Θα ξέρετε πως η Ιστορία των Πανεπιστημίων αριθμεί ήδη 10 αιώνες. Πολύ πριν την απόπειρα «αλλαγής του DNA»τους από Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, πρόσφατα, και Διαμαντοπούλου παλαιότερα.Ας συγχωρέσει ο αναγνώστης τη σκωπτική διάθεση, αλλά είναι αναπόφευκτη σε μια χώρα που το γκουβέρνο στέκει σούζα στον ροζ μάνατζερ. Στα σοβαρά τώρα. Είναι μια έγκυρη προσπάθεια επιστημόνωνη οποία αποτυπώνει:
■Την εργώδη αναζήτηση της γνώσης (και το σημαντικότερο: της διαχείρισης της) από την αρχαιότητα μέχρι τον Μεσαίωνα. Την ελαφρώς παρεξηγημένη εκείνη εποχή όπου η επιστήμη έψαχνε περάσματα ανάμεσα στις συμπληγάδες θεολογίας και προλήψεων. Και κατά κανόνα τις έβρισκε.
■Την ίδρυση των πρώτων Πανεπιστημίων στην Ευρώπη, αρχής γενομένης από τη Μπολόνια του 1088. Τη δημιουργία των πρώτων ελληνικών Πανεπιστημίων, με αφετηρία το «Αθήνησι» το 1837.
■Τους αγώνες των φοιτητών από τις επαναστάσεις του 1848, μέχρι την Αντίσταση και ως τον Μάη του 1968. Την πάλη των Ελλήνων φοιτητών μέχρι και σήμερα.
■Το βασανιστικό ερώτημα της Ακαδημαϊκότητας, της σχέσης γενικού συμφέροντος και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, της Παιδείας ως δημόσιο αγαθό. Του Ασύλου.
Γράφουν: Κ. Γαβρόγλου (ομότιμος), Στέφ. Δημητρίου (αν. Καθηγητής, Πάντειο), Βαγ. Καραμανωλάκης (αν. Καθηγητής, Καποδιστριακό), Χάιδω Μπάρκουλα (ΕΔΙΠ, Καποδιστριακό), Βασιλική Λάζου (ΕΔΙΠ, Αριστοτέλειο), Στ. Παναγιωτίδης (υπ. Διδάκτορας, Πάντειο), Κ. Βενάκης (πολιτικός επιστήμονας).
Σαν συμπέρασμα: Πανεπιστήμια υπήρχαν προ Χρυσοχοΐδη. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά την Κεραμέως. Αιώνια η διαπάλη. Αυτό το DNA δεν άλλαξε στα δύσκολα. Ούτε και πρόκειται να αλλάξει. Γιατί η έρευνα, η αμφιβολία, η ανακάλυψη, η δημοκρατία είναι σύμφυτες με την Ακαδημαϊκότητα. Και άνευ τούτων ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων.