Ο Μητσοτάκης «σκοτώνει» το 90% του ελληνικού επιχειρείν. Ο Τσίπρας επιδιώκει να διασώσει κοινωνία – μικρομεσαίους.
Από τη μία ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί να «σκοτώσει» τη μικρή επιχειρηματικότητα προς χάριν των μεγάλων παικτών της ελληνικής οικονομίας. Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας επιδιώκει να προστατεύσει το υπάρχον status quo της κερματισμένης σε πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις οικονομίας.
Αν το δούμε μονοσήμαντα, τότε το δίκαιο ανήκει στον Κυρ. Μητσοτάκη και στην πολιτική που αυτός ασκεί εις βάρος των πολλών και υπέρ των ολίγων. Είναι σαφές ότι η μικρή επιχειρηματικότητα συνδέεται με έλλειψη κεφαλαίων, τεχνολογική υστέρηση, περιορισμένη επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό, εξαγωγική αδυναμία.
Εκτεταμένη χρήση μη δηλωμένων υπερωριών
Τα υπόλοιπα που αναφέρονται για δήθεν εκτεταμένη φοροδιαφυγή και μαύρη αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία έχουν καταρριφθεί όταν, επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ο Νάσος Ηλιόπουλος και η Εφη Αχτσιόγλου αποφάσισαν να στρέψουν τους ελέγχους του ΣΕΠΕ στους μεγάλους (όπως η Τράπεζα Πειραιώς) και έτσι καταδείχτηκε η εκτεταμένη χρήση μη δηλωμένων υπερωριών από αυτούς (όλως τυχαίως, μέλη του ΣΕΒ). Όσο για τη φοροδιαφυγή; Μια αναδίφηση στους ισολογισμούς των πολυεθνικών δεικνύει πού κατευθύνονται τα κέρδη (φορολογικοί παράδεισοι ονομάζονται).
Από την άλλη δεν μπορείς να επιδιώκεις να «σκοτώσεις» το 90% του ελληνικού επιχειρείν όπου εργάζεται το 87% της μισθωτής εργασίας. Είναι δυσθεώρητο το κόστος μετάβασης σε μια οικονομία μεγάλων παικτών. Ειδικά αν δεις τη μεταποίηση όπου κυριαρχεί η έλλειψη επενδύσεων πάγιου κεφαλαίου. Ήταν ο ΣΕΒ που είχε δαιμονοποιήσει στις αρχές του 2010 το μοναδιαίο κόστος εργασίας.
Όπως υποστήριζε τότε, αν μειώνονταν οι μισθοί, η Ελλάδα θα μετατρεπόταν σε εξαγωγική δύναμη. Όπως απέδειξε με αδιαμφισβήτητα στοιχεία σε μελέτη του το 2018 ο εμπειρογνώμονας του ΙΝΕ ΓΣΕΕ Ηλίας Ιωακείμογλου: η μείωση μισθών στην ελληνική οικονομία από το 2010 και η μη επένδυση σε πάγιο κεφάλαιο έφεραν αύξηση των περιθωρίων κέρδους! Στη μεταποίηση η πτώση του δείκτη τιμών την περίοδο 2010-16 δεν υπερέβη το 3%, ενώ η μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος ανήλθε σε 37,5%!
Υπό αυτές τις συνθήκες και παρακάμπτοντας την μπουρδολογία Λοβέρδου (δεν γίνεται να αυξηθεί ο μισθός), οι προτάσεις Τσίπρα (άμεση αύξηση του κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ, εκκίνηση πιλοτικά του 35άωρου χωρίς μείωση μισθού, ισχυρό Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας, συλλογικές συμβάσεις) κινούνται εντός του πλαισίου της ελληνικής πραγματικότητας. Ίσως να είναι μονόδρομος για να σωθεί η κοινωνία και να μη ζήσει στιγμές χειρότερες από την περίοδο 2010-14.
Η αύξηση του κατώτατου μισθού το 2019 (παρά τις εσχατολογικές προβλέψεις του ΣΕΒ) βοήθησε στην αναθέρμανση της ελληνικής οικονομίας (αυξήθηκε η κατανάλωση ως συνέπεια της αύξησης της αγοραστικής δύναμης των 700.000 περίπου που στην Ελλάδα αμείβονται με τον κατώτατο μισθό).
Δεν θα είναι εύκολο να αντέξουν οι μικροί
Αν λοιπόν δεν είναι προεκλογική πομφόλυγα, τότε η πρόταση Τσίπρα θα προσδώσει ώθηση στην οικονομία. Ωστόσο υπάρχουν κάποια δυσμενή δεδομένα, καθώς ακριβώς λόγω της διάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας η μεγάλη πλειονότητα των μισθωτών εργάζεται στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν περίπου το 95% του ελληνικού επιχειρείν.
Μια τόσο μεγάλη αύξηση μπορούν να την απορροφήσουν οι μεγάλοι παίκτες της αγοράς (άλλωστε αύξησαν τα κέρδη τους από το 2010). Ομως οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις δεν θα είναι εύκολο να αντέξουν το κόστος σε βάθος εξαμήνου.
Για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τη στήριξη που πρέπει να υπάρξει ώστε να μη γονατίσουν από το δυσβάσταχτο μισθολογικό κόστος δεν έγινε καμιά αναφορά στην πρόταση του Αλ. Τσίπρα.
