Με τον Joker να συνεχίζει τη θριαμβευτική του πορεία, ξεπερνώντας μέσα σε δυο βδομάδες τα 450.000 εισιτήρια και να αναγκάζει τους αιθουσάρχες να κάνουν και μεταμεσονύχτιες προβολές, μια νέα σημαντική ταινία παίρνει τη σκυτάλη. Πρόκειται για το σκληρό φιλμ «Παράσιτα», του Μπονγκ Τζουν-Χο, που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο τελευταίο φεστιβάλ στις Κάννες.
Επίσης, στην κινηματογραφική εβδομάδα, που ξεκινά απόψε, υπάρχουν ακόμη τρεις νέες ταινίες, το δραματικό και βραβευμένο στο φεστιβάλ Βερολίνου με την Χρυσή Άρκτο «Συνώνυμα», το παραμύθι της Disney «Maleficent: Η Δύναμη του Σκότους», με την Ατζελίνα Τζολί, «Οι Επικίνδυνες Κυρίες» με την καυτή Τζένιφερ Λόπεζ και μια επανέκδοση, «Ο Λένιν τον Οκτώβρη» του Μιχαήλ Ρομ.
Ξεχωρίζουν τα «Παράσιτα»
(«Parasite») Δραματικό, κοινωνικό θρίλερ, νοτιοκορεάτικης παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Μπονγκ Τζουν-Χο, με τους Σονγκ Κανγκ Χο, Λι Σαν Κουν, Τσο Γέο, Σο Νταμ Παρκ, Τζι Σο Γιανγκ κα.
Τα τελευταία χρόνια η νοτιοκορεατική (και γενικότερα η ασιατική) κινηματογραφία τείνει να δημιουργήσει μια νέα σχολή, που στον πυρήνα της βρίσκονται οι καθημερινοί άνθρωποι, τα υπαρξιακά αδιέξοδα, οι κοινωνικές αντιθέσεις και αδικίες και πάνω απ’ όλα ο πολιτικός στοχασμός. Ένα φρέσκο σινεμά, που δείχνει ότι η «Έβδομη Τέχνη» μπορεί να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο το έχουν φέρει οι τεχνοκράτες και οι επιλογές τους που προσπαθούν να καλύψουν τα γούστα του μέσου κοινού. Με τα «Παράσιτα» ο Μπονγκ Τζουν-Χο εντυπωσίασε στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών και δικαίως κατέκτησε τον «Χρυσό Φοίνικα», καθώς αποφεύγει την ευκολία της καταγγελτικής ρητορικής και σπάζοντας τις φόρμες του συρμού, στήνει μια επίπονη σπουδή πάνω στις ταξικές αντιθέσεις, τις κοινωνικές ανισότητες, τους ανθρώπους των υπογείων και των επαύλεων και αυτή τη νοητή γραμμή που τους συνδέει.
Η ιστορία συνοψίζεται σε μια οικογένεια που ζει παρασιτικά σε κάποιο άθλιο υπόγειο και βρίσκει την ευκαιρία να εισβάλει στη ζωή ενός πλούσιου ζευγαριού, με δυο παιδιά – το ένα προβληματικό, το οποίο χειρίζονται με απρόσμενη ευκολία και αρχίζουν να βάζουν στόχους που θα τους φέρουν απέναντι σε κρυμμένα μυστικά και μεγάλους κινδύνους.
