«Δεν έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ πρόβλημα. Δεν διαφέρουμε σε τίποτε από μια άλλη οικογένεια»
Το νομοσχέδιο που πρόκειται να κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία έχει σηκώσει θύελλα αντιδράσεων, καθώς πολλοί δεν αναγνωρίζουν την υπόσταση μιας οικογένειας που αποτελείται από γονείς του ίδιου φύλου. Η ίδια όμως η πραγματικότητα όπως την παρουσιάζουν στο Documento τέσσερα ομόφυλα ζευγάρια είναι ηχηρή απάντηση σε όλους όσοι ισχυρίζονται πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονιών επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνει ένα παιδί.
Δείτε επίσης: Ομόφυλα ζευγάρια: Αυτό είναι το κείμενο της Ιεράς Συνόδου που θα διαβαστεί στις εκκλησίες
«Γινόμαστε γονείς συνειδητά»
Η Γεωργία Καλαντζή είναι χρόνια ζευγάρι με τη Γεωργία Αμπατζίδου και πριν από περίπου τέσσερα χρόνια αποφάσισαν ότι θέλουν ένα παιδάκι. Η κ. Καλαντζή αφηγείται στο Documento τη δική τους ιστορία: «Ως μόνη γυναίκα είχα πρόσβαση στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Πήραμε δότη σπέρματος και έπειτα από κάποιες προσπάθειες έμεινα έγκυος. Πριν από τη γέννηση συνήψαμε σύμφωνο, μέχρι τότε νομίζαμε πως είμαστε η μόνη τέτοια οικογένεια» λέει γελώντας και συνεχίζει: «Για εμάς ήταν πολύ εκπαιδευτικό. Γνωρίζαμε πως το σύμφωνο δεν θα κατοχυρώσει τη σύντροφό μου και τη σχέση της με το παιδί, αλλά το κάναμε. Παράλληλα έκανα διαθήκη για να είμαστε καλυμμένες ακόμη και για το χειρότερο σενάριο. Μέχρι το παιδί να γινόταν 18 δεν θα υπήρχε καμία σχέση με την άλλη του μαμά. Αν πάθαινα εγώ κάτι, το παιδί θα έχανε αυτόματα και τη δεύτερη μητέρα του, εφόσον δεν της αναγνωρίζεται το δικαίωμα να είναι μαμά του. Ως επιθυμία στη διαθήκη έβαλα πως θέλω εκείνη να έχει την επιμέλεια του παιδιού μου, ώστε μαζί με μάρτυρες και το σύμφωνο να μπορούσε να κερδίσει ένα δικαστικό αγώνα» λέει, διατυπώνοντας ακόμη ένα παράπονο: «Μια τυπική υπεύθυνη δήλωση για να πάει το παιδί εκδρομή δεν μπορεί να την υπογράψει. Οταν φεύγω στο εξωτερικό πρέπει να της αφήνω εξουσιοδότηση αν τυχόν κάτι συμβεί να μπορέσει να το πάει σε νοσοκομείο. Το παιδί μας δεν έχει κληρονομικό δικαίωμα αν πάθει κάτι η σύντροφός μου. Είναι σκληρό».
Το παιδί τους γεννήθηκε τον Αύγουστο του 2020 και από τότε άλλαξε όλη τους η ζωή. «Μέσα στο σπίτι είμαστε δύο μητέρες» λέει η κ. Καλαντζή και συνεχίζει: «Για το παιδί μας δεν κάνει καμία διαφορά, ήδη έχει φτάσει τριάμισι ετών και ξέρει τα πάντα για το πώς γεννήθηκε. Εχει δύο μαμάδες και ξέρει πως υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι οικογένειας. Αν κάποιο παιδάκι φυσιολογικά τον ρωτήσει πού είναι ο μπαμπάς, απαντάει με περηφάνια πως έχει δύο μαμάδες» λέει εξίσου περήφανη η μια από τις δυο μητέρες του.
Ο μικρός τούς δείχνει πολύ ένθερμα πως είναι όλος του ο κόσμος, ενώ όπως μας μεταφέρει η κ. Καλαντζή, συνηθίζει να τους λέει: «Είστε οι μαμάδες μου και σας θέλω και τις δύο για να κοιμηθώ». «Αυτό για μας είναι οικογένεια» σημειώνει.
