Στις 4 Φεβρουαρίου του 2015 η ΕΚΤ και ο επικεφαλής της Μάριο Ντράγκι ανακοίνωναν ότι από τις 11 Φεβρουαρίου δεν θα δέχονταν ως ενέχυρα τα ελληνικά ομόλογα τραβώντας επί της ουσίας την πρίζα από τις Ελληνικές τράπεζες.
Το «Βήμα» έγραφε τότε ότι «η Τράπεζα έγινε μοχλός ασφυξίας της Ελλάδας και ωμής πολιτικής πίεσης στην κυβέρνηση»! Εκείνη την ταραγμένη περίοδο τα περισσότερα ΜΜΕ στην ημεδαπή έγραφαν ότι η ΕΚΤ ήταν σε συνεννόηση με τους ισχυρούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικά με το πανίσχυρο Βερολίνο της Μέρκελ και του Σόιμπλε και επί της ουσίας εκβίαζε την Αθήνα να συμμορφωθεί πλήρως με τα ισχύοντα στο δεύτερο Μνημόνιο.
Ο αρθρογράφος του Βήματος έγραφε ότι «Ο ρόλος του Ντράγκι είναι δεδομένος και πολύ συγκεκριμένος στην ελληνική υπόθεση. Κι όποιοι έχουν ακόμα αυταπάτες για τη δήθεν… ανεξαρτησία του από το Βερολίνο, καλά θα κάνουν να τις αναθεωρήσουν –επιτέλους- πάραυτα… Πρόκειται για ένα ακόμα εργαλείο της γερμανικής πολιτικής και τίποτα περισσότερο (ή λιγότερο)».
Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά. Το «εργαλείο της Γερμανικής πολιτικής» έξι χρόνια μετά πέρασε τις πύλες του Κυρηνάλιου για να γίνει ο επόμενος ένοικος του Παλάτσο Κίτζι, ο επόμενος πρωθυπουργός της ταλαιπωρημένης και υπερχρεωμένης Ιταλικής Δημοκρατίας.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά θα μου πείτε; Γιατί η παραίτησή του αυτήν την εβδομάδα, παρά τη στεναχώρια του ιερατείου των Βρυξελλών, είναι μια ηχηρή υπενθύμιση γιατί τεχνοκράτες σαν τον κ. Ντράγκι δεν πρέπει να αναλάβουν ποτέ ξανά δημόσιες θέσεις ευθύνης. Κάτι ξέρουμε κι εμείς από την περίπτωση Παπαδήμου.
Οι τραπεζίτες δεν είναι πολιτικοί και δεν πρέπει να γίνονται πολιτικοί. Γιατί έτσι στέλνεται το πιο λάθος μήνυμα στην κοινωνία: ότι η ψήφος του είναι ανίσχυρη, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική και ότι η Δημοκρατία είναι κατ’ όνομα και μόνο. Έτσι φουσκώνει το «όλοι ίδιοι είναι» και έτσι ενισχύεται ο ακροδεξιός λαϊκισμός. Να το γράψω αλλιώς: οι τεχνοκράτες είναι το λίπασμα του ακροδεξιού λαϊκισμού που μοιάζει να έρχεται με φόρα.
Ο Γερμανικός μονόδρομος και οι διορισμένες ηγεσίες στις Βρυξέλλες κρατούν τους Όρμπαν στην εξουσία, «φουσκώνουν» τη Λεπέν στη Γαλλία και προκάλεσαν το Brexit με εκείνον τον ανεκδιήγητο Φάραντζ και τον Μπόρις που έφυγε κακήν κακώς. Κι όσο το δεν αλλάζει τίποτε συνεχίζεται και οι μονόδρομοι επιβάλλονται στους πολίτες τόσο θα εμφανίζονται οι «Μπόζο» της πολιτικής για να μας εγκαταλείψουν γρήγορα μέχρι τους επόμενους…
