Θεατρική ομάδα Elephas Τiliensis: «Να είμαστε συνεπείς στους ανθρώπους που αγαπάμε»

«Να είμαστε συνεπείς στον εαυτό μας, στις επιθυμίες μας και στους ανθρώπους που αγαπάμε»

Τα μέλη της πετυχημένης θεατρικής ομάδας μιλούν στο Docville με αφορμή την παράσταση «Η Νύχτα της Κουκουβάγιας» που επιστρέφει στη σκηνή του Bios από τις 3 Οκτωβρίου.

Η «Νύχτα της Κουκουβάγιας» είναι μια παράσταση-αλληγορία για τη ζωή και τον θάνατο, σκληρή και σαρκαστική, για την αναπόφευκτη στιγμή που κάθε άνθρωπος αντικρίζει το σκοτάδι του παρελθόντος του· για την κάθαρση που το σκοτάδι φέρνει στο παρόν του. Η παράσταση του Δημήτρη Αγαρτζίδη και της Δέσποινας Αναστάσογλου καλεί τους θεατές να αναλογιστούν τον εαυτό τους στην κρίσιμη στιγμή, στο κρίσιμο Τώρα, να ορίσουν τον τρόπο που στέκονται απέναντι στο διαφορετικό, στο «μη κανονικό», στη δική τους «Πελαγία», σε αυτό που παρεκκλίνει των καθημερινών συμβάσεων που αφαιρούν, μέρα τη μέρα, τη σάρκα και το αίμα της ζωής τους.

Γιατί επιλέξατε το έργο «Η Νύχτα της Κουκουβάγιας» του Γιώργου Διαλεγμένου και τι σας γοήτευσε στη γλώσσα και τη δραματουργική δομή του; Πρόκειται για ένα εμβληματικό κείμενο της ελληνικής δραματουργίας που ανεβαίνει ξανά στη σκηνή μετά από 20 χρόνια.

Οι συγκυρίες που μας οδήγησαν στη «Νύχτα της κουκουβάγιας» ήταν η αναζήτηση ενός νέου ελληνικού έργου που θέλαμε να έχει καθαρή θεατρική μορφή. Αναζητούσαμε ένα ολοκληρωμένο έργο ως διαδικασία δουλειάς για μας μετά από τις προσαρμογές μυθιστορημάτων που έχουμε κάνει. Σημαντικός λόγος όμως ήταν και το ίδιο το γεγονός που πραγματεύεται το έργο του Γιώργου Διαλεγμένου, δηλαδή η στιγμή του θανάτου που γίνεται ένα έναυσμα για έναν απολογισμό ζωής και για έναν προσδιορισμό προτεραιοτήτων στην καθημερινότητα την ώρα που τα πράγματα τρέχουν, οι δυσκολίες είναι πολλές, αλλά ταυτόχρονα καλούμαστε να είμαστε συνεπείς στον εαυτό μας, στις επιθυμίες μας και στους ανθρώπους που αγαπάμε.

Ο λόγος του Γιώργου Διαλεγμένου είναι μοναδικός. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται την καθημερινή γλώσσα και την μετατρέπει σε ποίηση χωρίς να υπονομεύει καθόλου τους ήρωες αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιώντας το χιούμορ, τη διεισδυτικότητα και την πνευματικότητα είναι μεγάλη χαρά να την επεξεργάζεσαι και μάλιστα με τόσο εξαιρετικούς συνεργάτες. Το έργο ανεβαίνει σχεδόν 20 χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση από τον Λευτέρη Βογιατζή και αυτό ήταν πρόκληση και χαρά ταυτόχρονα γιατί ήταν μια παράσταση εκείνη την οποία θυμόμαστε έντονα και με μεγάλο θαυμασμό. Η ανταπόκριση του κόσμου την άνοιξη μας δείχνει πόσο είναι αναγκαίο τα έργα να παίζονται και να μην αφήνονται στο συρτάρι για να μπορεί κάθε γενιά που έρχεται να συναντάει τα έργα στον φυσικό τους χώρο που είναι ίδια η σκηνή.

Η παράσταση καλεί τους θεατές να αναλογιστούν τον εαυτό τους στην κρίσιμη στιγμή, στο κρίσιμο τώρα. Με ποιον τρόπο νοηματοδοτείτε αυτή την πρόκληση και τι συμβαίνει τη στιγμή που ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τις επιλογές και τις ενοχές του;

Η αλήθεια είναι ότι κάθε μέρα καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις και να κάνουμε επιλογές που οδηγούν σε καινούργιους δρόμους και, όπως λέει και ο Κούντερα, ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα γινόταν αν σε ένα σταυροδρόμι διαλέγαμε τον άλλο δρόμο από αυτόν που πήραμε, γιατί εν τέλει η διακλάδωση μπορεί να μας είχε οδηγήσει τελείως αλλού. Νομίζουμε ότι η προσπάθεια να μπορείς να αδράξεις τη μέρα κατά το λεγόμενο είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση, πολύ δύσκολη όταν οι συγκυρίες μάλιστα δεν ευνοούν, όταν η καθημερινότητα γίνεται δύσκολη και μερικές φορές επιθετική, αλλά παρόλα αυτά πρέπει μέσα σε αυτή την καθημερινότητα, μέσα σε αυτή την πραγματικότητα που ζούμε να μπορούμε να βάζουμε προτεραιότητες ψυχικές και πνευματικές, αυτές που μπορούν να μας χαρίσουν κάποιες στιγμές ευτυχίας, αν θα μπορούσαμε να το πούμε έτσι. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχει μεγάλο νόημα να μετανιώνεις γιατί το παρελθόν έχει συντελεστεί και στο μόνο που μπορούμε να επέμβουμε με έναν τρόπο και να δράσουμε είναι το παρόν. Αυτό έχουμε, με αυτό πορευόμαστε, όσο κι αν είναι πάντα δύσκολο να μην κρατιόμαστε από το παρελθόν και να μην πελαγοδρομούμε στο μέλλον.