Για όσα ακούγονται για την τεκνοθεσία σχολιάζει πως «οι ομοφυλόφιλοι δεν θα ξεκινήσουν ξαφνικά να θέλουν να κάνουν παιδιά. Το αν κάποιος επιλέγει τον γονεϊκό ρόλο έχει να κάνει με τα στατιστικά του γενικού πληθυσμού. Κάποιοι αποφασί
ζουν να κάνουν παιδιά και κάποιοι όχι. Ετσι συμβαίνει και στα ομόφυλα ζευγάρια και ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό συνειδητότητας. Πρέπει να πάρουμε την απόφαση και να αφιερώσουμε χρόνο, να πάρουμε ένα σωρό ορμόνες, να ξοδέψουμε χιλιάδες ευρώ, να κινδυνεύσει η σχέση. Είναι δύσκολος δρόμος κι αυτό αποδεικνύει πόσο πολύ λαχταράμε αυτά τα παιδιά. Οταν προκύψουν είναι ο θησαυρός μας. Γινόμαστε γονείς συνειδητά, δεν μας προκύπτει» εξομολογείται η κ. Καλαντζή.
«Το παιδί μας έχει δύο μαμάδες»
Η Λίο Εμμανουήλ είναι επίσης μαμά ενός αγοριού εξήμισι ετών. Ζει με την οικογένειά της στη Θεσσαλονίκη και με τη σύντροφό της είναι 18 χρόνια μαζί.
«Το παιδί μας έχει δύο μαμάδες. Εχουμε μια χαοτική καθημερινότητα, τρεξίματα, διαβάσματα. Απ’ όταν γεννήθηκε ήξερε πώς ήρθε στον κόσμο. Οι μαμάδες του θέλανε πάρα πολύ να γίνουν μαμάδες. Επειδή δεν μπορούσαν μόνες τους βρέθηκε ένας κύριος από πολύ μακριά που ποτέ δεν θα γνωρίσουμε και μας έστειλε ένα δώρο που μπήκε στην κοιλίτσα της μαμάς και έτσι έγινε» λέει στο Documento περιγράφοντας όσα είπε στον γιο της.
Το μεγάλο τους άγχος αφορά το παιδί. «Χρειάζεται για το παραμικρό η άλλη μαμά να έχει εξουσιοδότηση ή υπεύθυνη δήλωση από μένα, που έχω έννομη σχέση με το παιδί. Είναι σαν να το κάνω για έναν ξένο, ενώ στην πραγματικότητα είναι η μαμά του» εξομολογείται η κ. Εμμανουήλ και προσθέτει:
«Στο σχολείο αντιμετωπιζόμαστε και οι δύο ισότιμα. Ετσι μας αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιποι γονείς. Δεν ξέρω τι φαντάζεται ο κόσμος πως κάνουμε στο σπίτι μας. Η καθημερινότητά μας είναι μια απλή, βαρετή καθημερινή ζωή όπως δυο ανθρώπων που έχουν ένα εξαμισάχρονο παιδί. Ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα από τον περίγυρο αν είμαστε ή δεν είμαστε οικογένεια. Είμαστε. Αν δεν μπορεί κάποιος να καταλάβει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και πως αυτό το παιδί είναι και των δύο, τι να πω εγώ; Θα αμφισβητήσουμε και τη γονεϊκότητα ενός ετερόφυλου ζευγαριού που υιοθέτησε παιδί; Οχι. Αρα εγώ αμφισβητούμαι λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτό είναι διάκριση» μας λέει εμφατικά.
Η μητέρα του μικρού αγοριού αναγνωρίζει πως «η νόρμα αυτήν τη στιγμή είναι πως η οικογένεια αποτελείται από μαμά, μπαμπά και παιδιά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν άλλοι τύποι οικογένειας. Δεχόμαστε πως αυτή είναι η νόρμα, αλλά η κακοποίηση έχει κάποιο όριο. Παύει να αφορά εμάς ως ενήλικες, πλέον αφορά και τα παιδιά μας».