Ο Μπονγκ Τζουν-Χο αφηγείται την αλληγορική ιστορία του με ιδιοφυή τρόπο. Με τις λεπτοδουλεμένες σεκάνς και τα συνεχή αλλά όχι κουραστικά σκηνοθετικά και σεναριακά ευρήματα να δένουν σαν κόμπος, όπως και το στομάχι του θεατή, όταν αρχίσει να κατανοεί ότι η ιστορία μιλάει για τον κόσμο που ζούμε. Σαρκαστικός, με κατάμαυρο χιούμορ, που δεν επιτρέπει πολλά γέλια, αλλά πολλές σκέψεις, ο πανούργος Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης αναδεικνύει μοναδικά τον παρασιτικό ρόλο των πλουσίων. Γνωρίζουν μόνο να μισοαπολαμβάνουν τα πλούτη τους, με τη σύγχρονη αντίληψη περί επιτυχίας, να εκμεταλλεύονται τα προνόμιά τους και την ισχύ τους, καλύπτοντας την πνευματική ρηχότητά τους και το συναισθηματικό κενό τους, ενώ το προβληματικό παιδί τους το αφήνουν σε μοδάτες συνταγές, απ’ αυτές που προβάλουν τα ιλουστρασιόν περιοδικά και η τηλεόραση. Έτσι, πάνω σε αυτόν τον έτσι κι αλλιώς άρρωστο οργανισμό βρίσκουν την ευκαιρία τα παράσιτα να αναπτυχθούν και να τους κυριεύσουν μέχρι να ανακαλυφθεί το παράξενο μυστικό που κρύβει το υπόγειο της πολυτελέστατης βίλας. Ένα μυστικό που θα βγάλει ακόμη μεγαλύτερο θυμό για τα πλούσια αφεντικά και θα φέρει και την έκρηξη βίας.
Υπάρχει όμως και η οσμή της ένδειας που εκπέμπει η παρασιτική οικογένεια, μια ενοχλητική μυρωδιά για τα πλούσια αφεντικά την οποία έχουν συναντήσει και στο μετρό. Μια μυρωδιά, που αρχίζει να τους βάζει σε σκέψεις, για το αν πρέπει να συνεχίσουν να έχουν εμπιστοσύνη στα παράσιτα που έχουν αναπτυχθεί αρμονικά πάνω τους.
Μία σημαντική ταινία, που θυμίζει κατά κάποιο τρόπο τους περσινούς «Κλέφτες Καταστημάτων» του Χιροκάζου Κόρε Έντα, που και αυτός μιλούσε για το κοινωνικό σύστημα της Νότιας Κορέας, ένα βαθιά ταξικό σύστημα, που πετάει στα σκουπίδια όσους δεν έχουν το χρίσμα του πετυχημένου.
Και όλα αυτά με μία εύστροφη, σπιρτόζικη και δημιουργική αφήγηση, με εναλλαγές σε αισθήματα, ευφάνταστες σκηνές, που φτιάχνουν συνεχώς το κλίμα του απρόοπτου, την κλιμάκωση του ρυθμού και το εντυπωσιακό και συγχρόνως αμφιλεγόμενο φινάλε. Αυτό άλλωστε θα συνεχίσει να απασχολεί τους θεατές, χωρίς να σκεπάζει, όμως, όλα τα διεισδυτικά μηνύματα του φιλμ.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Η οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αλλά είναι όλοι τους άνεργοι και το μέλλον τους διαγράφεται ζοφερό. Ο γιος της οικογενείας βρίσκει δουλειά ως καθηγητής ιδιαιτέρων κι ελπίζει επιτέλους σε σταθερό εισόδημα. Κουβαλώντας τις προσδοκίες όλης του της οικογένειας, πηγαίνει για συνέντευξη στο σπίτι των Παρκ- ιδιοκτητών μια διεθνούς εταιρίας πληροφορικής, για να συναντήσει την κυρία του σπιτιού. Μετά την πρώτη αυτή συνάντηση, ξεκινάει ένας χείμαρρος ατυχών συμβάντων.
«Maleficent: Η Δύναμη του Σκότους»
(«Maleficent: Mistress of Evil») Περιπέτεια φαντασίας, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Γιοακίμ Ρόνινγκ, με τους Αντζελίνα Τζολί, Μισέλ Φάιφερ, Ελ Φάνινγκ, Τζούνο Τεμπλ, Εντ Σκράιν, Χάρις Ντίκινσον κα.
