Ηπια διασκεδαστική άποψη που ακούγεται τελευταία και μάλιστα με εκφράσεις καρμπόν, λες και εκπορεύονται από τα γνωστά non papers, είναι αυτή η βαρύγδουπη περί διχόνοιας, που σπέρνει η αντιπολίτευση αλλά και μερίδα ανεύθυνων πολιτών, και η ανάγκη για εθνική ομοψυχία.
Παιδιά, δεν θέλω να σας σοκάρω, αλλά δεν γυρίζουμε καθημερινό σίριαλ του Φώσκολου με τον Ευλογητό. Δεν το ακούσατε από μένα, αλλά αυτό το «όλοι μαζί», που είναι και το κυρίαρχο μότο της συγκεκριμένης μερίδας ανθρώπων που εκφέρουν αυτήν την άποψη, δεν υπήρξε ποτέ, εκτός από το «Ολοι μαζί μπορούμε» του Σκάι. Νομίζω μάλιστα ότι είναι ένα σύνθημα πιο κενό και από το κεφάλι του εθνικού μας ρουφιάνου, για να μη λέω ονόματα και σέρνονται μηνύσεις.
Ολοι μαζί δεν υπήρξε για τη συμμετοχή της χώρας μας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εθνικό διχασμό.
Ολοι μαζί δεν υπήρξε στην Κατοχή που κάποιοι αντιστάθηκαν, πείνασαν, δολοφονήθηκαν και άλλοι συνεργάστηκαν και αποθήκευαν λάδι λέγοντας «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας».
Ολοι μαζί δεν υπήρξε ούτε στην Ελληνική Επανάσταση με τους βολεμένους με τον οθωμανικό ζυγό.
Ολοι μαζί δεν υπήρξε ούτε στη χούντα που έφτιαχνε δρόμους και κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοικτά.
Ολοι μαζί δεν υπήρξε ούτε στους Περσικούς πολέμους.
Ολοι μαζί δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά.
Το πόσο ψεύτικα και υποκριτικά είναι αυτά τα «όλοι μαζί» και «σταματήστε τη διχόνοια» καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι ισχύουν μόνο όταν η κριτική απευθύνεται προς την κυβέρνηση. Οταν τα βέλη στρέφονται σε κάποιον συμπολίτη τους ή σε ομάδα πολιτών οι «όλοι μαζί» είναι οι πρώτοι που υπερθεματίζουν. Γιατί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έβλεπαν ως φταίχτη για τη χρεοκοπία της χώρας τον καστανά που δεν έκοβε αποδείξεις, οι ίδιοι που υποδεικνύουν τον κυρ-Θανάση που δεν φοράει μάσκα ως ένοχο για τη διασπορά του ιού.
Ολοι μαζί, αλλά εμείς με την κουκούλα και το υψωμένο δάχτυλο ένα πράγμα δηλαδή.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό της χαριτωμένης αλλά απολύτως κενής περιεχομένου και υποβολιμαίας εν πολλοίς άποψης αυτής είναι το «μην κάνεις κριτική, οι στιγμές είναι κρίσιμες» ή το «δεν είναι τώρα η ώρα για γκρίνια, έχουμε καιρό μετά γι’ αυτά».
Ούτε αυτό το μάθατε από μένα, αλλά καμιά κρίσιμη στιγμή δεν αποκλείει την εποικοδομητική κριτική. Αντιθέτως, την καθιστά απολύτως αναγκαία. Αυτοί οι ίδιοι οι «όλοι μαζί» εξάλλου ανέβηκαν στα κάγκελα για την τραγωδία στο Μάτι προτού κάτσουν ακόμη οι στάχτες. Και πολύ καλά έκαναν. Και είμαι σίγουρος ότι θα το ξανακάνουν. Ακόμη και σε περιόδους πολέμων η κριτική και ο σκεπτικισμός υπήρχαν πάντα. Αν τώρα πάρουμε την πρόσφατη περίπτωση με την πανδημία, θα δούμε ότι σε μια σειρά από χώρες, όπως η Ισπανία με τους γιατρούς να φωνάζουν καθημερινά, η Αγγλία όπου ο Τζόνσον ξεσκίστηκε με την ανοσία της αγέλης, η Γαλλία όπου κατατέθηκαν μαζικές αγωγές εναντίον της κυβέρνησης για ανθρωποκτονίες, οι ΗΠΑ κ.ά., η κριτική όχι μόνο δεν μπήκε στα συρτάρια, όχι μόνο δεν μετατέθηκε για αργότερα, αλλά ήταν εντονότερη.
