Εάν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δεν υπήρχε, η κυβέρνηση θα έπρεπε να τον εφεύρει. Μπορεί να αποτελεί, εκ του αποτελέσματος, έναν από τους χειρότερους υπουργούς του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν παύει ωστόσο να εξυπηρετεί και μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το αφήγημα περί ανάγκης για περισσότερη τάξη και ασφάλεια που μεθοδικά έχτιζε η Νέα Δημοκρατία από την εποχή που είχε τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, βασιζόμενη σε μύθους περί αύξησης της εγκληματικότητας και αβάτου των Εξαρχείων. Η πραγματικότητα βέβαια απέχει παρασάγγας από αυτό που το κυβερνών κόμμα και το Μέγαρο Μαξίμου προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης (προστασία του πολίτη δεν υφίσταται) κάθε φορά που ζυγίζεται βρίσκεται ελλιπής. Σε οποιοδήποτε σοβαρό κράτος του κόσμου υπουργός ο οποίος θα μετρούσε τόσες αποτυχίες σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, εάν δεν είχε την αξιοπρέπεια να παραιτηθεί, θα είχε αποπεμφθεί.
Δεν είναι όμως μονάχα οι καταγγελίες –επώνυμες ή μη– σε βάρος της αστυνομίας που με «λυμένα χέρια», όπως δήλωνε το καλοκαίρι του 2019 ένας εκ των προβεβλημένων συνδικαλιστών της, εμφανίζεται με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα να παραβαίνει τους νόμους που θεωρητικά προστατεύει. Η πρόσφατη προσαγωγή του φωτορεπόρτερ του Documento Μάριου-Ραφαήλ Μπίκου την ώρα που κάλυπτε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας είναι απλώς ένα ακόμη από τα πολλά παραδείγματα αστυνομικής αυθαιρεσίας. Ομως αυτές είναι πρακτικές για τις οποίες ο υπουργός του κ. Μητσοτάκη δεν αποκλείεται να διεκδικήσει και παράσημα, παρά το γεγονός ότι θα έπρεπε να εξεταστούν έως και ενδεχόμενες δικές του ποινικές ευθύνες.
Εκείνο αντιθέτως που καταδεικνύει την πλήρη ανικανότητά του είναι η απόφαση να δημιουργηθεί ακόμη ένα αστυνομικό σώμα, το οποίο θα αναλάβει να «προστατεύσει» τα πανεπιστήμια. Ασφαλώς η αστυνομία –βάσει νόμου της παρούσας κυβέρνησης– δεν χρειάζεται την έγκριση της συγκλήτου ή της πρυτανείας προκειμένου να έχει πρόσβαση στα εκπαιδευτικά ιδρύματα εάν τελούνται κακουργηματικές πράξεις. Αν επομένως επί ενάμιση χρόνο στους χώρους των πανεπιστημίων τελούνται κακουργήματα, όπως για παράδειγμα εμπόριο ναρκωτικών, όπως καταγγέλλουν στα τηλεπαράθυρα κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές, αλλά δεν υπάρχει παρέμβαση των αρχών ώστε οι υπαίτιοι να συλληφθούν και να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη, τότε ο κ. Χρυσοχοΐδης και βέβαια η φυσική ηγεσία της αστυνομίας είναι απολύτως έκθετοι.
Ως εκ τούτου, η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας δεν αποτελεί ανάγκη ώστε να περιοριστεί η όποια εγκληματικότητα στα πανεπιστήμια, αλλά ομολογία πλήρους αποτυχίας. Εξυπηρετεί όμως έναν ακόμη στόχο: τη διαιώνιση του χυδαίου ψέματος που θέλει άλλοτε την Αριστερά, άλλοτε τα Εξάρχεια, άλλοτε τους φοιτητές και άλλοτε συνολικά τους δήθεν αντιδραστικούς Ελληνες να ευθύνονται παλαιότερα για την εγκληματικότητα και σήμερα –που η κατάσταση με τον κορονοϊό να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο– και για την εξάπλωση της πανδημίας. Με άλλα λόγια, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης μπορεί να κρίνεται ανεπαρκής, σίγουρα όμως είναι χρήσιμος για μια αυταρχική κυβέρνηση όπως αυτή του κ. Μητσοτάκη.
Ο Μάριος Αραβαντινός είναι δημοσιογράφος