Θεαματικό παραμύθι για όλη την οικογένεια, με εντυπωσιακά σπέσιαλ εφέ και σχετικά σκοτεινό, ειδικά για παραγωγή της Disney, που βασίζεται και πάλι στον μύθο της «Ωραίας Κοιμωμένης» και στην πρωταγωνιστική παρουσία της Ατζελίνα Τζολί, στο ρόλο της σατανικής Maleficent, έχοντας απέναντί της αυτή τη φορά την Μισέλ Φάιφερ. Πέντε χρόνια μετά από την πρώτη επιτυχία «Maleficent», η Disney επανέρχεται με τη συνταγή της επιτυχίας, προσφέροντας ένα δίωρο διασκέδασης, άνισο προς το αποτέλεσμα, καθώς ο εντυπωσιασμός μπαίνει μπροστά από την ουσία και οι αβανταδόρικοι ρόλοι από τους χαρακτήρες.
Μια ιστορία που θα μπορούσε να μπει στα βαθιά των συμβολισμών και την εξήγηση από που προέρχεται αυτή η ανθρώπινη κακία, η μανία εκδίκησης, αλλά παραμένει στα ρηχά και σε επιδερμικές προσεγγίσεις.
Το καστ, με πρώτες τις Τζολί, Φάνινγκ, Φάιφερ, αλλά και τον Τζούνο Τεμπλ, χαρίζουν μία διαφορετική αίγλη στην ταινία, όπως και τα σκηνικά του Ελληνογάλλου Πατρίκ Τατόπουλος.
Το φιλμ θα προβάλλεται με ελληνικούς υπότιτλους, μεταγλωττισμένη και σε 3D.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. H Maleficent και η βαφτιστήρα της Ορόρα έρχονται αντιμέτωπες με περίπλοκους οικογενειακούς δεσμούς -που ενώ τις φέρνουν κοντά την ίδια στιγμή τις ωθούν σε αντίθετες κατευθύνσεις- με αφορμή μία γαμήλια τελετή και την εμφάνιση απρόσμενων συμμάχων και σκοτεινών, πρωτόγνωρων δυνάμεων.
«Συνώνυμα»
(«Synonymes») Δραματική ταινία, ισραηλινής και γαλλικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Ναντάβ Λαπίντ, με τους Τομ Μερσιέ, Κουεντίν Ντολμέρ, Λουίζ Σεβιλότ
Μία πρωτότυπη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδέα, ένα αντισυμβατικό δράμα από το Ισραήλ, που μπλέκει με σουρεαλιστικά επεισόδια και που τελικά εξαντλείται σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο αλλοπρόσαλλων καταστάσεων και εμμονών, υπονομεύοντας την αρχική ιδέα και αφήνοντας μια αίσθηση πλαδαρότητας, άνευ λόγου και αιτίας.
Ο Λαπίντ, θυμάται κάποιες από τις δικές του περιπέτειες όταν αποφάσισε να φύγει από το Ισραήλ, για να εγκατασταθεί στο Παρίσι και το εμπλουτίζει με σκετς καθημερινής τρέλας. Έχει για ήρωα ένα νεαρό, τον Γιοάβ, που μισεί τη χώρα του όσο τίποτα άλλο και που αφήνει τα στρατόπεδα εκπαίδευσης του Ισραήλ, σαλεμένος, για να φτάσει κυνηγημένος στο Παρίσι, θέλοντας να αλλάξει το πεπρωμένο του. Αρνείται να μιλήσει εβραϊκά, προσπαθώντας να μάθει γαλλικά, χρησιμοποιώντας ένα φορητό λεξικό και επαναλαμβάνοντας συνεχώς λύματα της γαλλικής, αποφεύγει τους συμπατριώτες του, που του θυμίζουν τον άκρατο μιλιταρισμό της χώρας του και αρνείται ακόμη και τον ίδιο τον πατέρα του.
