Πολλά θα μπορούσαν να πάνε στραβά. Και πήγαν.
Δεν ήταν μόνο η βροχή που έπνιξε αθλητές, αρχηγούς κρατών, μουσικούς, χορευτές, δημοσιογράφους και χιλιάδες κόσμου. Ήταν η επίπεδη, ανέμπνευστη και βαρετή τηλεοπτική κάλυψη, που μετέδωσε τα μισά από όσα διαδραματίζονταν. Ήταν η χαοτική σκηνοθεσία που προσπάθησε να χωρέσει σε ένα ενιαίο υπερθέαμα το τελετουργικό μέρος με την ατελείωτη παρέλαση. Ήταν η άνιση κατανομή χρόνου ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα σημεία της τελετής και στα επαναλαμβανόμενα κλισέ. Ήταν η ανάγκη της Γαλλίας να πρωτοτυπήσει έναντι οποιουδήποτε κόστους, ακόμα και εις βάρος του καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Και φυσικά ήταν η γαλλική αλαζονεία ότι όλα μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο. Ακόμα και ο καιρός.
Στη γενική εντύπωση ξεχαρβαλώματος προστέθηκε ο ήχος της ασταμάτητης βροχής που περνούσε στα μικρόφωνα σαν ενοχλητικός βόμβος πνίγοντας τη μουσική. Οι μουσαμάδες στα κεφάλια των επισήμων και των σελέμπριτις που σε έκαναν μέχρι να τους λυπάσαι για τη φρικτή ταλαιπωρία τους. Το “κόψιμο” από τα πλάνα σημαιοφόρων όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Τα δεκάδες πιάνα που βλέπαμε να καταστρέφονται υπό βροχή, αλλά κι αυτό που “πήρε φωτιά”- άγνωστο γιατί χρησιμοποιήθηκε “ηφαιστειακό” εφέ στην ερμηνεία του “Imagine.” Την αμήχανη δραματουργική αφήγηση δεν βοήθησαν διόλου οι μπαρόκ κήποι των Βερσαλλιών πάνω σε τρεις πανομοιότητες πλωτές εξέδρες που βαρεθήκαμε να βλέπουμε όση ώρα περνούσαν τα πλοιάρια με τις αποστολές. Στα πιο χτυπητά σημεία της τελετής συγκαταλέγονται η άτεχνη ροζ χορογραφία του καν-καν που θύμιζε διαφήμιση τσίχλας, οι πίδακες που ανάβλυζαν από τον Σηκουάνα προσθέτοντας κι άλλα κυβικά νερού στον κατακλυσμό και το ντεφιλέ μόδας που θύμιζε woke Δαλιανίδη παρά τους ταλαντούχους περφόρμερς. Ούτε λόγος φυσικά για τον πιο κιτς θεό Διόνυσο από τη Θεογονία μέχρι σήμερα που έγινε λούτσα και ξέβαφε. Στην πιο μακρόσυρτη αφή ολυμπιακής φλόγας που θυμάμαι, η ιδέα του αερόστατου ήρθε πολύ αργά για να καταφέρει να ανατρέψει την εντύπωση. Τελευταία αφήνω τη δυσοίωνη ιππέα που κάλπαζε σαν άλιεν με το ρομποτικό άλογό της πάνω στον Σηκουάνα μεταδίδοντας-υποτίθεται – το ολυμπιακό πνεύμα.
Όσο για τους θεατές που ήταν εκεί, το χάος ολοκληρώθηκε με το μπλακ άουτ της κεντρικής γιγαντοοθόνης στο Τροκαντερό και την αποσύνδεσή τους με οτιδήποτε συνέβαινε εκτός του οπτικού τους πεδίου. Και με τη μεγάλη φυγή εκείνων που έτρεχαν να βρουν σκέπαστρα ή επέστρεφαν κακήν-κακώς σπίτι τους.
Αλλά ευτυχώς υπήρχε η μεγαλειώδης Σελίν Ντιόν που τραγούδησε Πιαφ από τον Πύργο του Άιφελ σε μια σπάνια εμφάνιση που θα θυμόμαστε.. (Η Lady Gaga δεν θα μείνει στη μνήμη παρόλο που όταν κάθισε στο πιάνο ανέτρεψε τις αρχικές εντυπώσεις). Στις πρωτότυπες ιδέες της τελετής ήταν η μίξη της μέταλ (για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες) με την οπερατική μουσική από τους Gojira και τη σοπράνο Μαρίνα Βιότι. Και το “παντρεμα” της πιο δημοφιλούς γαλλίδας ποπ σταρ Άγια Νακαμούρα με την ορχήστρα της ρεπουμπλικανικής φρουράς. Οι κλασικές γυναικείες προσωπογραφίες που αναδύονταν απ’ το νερό του ποταμού (που βαρεθήκαμε να βλέπουμε) μείωσαν την εντύπωση των γυναικείων αγαλμάτων που επίσης ανέβαιναν στην επιφάνεια – φόρος τιμής στις λιγότερο γνωστές γαλλίδες που άφησαν στην εποχή τους σπουδαίο έργο. Η ιδέα του βαρκάρη-λαμπαδηδρόμου που περπατούσε πάνω στις στέγες φωτίζοντας με τη δάδα του όλους τους σταθμούς της γαλλικής ιστορίας ίσως ήταν η καλύτερη της τελετής. Όπως και η χορογραφία της ανακατασκευής της Παναγίας των Παρισίων. Ο Κουασιμόδος, οι Άθλιοι, το αίμα της Γαλλικής Επανάστασης, η Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, η Κάρμεν του Μπιζέ, ο Μικρός Πρίγκιπας, η Μόνα Λίζα ήταν επίσης εκεί. Όπως και η Νίκη της Σαμοθράκης και η Αφροδίτη της Μήλου. Αλλά και το παρκούρ, τα γαλλικά καφέ, το Μετρό, οι υπόνομοι δοσμένα μάλιστα με αίσθηση χιούμορ. Είναι παράξενο, αλλά τα πιο σημαντικά σημεία της τελετής ήταν τα πιο σύντομα.
Και βέβαια εκεί ήταν ο Ναδάλ, ο Καρλ Λιούις, η Νάντια Κομανέτσι, η Σερένα Γουίλιαμς. Και ο μέγιστος Ζιντάν με το άψογο sur mesure κοστούμι και τα άσπρα αθλητικά του. Πρωταγωνιστής όμως ήταν το Παρίσι. Ακόμα και γκρίζο, βροχερό και καταθλιπτικό είναι το ωραιότερο σκηνικό του κόσμου. Γιατί οπουδήποτε αλλού η συγκεκριμένη τελετή θα ήταν απλώς ένας μαξιμαλιστικός αχταρμάς . Ακόμα και με λιακάδα.
Διαβάστε επίσης
Πραξικόπημα στη Βουλή με το Πόθεν Έσχες – Αυτή την Κυριακή στο Documento
