηκαν μαλλί με μαλλί». Και δεν τη δημιούργησαν αυτή τη φορά τα ΜΜΕ αλλά η πραγματικότητα.
Ποιος είναι ο Σκουρλέτης, θυμόμαστε; Είναι αυτός που κατάφερε το μεγαλύτερο επίτευγμα που έχει καταφέρει ποτέ γραμματέας κόμματος: Να επιλέξει τέτοιους υποψηφίους δημάρχους ώστε κόμμα του 32% (στην ήττα του) να παίρνει 10 – 12% στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Και αντί αυτός ο άνθρωπος να πάει να κάνει την αυτοκριτική του, θέλει να επιβάλει την άποψη της μειοψηφίας στην πλειοψηφία!
Στο Συνέδριο, οι Ομπρελίστας είχαν ένα 25% του ΣΥΡΙΖΑ, περίπου. Νομίζουν ότι το έχουν και στην κοινωνία. Ας καταλάβουν ότι εκεί το ποσοστό τους είναι υπό το μηδέν. Με άλλα λόγια, αν αποχωρούσαν αύριο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκτοξευόταν σε ποσοστά. Πάμε ένα στοιχηματάκι; Το έχει δείξει ήδη η Ζωή. Η πραγματική και η Κωνσταντοπούλου.
Ας μην ξεχνούν ότι τον Αύγουστο του 2015 από τον ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησε το 30% του οργανωμένου κόμματος, και έναν μήνα μετά στις εκλογές -με μνημόνιο στα χέρια- ο Τσίπρας πήρε 35,5%.
Όσο για τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ; Το έχω ξαναγράψει: Μάλλον έχει ασπαστεί τον Βουδισμό. Ή έχει την ησυχία κάποιων ανθρώπων που έχουν κατανικήσει την οργή (λυπάμαι, εγώ δεν την έχω). Είναι πολύ ικανός, πολύ αληθινός και πολύ έντιμος για να μην εκλεγεί ξανά πρωθυπουργός. Όμως, να το ξέρει, τα βαρίδια θα τα κουβαλάει.
Γιατί δεν έχει σημασία μόνο πώς βλέπεις εσύ τους άλλους αλλά και πώς βλέπουν οι άλλοι εσένα. Κι αν ο Τσίπρας βλέπει τους Ομπρελίστας ως «ρεύματα ιδεών που αποτελούν πλούτο για το κόμμα», ας αναρωτηθεί μόνο ένα πράγμα: Εκείνοι πώς τον βλέπουν; Ως τον μοναδικό άνθρωπο ο οποίος μπορεί να οδηγήσει την Αριστερά ξανά στην εξουσία ή ως εχθρό στα σχέδιά τους για ένα μικρό, βολικό και ελεγχόμενο κόμμα;