Με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο που στεκόμαστε απέναντι στο «διαφορετικό» και το «ανοίκειο»; Υπάρχει τέτοια ανάγκη σήμερα;

Στο έργο έρχονται αντιμέτωποι δύο κόσμοι. Ο κόσμος του Ίωνα που είναι ο κόσμος του ανθρώπου που συμβιβάζεται για να μπορεί να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα και στην κοινωνική σύμβαση και ο κόσμος της Πελαγίας, μιας κοπέλας που παραδίνεται στο αίσθημα και στον έρωτα της με συνέπεια να οδηγηθεί η ίδια στην αυτοκτονία καθώς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα η οποία είναι σκληρή. Στο τέλος του έργου υπάρχει μία καταπληκτική σκηνή – καταπληκτικά γραμμένη από τον Γιώργο Διαλεγμένο – όπου οι δυο αυτοί οι κόσμοι συναντώνται στο επέκεινα , ή σε έναν χώρο και χρόνο που δεν γνωρίζουμε και δεν έχουμε πρόσβαση, και εκεί οι δύο συγκρούονται και αναμετριούνται. Το αποτέλεσμα και το διακύβευμα αυτής της σύγκρουσης καλύτερα ας το αφήσουμε στους θεατές που θα έρθουν στην παράσταση.

«Άξιζε η ζωή που ζήσαμε»; Θεωρείτε πως υπάρχει απάντηση σε αυτό το ερώτημα;

Υπάρχει απάντηση και καλούμαστε με ένα τρόπο να δίνουμε αυτή την απάντηση κάθε μέρα, γιατί κάθε μέρα που περνάει και έχει περάσει πια στο παρελθόν δεν επαναλαμβάνεται, οπότε η αξία της είναι μοναδική. Εν τέλει επαφίεται σε μας να δώσουμε στη ζωή μας την αξία που θα θέλαμε να της δώσουμε με το να φροντίζουμε τον εαυτό μας, το πνεύμα, την ψυχή μας και σίγουρα τους ανθρώπους που αγαπάμε, τους φίλους μας, τα ταίρια μας, τα παιδιά μας.

Ποια είναι η σχέση του έργου με την ενδοσκόπηση και την υπαρξιακή αναζήτηση του σύγχρονου ανθρώπου;

Το επίτευγμα του Γιώργου Διαλεγμένου σε αυτό το κείμενο είναι ότι χρησιμοποιεί πολύ απλά υλικά, χρησιμοποιεί μια γλώσσα και χιούμορ που συναντάμε ή θα μπορούσαμε να συναντήσουμε σε μια κουβέντα σε ένα καφενείο και αυτή τη γλώσσα κατορθώνει να την κάνει την πνεύμα και ψυχή. Κατορθώνει να συνομιλήσει με το μέσα μας. Ήταν πολύ συγκινητική η ανταπόκριση, όχι μόνο η ποσοτική αλλά και η ψυχική των θεατών την άνοιξη και δικαίωσε και μόνο αυτή την επιλογή του συγκεκριμένου έργου. Ξεχωριστά να αναφέρουμε ότι ήταν πολύ πολύ μεγάλη χαρά η συνάντηση με τον ίδιο τον συγγραφέα καθώς και η συνάντηση του συγγραφέα με την ίδια την παράσταση. Ήταν μια στιγμή που θα θυμόμαστε.

Η ομάδα Elephas tiliensis ανεβάζει με επιτυχία και τη «Σεροτονίνη» του Μισέλ Ουελμπέκ στο Bios. Με ποια κριτήρια επιλέγετε τα έργα που ανεβάζετε και ποιες είναι οι προσδοκίες σας για τη νέα θεατρική σεζόν;

Τα έργα που επιλέγουμε έχουν να κάνουν με το που βρισκόμαστε εμείς την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, πως είναι οι ζωές μας τη στιγμή που θα επιλέξουμε ένα έργο, γι’ αυτό και πολλές φορές η μία επιλογή είναι εξωτερικά απροσδόκητη σε σχέση με την προηγούμενη. Αυτό οφείλεται στο ότι η ίδια η ζωή είναι απροσδόκητη και επίσης το ότι οι πλευρές που έχουμε είναι πολλές και διαφορετικές και θέλουμε να τις εξερευνούμε κάθε φορά. Είναι η χαρά που προσφέρει αυτή η δουλειά πέρα από τις πρακτικές δυσκολίες που συναντάμε. Είναι πολύ μεγάλη χαρά που θα κατορθώσουμε να επαναλάβουμε και την «Σεροτονίνη» που είχε τόση θερμή ανταπόκριση και συνομίλησε με ένα διαφορετικό, αλλά πολύ έντονο τρόπο να τους θεατές όπως και «Η νύχτα της κουκουβάγιας».