Ο χειμώνας που πολλοί εκτιμούν ότι θα είναι ο χειρότερος οικονομικά για την πλειονότητα των ελληνικών νοικοκυριών, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, αρχίζει να δείχνει τα δόντια του. Πολλοί είναι οι τομείς που δημιουργούν συνθήκες τρόμου στους πολίτες. Η συνεχής άνοδος των επιτοκίων δανεισμού στέλνει στα ύψη τις δόσεις των δανείων, δημιουργώντας νέα «κόκκινα» δάνεια. Είναι τόσο μεγάλος ο κίνδυνος της περαιτέρω αύξησης του ιδιωτικού χρέους που ακόμη και ο πολύς Γιάννης Στουρνάρας άρχισε τις προειδοποιήσεις προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία βέβαια αρνείται οποιαδήποτε νομοθετική ρύθμιση, ακόμη και για την πρώτη κατοικία, βασιζόμενη (sic) στη γενναιοδωρία των τραπεζών, των servicers και των funds.
Το «καλάθι του νοικοκυριού» αποδείχθηκε τεράστια κοροϊδία για το καταναλωτικό κοινό όσο κι αν πανηγυρίζει ο υπουργός Απανάπτυξης Αδωνης Γεωργιάδης. Οι τιμές τραβούν την ανηφόρα στα σουπερμάρκετ, τα συνοικιακά μπακάλικα και κρεοπωλεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο, ενώ και πάλι ο Μητσοτάκης και η παρέα του σφυρίζουν αδιάφορα επαναλαμβάνοντας το μόνιμο μοτίβο τους ότι αυτή είναι η «οικονομία της αγοράς».
Η κατά Κυριάκο «οικονομία της αγοράς» έχει εκτοξεύσει το ακαθάριστο χρέος της Γενικής Κυβέρνησης στο 193,3% του ΑΕΠ στα τέλη του 2021, το υψηλότερο της ευρωζώνης, όταν το μακρινό 2011 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτιμούσε ότι βιώσιμο θα ήταν αν στα τέλη του 2020 έφτανε το 120% του ΑΕΠ.
Στο τέλος του 2022 ο κίνδυνος της φτώχειας χτυπάει την πόρτα όλο και περισσότερων ελληνικών νοικοκυριών, με την ανεργία να βρίσκεται στο 14,7%, 0,1 μονάδα κάτω από την πρώτη Ισπανία. Οι προϋπολογισμοί των οικογενειών βρίσκονται στα κόκκινα και το ποσοστό για τις δαπάνες διατροφής καθημερινά αυξάνεται, ενώ μηδενίζονται οι δαπάνες για αναψυχή, πολιτισμό και παιδεία.
Η χώρα κοκκινίζει, δυστυχώς όμως όχι από ζωή αλλά από θάνατο.