Το πιο βασικό για την κ. Εμμανουήλ είναι να μην καταλήξει το παιδί στην πρόνοια σε περίπτωση που της συμβεί κάτι. «Σε τέτοια περίπτωση το παιδί είναι στον αέρα, στο έλεος. Στη διαθήκη μου σημειώνω την επιθυμία μου να πάρει την επιμέλεια η σύντροφός μου, αλλά από νομικής πλευράς δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο για να εξασφαλίσω πως αν κάτι συμβεί, το παιδί μου δεν θα χάσει δύο μαμάδες την ίδια στιγμή. Αυτή είναι η πραγματικότητα» εξηγεί με ρεαλισμό στο Documento.
Σχολιάζοντας την επικαιρότητα παραδέχεται ότι «μιλάμε για γάμο ομόφυλων, αλλά θα έπρεπε να μιλάμε για γάμο ανεξαρτήτως φύλου. Τα τρανς άτομα υπόκεινται συνεχείς διακρίσεις. Οι γυναίκες που θέλουν να κάνουν δεύτερο παιδί πρέπει να διαλέξουν ποιο “προνόμιο” προτιμούν, τον γάμο ή το παιδί. Η διαδικασία είναι να λύσεις το σύμφωνο, να περιμένεις τρεις μήνες και μετά να κινήσεις τις διαδικασίες. Είναι υποκριτικό γιατί βάζει ανθρώπους να θυσιάσουν κομμάτια της αξιοπρέπειάς τους, του εαυτού τους, για να μπορέσουν να είναι γονείς. Στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες ούτε αστερίσκοι ούτε ερωτηματικά» καταλήγει.
«Στο Βέλγιο είμαστε πλήρως αναγνωρισμένη οικογένεια»
Η μορφή οικογένειας του Σταμάτη Ανθη δεν αναγνωρίζεται στην Ελλάδα. Ο ίδιος μαζί με τον σύζυγό του Τζουζέπε και τα δύο τους παιδιά, τον Εκτορα και την Αννα, μένουν μόνιμα στο Βέλγιο, όπου και παντρεύτηκαν πριν από χρόνια. Τα παιδιά τους γεννήθηκαν στον Καναδά με παρένθετη κυοφορία.
«Ο γιος μας γεννήθηκε μες στην πανδημία πριν από τριάμισι χρόνια. Τα σύνορα τότε ήταν κλειστά. Το παιδί ήταν έτοιμο να γεννηθεί στον Καναδά και εμείς δεν ξέραμε αν μπορούμε να είμαστε στη γέννησή του. Δεν υπήρχαν πτήσεις από Ευρώπη. Το καναδικό ΥΠΕΞ μάς έδωσε ειδική άδεια για να ταξιδέψουμε. Μπήκαμε σε μια από τις τελευταίες πτήσεις από Ευρώπη για Καναδά και ήμασταν οι δυο μας σε ένα τεράστιο αεροπλάνο. Υπήρχε μόνο μία πτήση για να πηγαίνει την αλληλογραφία και έτσι πήγαμε» αναφέρει ο κ. Ανθης χαρακτηριστικά στο Documento, δείχνοντάς μας πώς είναι τα πράγματα στο εξωτερικό και πώς ο Καναδάς αναγνωρίζει το δικαίωμά τους να είναι γονείς.
«Ο Εκτορας γεννήθηκε από δικό μου σπέρμα και ωάριο της αδερφής του άντρα μου. Η Αννα γεννήθηκε από ωάριο δότριας. Είμαστε πλήρως αναγνωρισμένη οικογένεια, χωρίς καμία διαφορά από οποιαδήποτε άλλη στο Βέλγιο είτε σε υποχρεώσεις είτε σε δικαιώματα. Εχουμε την καθημερινότητα μιας οικογένειας με δύο μικρά παιδιά. Η κοινωνία δεν μας αντιμετωπίζει διαφορετικά» εξομολογείται ο κ. Ανθης.