Πολύ γρήγορα όμως θα αρχίσει να μπαίνει σε επεισόδια, τα περισσότερα απ’ τα οποία είναι αδιάφορα και πολύ γρήγορα ο θεατής αρχίζει να αναμετράται με τον χρόνο, κοιτώντας μια το πανί και μια το ρολόι του. Ο ήρωας θα μπλέξει σε καυγάδες, θα μπει σε ένα ερωτικό τρίγωνο, θα ποζάρει γυμνός σε έναν λιγδιάρη καλλιτέχνη, επαναλαμβάνει συνεχώς ιστορίες από τη ζωή του στο Ισραήλ, θα απαγγείλει τη Μασσαλιώτιδα, θα περιπλανηθεί στο τουριστικό Παρίσι και γενικώς θα παρλάρει επί παντός επιστητού.
Η κριτική επιτροπή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου βράβευσε με την Χρυσή Άρκτο την ταινία του Λαπίντ, δείχνοντας και τη γενικότερη αγωνία των φεστιβάλ να επιβραβεύουν πρωτότυπες ιδέες, που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, αλλά μάλλον χάθηκαν στη μετάφραση του τι σημαίνει σινεμά. Και σινεμά σημαίνει πρωτίστως αφήγηση, δηλαδή το πιο αδύναμο στοιχείο της ταινίας του Λαπίντ, αφού δεν μπορεί να βρει τον τρόπο να συνδυάσει την παρωδία με τη σοβαρότητα του θέματός του, χάνει τα όρια και την ουσία του θέματός του.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Ο Γιόαβ, ένας νεαρός Ισραηλινός, είναι αποφασισμένος να αποκηρύξει την εθνικότητα του και να γίνει Γάλλος. Στο Παρίσι, εγκαταλείπει τη γλώσσα του και με τη βοήθεια ενός λεξικού επιχειρεί με κάθε τρόπο να επινοήσει μια νέα ταυτότητα για τον εαυτό του.
«Επικίνδυνες Κυρίες»
(«Hustlers») Περιπέτεια, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Λορίν Σκαφάρια, με τις Τζένιφερ Λόπεζ, Κέκε Πάλμερ, Κόνστανς Γου, Τζούλια Στάιλς, Λίλι Ράινχαρτ κα.
Ας μη γελιόμαστε, αν δεν υπήρχε η Τζένιφερ Λόπεζ και το θέμα της ταινίας που είναι ταμάμ για τις χυμώδεις καμπύλες της διάσημης τραγουδίστριας και ηθοποιού, «Οι Επικίνδυνες Κυρίες» μάλλον θα πήγαιναν κατευθείαν στην αγορά του βίντεο.
Η βασισμένη σε αληθινά γεγονότα ταινία της Λορίν Σκαφάρια («Χάρηκα που σε Γνώρισα») μπορεί να έχει σπάσει τα ταμεία στην Αμερική, αλλά μάλλον ο λόγος είναι προφανής. Η Τζένιφερ Λόπεζ και το οφθαλμόλουτρο.
Η βάση του σεναρίου αφήνει υποσχέσεις: Μια παρέα από στριπτιζέζ, κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης του 2008, αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να ξαφρίσουν την πλούσια αντρική πελατεία τους, κυρίως «γκόλντεν μπόις» της Γουόλ Στριτ.
Ένα θέμα που θα μπορούσε να αναδείξει τις κοινωνικές αντιθέσεις, την αυταρέσκεια και την αλαζονεία των χρυσών αγοριών, τη δυσχερή θέση των γυναικών, την εκμετάλλευσή τους, το εμπόριο σαρκός και να έχει μία επαφή με την αγριότητα του καπιταλισμού, αλλά καταλήγει σε μία ροζ ιστορία εγκλήματος, χωρίς περιεχόμενο, που περιστρέφεται γύρω από την καταναλωτική διάθεση των ηρωίδων και την ευχαρίστηση της εκδίκησης, όπως περιστρέφονται οι ωραίες κυρίες γύρω από τον στύλο της σκηνής που εμφανίζονται.
