Αν μη τι άλλο, ο Μπάμπης της καρδιάς μας είναι, ήταν και θα είναι παράδειγμα… προκοπής και ειλικρίνειας, τόσο στην προσωπική του πορεία, από τραπεζικό στέλεχος σε διαμορφωτή της κοινής γνώμης, όσο και για τον σεβασμό στην αλήθεια που έχει επιδείξει στο δημόσιο λόγο του…
Ο Μπάμπης βρήκε στη φιλόξενη αγκαλιά του ΣΚΑΪ πεδίον δόξης λαμπρό για να εκφράσει την… προσωπική του αλήθεια, αυτήν της ωδής στο νεοφιλελευθερισμό.
Κι επειδή οι υπόλοιποι είμαστε όλοι πρόβατα ή και γίδια, ανάλογα με το πώς το βλέπει ο Μπάμπης τη συγκεκριμένη ημέρα, τι άλλο μας μένει από το να τον δοξάσουμε για τη γνώση που μας προσφέρει; Ποιόν να στείλουμε στην ελληνική Βουλή αν όχι τον άνθρωπο που:
Αγαπά το ΔΝΤ, πιστεύει ότι είμαστε τυχεροί που έχουμε αυτόν τον μηχανισμό και το θεωρεί φίλο των λαών…
Θεωρεί ότι «δυστυχώς δε γίνονται παρεμβάσεις στα ελληνικά πράγματα και η ελληνική κυβέρνηση θα συνεχίσει να παίρνει αποφάσεις»…
Ήλπιζε να κρατήσει αρκετά το ΔΝΤ ώστε να μην υποχωρήσει στα θέματα των εργασιακών…
Είναι απογοητευμένος που το ΔΝΤ δεν κράτησε γερά…
Πιστεύει ότι ποτέ μια κυβέρνηση δεν θα πρέπει να απευθύνεται στο λαό και να τον ρωτάει για το πώς πρέπει να κάνει κάτι που είναι καθήκον της…
Αναρωτιέται για να μην δεχτούμε μια «σοβαρότερη Χρυσή Αυγή» για να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία…
Διότι, για εμάς τα γίδια, αυτός ο φωστήρας-σωτήρας θα μας ανοίξει τα μάτια και το αν θα μας κλείσει τα σπίτια είναι απλώς μία παράπλευρη απώλεια…
Κρίμα κι άδικο να φτάνει η γνώση του μόνο μέχρι την ελληνική Βουλή αντί να φτάνει μέχρι την καρέκλα της Λαγκάρντ…
(ΥΓ. Το γεγονός ότι το ίδιο το ΔΝΤ παραδέχτηκε την αποτυχία του στα ελληνικά προγράμματα είναι απλώς μια ένδειξη ότι κι αυτό είναι γίδι…)
