«Bγήκε από μέσα μου το πιο πικρό τραγούδι για να ’χεις λόγο κάτι ωραίο να ονειρεύεσαι». Διόλου τυχαίο που οι στίχοι των Social Waste αρέσουν στον πρόσφυγα Κουρός Νουρμοχαμαντί που αρίστευσε στις πανελλαδικές εξετάσεις. Η Κεραμέως δεν πρόλαβε να φωτογραφηθεί μαζί του γιατί ήταν απασχολημένη στις σέλφι με τον Αλις Κούπερ. Οπως δεν πρόλαβαν και οι υπόλοιποι πολιτικοί που παρήλασαν από το Ηρώδειο να χτυπήσουν ένα τατού που θα συνόψιζε τον ήχο του σκληρού ροκ που άκουγαν στα νιάτα τους.
Δεν μάθαμε αν παρευρέθηκε και ο Πέτσας, ο οποίος όταν ο Mad Clip σκοτώθηκε σε τροχαίο καπηλεύτηκε με αβάσταχτη ελαφρότητα το τραγικό γεγονός. Σαν τον μπάρμπα που κάθεται με τη νεολαία και λέει ιστορίες από το φανταριλίκι του για να κερδίσει τη συμπάθειά της.
Ολοι αυτοί οι boomers που σαν Αγιοι Αυγουστίνοι ξεσπάθωσαν με αφορμή τα επεισόδια στα Video Music Awards ξέχασαν τις φορές που μεράκλωσαν με τα χασικλίδικα των ρεμπέτικων, που οι μεταλάδες και οι ρέιβερ ήταν συνώνυμα των περιθωριακών και των παράνομων. Προσπέρασαν το γεγονός ότι χορηγός στα Grammy της ψωροκώσταινας ήταν η ΔΕΗ, η δισκογραφική των αναστεναγμών που βγάζουν οι καταναλωτές σε συνεχόμενα live.
Από την άλλη, κανείς απ’ όσους ξέσπασαν σε Ιερεμιάδες δεν ανέφερε ότι δωδεκάχρονα παιδιά ανακάλυψαν το αριστουργηματικό «Running up that hill» του 1985 της Κέιτ Μπους και το ανέβασαν στο νούμερο 1 των τσαρτ χωρίς να μιλάει ούτε για ντρόγκες ούτε για μαστροπιλίκια. Πολλά επίσης τα μπράβο στον Ξαρχάκο, αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μάθει τα ονόματα των παιδιών που ξεκλέβουν χρόνο για να παίζουν τη «Φραγκοσυριανή».
Ο Snik και ο Light, που λένε την παραμύθα τους σε εκκωφαντικές λούπες, προτρέπουν σε γκλίτερ συμπεριφορές και εξυμνούν τη βία κάθε είδους σαν το εισιτήριο για την έξοδο από τη μιζέρια, αποτελούν το σύγχρονο κατασκεύασμα της μουσικής βιομηχανίας. Είναι όμως παράλληλα και οι απόγονοι της γκλαμουριάς του Κωστόπουλου, των 45άρηδων που άκουγαν Βας Βας ο Παρασκευάς και σήμερα αναρωτιούνται πού χάθηκε τόση ποιότητα.
«Οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» σήκωσαν στους ώμους τους την Εθνική Αντίσταση. «Τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα» κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο. Ισως τώρα η μπόχα από την υποκουλτούρα που σερβίρεται να είναι πιο έντονη, αλλά τα παιδιά με την ίδια ευκολία που την καταναλώνουν μπορούν και να την αφοδεύουν. Κάποια στιγμή θα μάθουν ψάχνοντας να ξεχωρίζουν την κοπριά από τα αιθέρια έλαια.
Επομένως οι υπεραπλουστεύσεις ότι κινδυνεύουν από τους trappers θυμίζουν τα λόγια του Ουμπέρτο Εκο: «Σε αντίθεση με τον ανόητο που κάνει λάθη συμπεριφοράς, ο βλάκας κάνει λάθος συλλογισμούς. Είναι αυτός που λέει ότι όλοι οι σκύλοι είναι κατοικίδια και όλοι οι σκύλοι γαβγίζουν, όμως και οι γάτοι είναι κατοικίδια, άρα γαβγίζουν».
Ετσι, και οι προηγούμενες γενιές δεν άλλαξαν τον κόσμο επειδή είχαν ποιοτικά ακούσματα. Φέρουν σαν παράσημα μια εξιδανικευμένη χαμένη αθωότητα, ενώ στην ουσία συνωμότησαν με τις ήττες τους και τώρα κλαψουρίζουν επειδή το σύστημα το οποίο υπηρέτησαν μοιράζει σκόνες, χλιδή, χρήμα, γρήγορο σεξ και βία.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