Έτσι αυτό που απομένει είναι ένα διωράκι χαβαλέ, αποπλάνησης αρσενικών και επισκέψεων στις καλύτερες μπουτίκ της αγοράς, ένα κεφάτο καστ και φυσικά η Τζένιφερ Λόπεζ, σε έναν ρόλο στα μέτρα της, τον οποίο υπηρετεί με συνέπεια, όπως κάνει συνήθως.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Mια παρέα από στρίπερς στην Νέα Υόρκη, κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης του 2008, βλέπουν τους πελάτες τους και τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται. Με αρχηγό τη φιλόδοξη χωρισμένη μητέρα Ντέστινι και με τη βοήθεια της βετεράνου στρίπερ Ραμόνα, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους κλέβοντας και εξαπατώντας πλούσιους άντρες της Γουόλ Στριτ. Το σχέδιο τους δουλεύει με μεγάλη επιτυχία μέχρι που τα πράγματα αρχίζουν να βγαίνουν εκτός ελέγχου.
«Ο Λένιν τον Οκτώβρη»
(«Lenin in October») Δραματική ιστορική ταινία, σοβιετικής παραγωγής του 1937, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Ρομ, με τους Μπόρις Σούκιν, Νικολάι Οκλόπκοφ κα.
Η πρώτη σοβιετική ταινία εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στον Λένιν, τοποθετημένη στη φρενίτιδα της επανάστασης, από τον σπουδαίο σκηνοθέτη Μιχαήλ Ρομ. Επίσης, είναι η πρώτη φορά στο σοβιετικό κινηματογράφο που μια μεγάλη ιστορική μορφή αποδιδόταν μέσα από έναν ηθοποιό, εδώ από τον εξαιρετικό Μπόρις Σιούκιν.
Η ταινία θα προβληθεί στην πλήρη έκδοσή της (μετά τη λεγόμενη «αποσταλινοποίηση»), έχοντας δηλαδή και όλες τις σκηνές στις οποίες εμφανιζότανε ο Στάλιν και που είχαν διαγραφεί το 1958, στην επανακυκλοφορία της στις σοβιετικές αίθουσες.
Σίγουρα ένα σημαντικό κινηματογραφικό μάθημα για σπουδαστές και λάτρεις του σινεμά, αλλά και μία εμπειρία για αυτούς που θέλουν να ανακαλύψουν έναν κινηματογράφο που πλέον θεωρείται από κάποιους παρωχημένος.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Επιστρέφοντας από τη Φιλλανδία ο Λένιν φτάνει στην Αγ. Πετρούπολη τον Οκτώβρη του 1917 και πρέπει να ανατρέψει την προσωρινή κυβέρνηση. Ο εργάτης Βασίλι αναλαμβάνει την προστασία του, όσο οι Μπολσεβίκοι ετοιμάζονται για την ένοπλη εξέγερση. Οι Ζινοβίεφ και Κάμενεφ δημοσιοποιούν την ημερομηνία της εξέγερσης, ενώ η προσωρινή κυβέρνηση προσπαθεί να εμποδίσει τον Λένιν. Η εργατική αλληλεγγύη αποτρέπει το σχέδιο αυτό και ο Λένιν παίρνει τον έλεγχο της κατάστασης. Εγκατεστημένος στο ινστιτούτο Σμόλνι συναντά τους αρχηγούς των Μπολσεβίκων και δίνει το σινιάλο της δράσης. Τα χειμερινά ανάκτορα καταλαμβάνονται και η προσωρινή κυβέρνηση συλλαμβάνεται. Ο Λένιν διακηρύσσει τη νίκη της επανάστασης και την ανάληψη της εξουσίας από τα Σοβιέτ.
ΑΠΕ-ΜΠΕ