Στις αυτοδιοικητικές εκλογές εκτός από τα «κομματικά» παίζουν μεγάλο ρόλο και τα συγκεκριμένα. Είναι αναμενόμενο λοιπόν να πηγαίνουν από ήττα σε ήττα όσοι έχουν για «πρόγραμμα» γενικόλογες διακηρύξεις και ευχολόγια και να καταλήγουν σε χαμηλότερα του αναμενόμενου ποσοστά όσοι εμφανίζουν διαλυτικές καταστάσεις αντί για συσπείρωση.
Παράλληλα, είναι λογικό, ανεξαρτήτως κόμματος, να οδηγούνται σε χαμηλότερες πτήσεις όσοι αντί για έργο δείχνουν παπάτζες και επιδεικνύουν αλαζονεία.
Αυτό που γενικώς δεν συνηθίζεται αλλά το κάνει ο Μητσοτάκης είναι να τρέχει ένας πρωθυπουργός από περιφέρεια σε περιφέρεια μην τυχόν και σπάσει το βαθύ μπλε, σχεδόν μαύρο, όλων σχεδόν των περιφερειών από κάποιο μπλε άλλης απόχρωσης. Γιατί, όπως έχει πει και ο Μητσοτάκης χωρίς να κρύβεται, «οι επόμενοι περιφερειάρχες πρέπει να συμμερίζονται το ίδιο όραμα με την κυβέρνηση ως προς την αναπτυξιακή δυναμική της περιφέρειάς τους».
Κι αυτό σημαίνει ότι οι περιφερειάρχες που θα διαχειριστούν «πολύ σημαντικούς πόρους, ευρωπαϊκούς πόρους πρέπει να μοιράζονται το ίδιο όνειρο και να μιλάνε την ίδια γλώσσα με την κυβέρνηση», δηλαδή με τον ίδιο.
Οπότε αντί για κανονικούς περιφερειάρχες με γνώση των δυνατοτήτων και ιδιαιτεροτήτων της περιοχής τους, το σύστημα Μητσοτάκη χρειάζεται τοπικούς… εργοδηγούς που θα υλοποιούν τα προεπιλεγμένα από το Μαξίμου έργα, ακόμη κι αν είναι αχρείαστα για τις περιφέρειές τους, με τους όρους που θα επιβάλλει ο Μητσοτάκης.
O,τι έκαναν δηλαδή τόσα χρόνια με τα αντιπλημμυρικά της Θεσσαλίας που δεν… έγιναν, θέλουν τώρα να το κάνουν πανελλαδικά, αξιοποιώντας και την «τεχνογνωσία» που απέκτησαν με τον «Μεγάλο περίδρομο» της Αθήνας, τη γνώση δηλαδή του πώς ξοδεύονται εκατομμύρια για ένα μεγάλο τίποτε.
Γιατί το Ταμείο Ανάκαμψης είναι μια μεγάλη μαρμίτα και το ποιος κρατάει την κουτάλα είναι ακόμη πιο μεγάλη υπόθεση.
