Η κρίση, όπως κάθε σοβαρή κρίση, βγάζει στην επιφάνεια αδυναμίες, ελλείψεις και παθογένειες ετών.
Αν και το πρώτιστο αυτήν τη στιγμή είναι να σωθούν ζωές, αποτελεί χρέος του δημοσιογράφου να βλέπει πίσω από τις λέξεις και τις πράξεις. Για παράδειγμα η κρίση με την Covid-19 αναδεικνύει και το πρόβλημα της χειραγώγησης της πληροφορίας.
Αν σήμερα ένας εξωγήινος προσγειωθεί στην Ελλάδα και παρακολουθήσει για ένα 24ωρο τα ΜΜΕ, θα καταλάβει ότι οι πολίτες της χώρας είναι απείθαρχοι και μια σοβαρή κυβέρνηση και ένας ακόμη πιο σοβαρός πρωθυπουργός αγωνίζονται, εν μέσω πανδημίας, να τους νουθετήσουν!
Κι αν μετά προσγειωθεί στην καθημερινότητα των πολιτών, θα δει χιλιάδες απόμαχους της ζωής να συνωστίζονται στα ΑΤΜ των τραπεζών επειδή τα γκισέ έκλεισαν για τις περισσότερες συναλλαγές και για τις υπόλοιπες υπάρχει μόνο ένας εργαζόμενος στα ταμεία.
Θα δει τα τμήματα της παράδοσης online παραγγελιών των μεγάλων σουπερμάρκετ (που αύξησαν τον τζίρο τους μέσα στην πανδημία κατά 95%!) να έχουν καταρρεύσει.
Θα δει τις εταιρείες ταχυμεταφορών να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν στον φόρτο εργασίας.
Θα δει στα μεγάλα καταστήματα πώλησης ηλεκτρονικών συσκευών να μη λειτουργούν τα τηλεφωνικά κέντρα ούτε τα live chat.
Θα δει το ίντερνετ να… σέρνεται. Θα δει μητέρες και πατέρες να προσπαθούν επί ώρες να μπουν στην επίσημη ιστοσελίδα του υπουργείου Παιδείας για να δουν τα μαθήματα των παιδιών τους.
Θα δει τους γιατρούς να ζητάνε μάσκες, φόρμες και προστατευτικό υλικό.
Θα δει απλώς το μαύρο μας το χάλι.
