Mπορεί το νόμιμο να είναι ταυτόχρονα σκανδαλώδες; Μπορεί, όταν τα κίνητρα και τα κριτήρια είναι διάτρητα. Ο εξαίρετος Τόμας Ουόκαπ έγινε Ελληνας κανονικά και με τον νόμο, με τζίφρα από το ακροδεξιό χέρι του Βορίδη, αλλά η τιμητική πολιτογράφηση εδράζεται αποκλειστικά στον όψιμο πλατωνικό έρωτα του μπασκετμπολίστα για την Ελλάδα. «Αγαπώ τη χώρα σας και σκέφτομαι να ζήσω εδώ στο μέλλον», οπότε; Οπότε Ελλην ο κύριος! Βέρος Αμερικανός, με ενάμιση χρόνο διαμονής στον Πειραιά! Το γκουβέρνο ζύγισε τα κόκκινα ψηφαλάκια, υπολόγισε ότι τα πράσινα θα τα κερδίσει αλλιώς (με υποσχέσεις για το ΟΑΚΑ), πασπάλισε το ΦΕΚ με γαλάζια χρυσόσκονη και υπέγραψε το χαρτί. Μικρό το κακό, θα πείτε. Θα πάρουμε και μεταλλιάρα στο Μουντομπάσκετ. Οχι. Το κακό είναι μεγάλο, πολύ μεγάλο, επειδή μιλάμε για την κυβέρνηση που αρνείται την υπηκοότητα σε μετανάστες γεννημένους, μεγαλωμένους και εγκατεστημένους εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα. Για την ίδια κυβέρνηση που υψώνει φράχτες μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας στον Εβρο. Για την ίδια που καταρρίπτει όλα τα ρεκόρ των παράνομων pushbacks στο Αιγαίο. Για την ίδια που όρισε υπουργό Εσωτερικών έναν τσεκουροφόρο χουντικό, υπουργό Υγείας τον γιο του νεοναζί που ονειρεύεται νεκρούς στα σύνορα, υπουργό Ανάπτυξης τον νανογιλέκο που απειλούσε ότι θα κάνει τη γη να τρέμει. Η ελληνοποίηση του Ουόκαπ (που δεν είναι δα και κανένας περιθωριοποιημένος άπατρις πρόσφυγας) θα ήταν συγγνωστή εάν ακολουθούσε τον ίδιο δρόμο με όλους τους αιτούμενους ιθαγένεια. Κάνε τα χαρτιά σου, μίστερ, κάτσε στην ουρά και περίμενε τη σειρά σου για να δώσεις εξετάσεις και να φορέσεις και χακί. Ο νόμος για την τιμητική πολιτογράφηση δεν φτιάχτηκε για τους Αμερικανούς «Θωμάδες» (Χανκς και Ουόκαπ) αυτού του κόσμου αλλά για τους αλλοδαπούς ψαράδες που έσωσαν κόσμο στο Μάτι. Για τον Χομαγιούν και τον Βακάρ.