Οι δυο τους αποφάσισαν να φτιάξουν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες που δείχνουν όλη τη διαδικασία της γέννησης των παιδιών τους, από το πώς τους βοήθησε η αδερφή του Τζουζέπε μέχρι στιγμές από την εγκυμοσύνη της Σαμπρίνας, με την οποία ακόμη και σήμερα έχουν επαφές. Για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικογένειά του λέει:
«Είμαι Ελληνας, έρχομαι συνέχεια στην Ελλάδα. Τα παιδιά μου όμως δεν έχουν ελληνικό διαβατήριο ή ιθαγένεια. Ακόμη κι αν θέλαμε, είναι απαγορευτικό για μας να μετακομίσουμε, αφού στην Ελλάδα δεν έχουμε παιδιά σύμφωνα με τον νόμο. Με το νομοσχέδιο που έρχεται λύνονται τα πρακτικά μας ζητήματα. Θα έχουμε όλα τα γονεϊκά δικαιώματα, θα είμαστε γονείς και στην Ελλάδα . Για πολλές οικογένειες όμως τα θέματα παραμένουν» καταλήγει ο κ. Ανθης.
«Ο γιος μας έχει δύο μπαμπάδες»
Ο Παναγιώτης Πεντάρης λείπει από την Ελλάδα 18 χρόνια. Ζούσε στην Αμερική αλλά τα τελευταία 13 χρόνια ζει στην Αγγλία. «Με τον πρώην σύντροφό μου αποκτήσαμε τον γιο μας, τον υιοθετήσαμε στην Αγγλία όταν ήταν τριών ετών. Σήμερα είναι 15. Ο γιος μας έχει δύο μπαμπάδες. Στην Ελλάδα όμως θεωρείται ασυνόδευτος, ανήλικος μετανάστης. Ακόμη κι αν θέλαμε να επιστρέψουμε, δεν είναι κάτι που μπορούμε να προγραμματίσουμε. Δεν μπορώ να πάω το παιδί μου να ζήσει σε μια χώρα η οποία δεν σέβεται την οικογένειά του. Φυσικά όλα τα δικαιώματα που του στερούνται στην Ελλάδα, στην Αγγλία τα έχει βάσει νόμου. Ο γάμος δεν είναι προϋπόθεση για να αναγνωριστεί η σχέση ενός γονέα με το παιδί».
Στην καθημερινότητά τους δεν υπάρχει κανένας απολύτως αντίκτυπος και ο γιος του, που όπως λέει στο Documento ο κ. Πεντάρης είναι στρέιτ, έχει άνεση να συζητήσει, να κάνει ερωτήσεις, να μάθει πράγματα για τη δική του σεξουαλικότητα και τις σχέσεις των ανθρώπων. «Από μικρός είχε αποδεχτεί πως δεν υπάρχει μητέρα, μας φώναζε και τους δύο
“μπαμπά”. Προφανώς υπήρχαν απορίες, αλλά πιο απλές, για τα περιβάλλοντα που μεγαλώνουν τα παιδιά. Ποτέ δεν είχε την απορία γιατί δεν έχει μαμά. Γνώριζε και μέσω της ανοιχτής συζήτησης στην εκπαίδευση, που πάντα βοηθάει, πως υπάρχει ποικιλομορφία στους τύπους οικογένειας».
Ο Παν. Πεντάρης έχει να θυμάται πολλές δυνατές στιγμές που απαντούν στην ανυπόστατη θεωρία πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες με γονείς του ίδιου φύλου δεν είναι φυσιολογικά ή ευτυχισμένα. «Ολοι έχουν τις ίδιες αγωνίες. Τώρα προσπαθούμε να διαβάσουμε φυσική, δεν καταλαβαίνει αυτός πράγματα, δεν καταλαβαίνω ούτε ’γω και προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη μαζί. Εχουμε τις ίδιες αγωνίες που έχουν όλοι».
Ο πατέρας του ήταν αντίθετος σε αυτά τα ζητήματα. «Η ύπαρξη του γιου μου του άλλαξε τα δεδομένα και ολόκληρη την κοσμοθεωρία. Στην Κρήτη περνούσαμε πολύ ωραίο χρόνο μαζί. Κάποια στιγμή μάλιστα μου είχε πει “δεν ξέρω τι περίμενα, αλλά ήταν λάθος, γιατί αυτό που βλέπω είναι όπως ήμουν κι εγώ με τα παιδιά μου”» θυμάται ο κ. Πεντάρης.
Διαβάστε επίσης: Ομόφυλα ζευγάρια: Εβδομάδα «πολιτικών παθών» για την κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ: Εκμεταλλεύεται το αλαλούμ στη ΝΔ για τα ομόφυλα ζευγάρια
