Οσα πικρά συνέβησαν τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας υπενθυμίζουν το προφανές: προβληματικές ή ανύπαρκτες υποδομές, προϊόν προκλητικής ακηδίας εκείνων που κυβέρνησαν επί δεκαετίες αλλά και της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Υποδομές που αφενός στοιχίζουν σε ανθρώπινες ζωές και αφετέρου λειτουργούν καθηλωτικά για την οικονομία της χώρας… Οι ιθύνοντες δεν προνοούν. Τρέχουν εκ των υστέρων να μπαλώσουν την τρύπια παράγκα. Ολίγιστοι και επιμηθείς οι περισσότεροι. Αυτά στην επιστολή προς έναν φίλο που έφυγε αποκαρδιωμένος για την Αυστραλία.
Τότε που ετοίμαζες τις βαλίτσες για την Αυστραλία σου είχα πει ότι τα ανάποδα και τα στραβά της πατρίδος κάποια μέρα θα τα διορθώσουμε. «Αρκεί να τ’ αγαπάμε κι ας είναι δύσμορφα» . Γιατί πίστευα ότι μόνο έτσι –με αγαπητική αυστηρότητα– μπορεί να γίνει κάτι.
Επεσα έξω. Η χώρα παραμένει αδιόρθωτη, ανοχύρωτη, καθημαγμένη, βασανιστική για τους πολίτες και απωθητική σε όλα τα πεδία. Μια χώρα που τρέχει και δεν φτάνει. Απαράσκευη απέναντι σε παντοειδείς απειλές και κινδύνους για τη ζωή των πολιτών της, μια χώρα-σκορποχώρι που κάτι καταφέρνει κατά καιρούς, αλλά παραμένει μια έρημος όπου οργώνουν λογής άροτρα της ιλαρότητος.
Να, δες τι έγινε αυτές τις μέρες: στη Χίο ένα παιδί σκοτώθηκε από μπασκέτα που έπεσε πάνω του. Το ίδιο παραλίγο να συμβεί και στη Σπάρτη… Στη Σαμοθράκη χάος. Στον Πόρο περιπολούσε ο θάνατος. Στη μαρίνα της Γλυφάδας, εκεί όπου αράζει αμέριμνη και υπεροπτική η πολυτέλεια, η κατάσταση οικτρή και επικίνδυνη. Θυμάσαι, βέβαια, και το προ ετών ατύχημα στην παιδική χαρά της πόλης.
Αλλά μη βιάζεσαι. Εχω κι άλλα: χωματερές ανοιχτές, με πρώτη τη μεγάλη της Αθήνας. Χωματερές-πληγές στη Σαλαμίνα, την Ανάβυσσο, την Κέρκυρα, την Ηλεία – σχεδόν παντού… Το πάρκο Τρίτση σε κακά χάλια. Στη Μάνδρα κραυγαλέες αυθαιρεσίες, εγκληματικές. Οπως και στο Μάτι. Οπου η θηριώδης προπαγάνδα κατάφερε να τις απωθήσει στην άκρη προβάλλοντας ως μείζον την (υπαρκτή) διαχειριστική ανεπάρκεια των ιθυνόντων.
Ακου, όμως, και κάτι ακόμη από αυτά τα «μικρά» που όλα μαζί συνιστούν καρκίνωμα στο σώμα της χώρας: στην Ανδρο πριν από δέκα τόσα χρόνια κατέρρευσε η ανοιχτή χωματερή κι ένα μέρος της έπεσε στη θάλασσα. Ξέρεις τι είπε προχθές ο δήμαρχός της, μετά το κράξιμο από τον Ντι Κάπριο; Οτι… τα ξέχασαν! Κι έτσι έμειναν εκεί να κατατρώνε τα σωθικά του βυθού και να μολύνουν τη θάλασσα.
Τώρα τι άλλο να σου πω από τα βαριά και τα μεγάλα; Δεν αναφέρομαι στις οικονομικές επιλογές που έφεραν τη χρεοκοπία, αλλά στα «επί μέρους» που έστρωσαν τον δρόμο στην καταστροφή. Αυτά που οι παλιοί πυλώνες του συστήματος άφηναν στη μοίρα τους και η Αριστερά τα υποτιμούσε. Μέχρι που τα βρήκε μπροστά της όταν για λίγο κυβέρνησε τη χώρα και προσπάθησε να βάλει τάξη στο αχούρι που παρέλαβε.
Ναι, για το τέρας της γραφειοκρατίας λέω. Για το άγος της δημόσιας διοίκησης. Για τους δασικούς χάρτες που έλειπαν και τη Λερναία Υδρα της οικοδομικής αυθαιρεσίας. Για τα αεροδρόμια της επαρχίας που τα καταντήσαμε σαν τα μούτρα μας και τα δώσαμε μισοτιμής στους Γερμανούς (σε κρατική εταιρεία, παρακαλώ!).
Μιλάμε για υποδομή που αφορά τον τουρισμό. Αλλά μήπως είναι μονάχα τα αεροδρόμια; Δες τι μαρίνες έχουν απέναντι οι γείτονες και τα ξαναλέμε. Δες τα γκολφ σε χώρες της Μεσογείου και θυμήσου τις ανοησίες για υδροβόρα έργα, την ώρα που μπορείς θαυμάσια να ποτίσεις το χορτάρι με επεξεργασμένα λύματα.
Σταματώ εδώ. Γιατί θα χρειαστούν πολλές σελίδες για την ανύπαρκτη πια αμυντική βιομηχανία, για τις ήπιες μορφές ενέργειας, για τη γεωργία και για τις επενδύσεις γενικώς. Αυτά, φίλε μου, εκλήθη να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τη δαμόκλειο σπάθη του μνημονίου. Το τι κατάφερε και πού απέτυχε θα τα πούμε προσεχώς.
