Πριν από λίγες μέρες σε συνέδριο για το Δημογραφικό, προαναγγέλθηκε από τον πρωθυπουργό η επέκταση του ωραρίου λειτουργίας των δημοτικών σχολείων, των νηπιαγωγείων και των παιδικών σταθμών έως τις 6 το απόγευμα. Χαρακτηρίζοντας το δημογραφικό ως «εθνικό, υπαρξιακό ζήτημα» και επιπλέον ως ανακούφιση για την οικογένεια το συγκεκριμένο μέτρο που θα συμπεριλάβει και τη μελέτη των παιδιών.
Αυτά είναι τα δεδομένα της εξαγγελίας που δεν χωρά αμφιβολία ότι πρόκειται καθαρά για προεκλογικού χαρακτήρα μέτρο, έχει διπλή ή και τριπλή ανάγνωση και σίγουρα χρήζει συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων.
Αρχικά, ένα μέτρο που απευθύνεται σε τόσο ευαίσθητες παιδικές ηλικίες και αναφέρομαι περισσότερα για τον βρεφονηπιακό σταθμό ,θα πρέπει πρώτιστα να μεριμνά για αυτό που είναι καλύτερο για τα παιδιά, για την ομαλή και ολόπλευρη ανάπτυξη τους, την αναγκαία επαφή και το συναισθηματικό δέσιμο με την οικογένεια.
Συμβαίνει αυτό σε αυτή την περίπτωση ;Άποψη μου είναι πως όχι και το μόνο που θα γίνει είναι παιδιά στην ουσία παρκαρισμένα από το πρωί μέχρι το βράδυ-μην ξεχνάμε ότι τον Χειμώνα από τις 5 το απόγευμα είναι νύκτα-,απομονωμένα και ξεκομμένα από την οικογένεια. Από την άλλη παιδαγωγούς να μετατρέπονται σε παιδοφύλακες σε χώρους με ανεπαρκείς υποδομές.
Ο Αντίλογος σε αυτό είναι ότι σήμερα πλέον εργάζονται και οι δύο γονείς, τα ωράρια δεν είναι πάντα σταθερά και η παράταση του ωραρίου σε πολλές περιπτώσεις είναι λύση και αναγκαιότητα. Δεν το αμφισβητώ, αλλά είναι οξύμωρο η σύνδεση του δημογραφικού με τέτοια μέτρα που στην ουσία απομακρύνουν τα μέλη της οικογένειας και ειδικά από μια κυβέρνηση που προβάλει την συνοχή και την αξία της οικογένειας.
Αυτό που φαίνεται ότι τους ενδιαφέρει, είναι απλά να γεννιούνται παιδιά ,να μειωθεί η υπογεννητικότητα και αυτά ακολούθως να παρκάρονται σε παιδικούς σταθμούς και στο σχολείο. Δεν νομίζω ότι λύνονται έτσι τα ζητήματα , χρειάζονται κίνητρα, σωστές και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας που θα κάνουν το κάθε νέο ζευγάρι να νοιώσει σιγουριά για το μέλλον και να αποφασίσει να κάνει παιδί.
Μέτρα όπως οι νταντάδες της γειτονιάς που υποτιμούν το έργο των παιδαγωγών που εργάζονται στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και δεν προσφέρουν ισότιμη εκπαίδευση σε όλα τα παιδιά δεν είναι κάτι που πρέπει να καυχιέται η κυβέρνηση, ούτε βέβαια για την τετράμηνη γονική άδεια και το εφάπαξ επίδομα γέννας που βαρεθήκαμε να ακούμε. Χρειάζεται σχέδιο και όραμα, όπως νέοι και πλήρως εξοπλισμένοι παιδικοί σταθμοί , που να είναι εναρμονισμένοι με το ευρωπαϊκό πλαίσιο,γιατί παρά τα λόγια υπάρχουν σταθμοί που βάζουν σε κίνδυνο παιδιά και εργαζόμενους.
Χρειάζονται προσλήψεις και αναλογία παιδιών και εκπαιδευτικού προσωπικού. Χρειάζεται υλικοτεχνική υποδομή και δεν χρειάζονται μόνο λόγια και εξαγγελίες που δεν είναι υλοποιήσιμες ή αν υλοποιηθούν θα χαρακτηρίζονται από προχειρότητα και υποτίμηση των παιδιών και του έργου των παιδαγωγών.
Σε όλες αυτές τις εξαγγελίες τα παιδιά θα είναι οι χαμένοι και αδικημένοι γιατί θα ζουν τον περισσότερο χρόνο τους σε ένα χώρο που δεν είναι το σπίτι τους ,θα μεγαλώνουν με δασκάλες και θα βλέπουν την μαμά και τον μπαμπά πριν κοιμηθούν.
Έτσι θέλουμε να μεγαλώνουν τα παιδιά; Έτσι θα έχουμε αργότερα υγιείς και ισορροπημένους εφήβους και ενήλικες; Τέτοια κοινωνία οραματίζονται στην κυβέρνηση; Η Πλειοψηφία των πολιτών θέλουμε να μεγαλώνουν τα παιδιά με τις οικογένειες τους, να δουλεύουμε με ανθρώπινες συνθήκες και να μην γινόμαστε λάστιχα για να πληρώσουμε το ρεύμα και να αγοράσουμε τα απολύτως αναγκαία.
Αυτή η κυβέρνηση δεν νοιάζεται καθόλου για το παιδί, τους γονείς ,τους εργαζόμενους, λέει λόγια και τάζει φούμαρα.
Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