Αυτό το «κάτσε πρώτα να περάσουν όλα και θα μιλήσουμε μετά» μου θυμίζει λίγο εκείνο το «δώσε μου δανεικά και τα βρίσκουμε», η κατεξοχήν δηλαδή ατάκα της πιστόλας, του δανεικά και αγύριστα. Είναι το μόνιμο αφήγημα της εκάστοτε κυβέρνησης για να καταλαγιάσει η οργή. Την οργή είναι που φοβούνται.
Η κριτική γίνεται για να διορθωθεί μια κατάσταση προτού φτάσει στο μη περαιτέρω. Γίνεται για παράδειγμα για να προσληφθούν γιατροί, να ενισχυθεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας, να αγοραστούν λεωφορεία, να υποχρεωθούν οι εισερχόμενοι στη χώρα να κάνουν υποχρεωτικά τεστ Covid. Γιατί όταν αυτό περάσει και χαλαρώσουμε, εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε, είναι πιο πιθανό να γυρίσουμε στο «τι τα θέλουμε τα δημόσια νοσοκομεία;» της Ξαφά παρά να γίνουν όλα τα παραπάνω. Με τη σιωπή και το άναμμα καντηλιών δεν πέτυχε ποτέ κανείς τίποτε. Απορώ μάλιστα πώς χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους Αφροαμερικανούς που πέφτουν θύματα της αστυνομικής βίας και δεν τους ενοχλεί η γκρίνια του Βlack Lives Matter.
΄Η πώς δεν τους σοκάρει με τον ίδιο τρόπο η εγχώρια αστυνομική βία. Ισως όμως το μυστικό να είναι ότι εκεί κυβερνούν άλλοι και μπορούμε να βγάλουμε πύρινους λόγους αβασάνιστα, χωρίς φόβους να διχάσουμε.
Το τρίτο και ενδεχομένως το πιο τραγελαφικό χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης άποψης είναι το εξής: άνθρωποι με διαφορετική ιδεολογία, διαφορετική διαδρομή, άνθρωποι που δεν σε γνωρίζουν, δεν έχουν ιδέα τι έχεις κάνει στη ζωή σου, σε νουθετούν για το πώς κατά την άποψή τους πρέπει να είναι ο ορθολογικός πολίτης, ο σωστός επαναστάτης, ο σωστός αριστερός, ο σωστός αναρχικός, έστω και αν στο μόνο συλλαλητήριο που έχουν συμμετάσχει, και αν, είναι αυτό για τη Μακεδονία ή για τις ταυτότητες και το 666, έστω και αν η μόνη τους σχέση με τον Μαρξ και τον Μπακούνιν είναι τα τσιτάτα που ανεβαίνουν στο ίντερνετ. Μη σου πω ότι ούτε τις φωτογραφίες τους δεν ξεχωρίζουν. Εξαιρώ την Παπαγγελή που είχε απορρίψει από τα δεκαέξι της το «Κεφάλαιο».
Είναι κάτι σαν επιτροπή, δηλαδή, που απονέμει τίτλους και πιστοποιητικά, μόνο που δεν τους τα ζήτησε κανείς. Αν έχετε τόση ανάγκη, παιδιά, για επιτροπές, υπάρχουν και τα ριάλιτι. Εγώ σας ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω.
Το μόνο καλό με τον κορονοϊό είναι ότι φορώντας τις χειρουργικές μάσκες έπρεπε να βγουν οι υποκριτικές. Αυτοί οι άνθρωποι υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Είναι αυτοί που δηλώνουν υπεύθυνοι και ευαίσθητοι, κατονομάζοντας με μεγάλη ευκολία κάποιους άλλους ως ανεύθυνους και αναίσθητους. Είναι αυτοί που λένε «όλοι μαζί», φροντίζοντας όμως να διαλέγουν πάντα την πλευρά των νικητών.
Εμείς λέμε να διαλέξουμε την πλευρά του δίκιου.
