Το τρομερό παιδί του Καναδά ξαναχτυπά και διχάζει τους κριτικούς με ένα οικογενειακό δράμα που βραβεύτηκε στο τελευταίο φεστιβάλ Κανών με το Μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής ( το δεύτερο σε αξία μετά από το Χρυσό Φοίνικα)!
Ακριβώς το τέλος του κόσμου (****) (Juste la fin du monde)
Δράμα, καναδογαλλικής συμπαραγωγής 2016 (97)
Σκηνοθεσία: Ξαβιέ Ντολάν
Πρωταγωνιστούν: Γκασπάρ Ουλιέλ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Βενσάν Κασέλ, Λεά Σεϊντού, Ναταλί Μπεί
What’s up, doc? Μετά από 12 χρόνια απουσίας, ένας 34χρονος συγγραφέας γυρίζει στο πατρικό του με σκοπό να κάνει μια σημαντική ανακοίνωση στην οικογένεια του. Το παρελθόν όμως και κυρίως η απόφαση του να εξαφανιστεί ουσιαστικά από τη ζωή τους όλα αυτά τα χρόνια δημιουργούν τρομερές εντάσεις και διαξιφισμούς…
Η ετυμηγορία: Η περίπτωση Ντολάν είναι μοναδική. Μεγάλο ταλέντο βρέθηκε με την πρώτη κιόλας ταινία του στα 19 του («Σκότωσα τη μητέρα μου») στις Κάνες να ξεσηκώνει πρωτοφανή θόρυβο γύρω από το όνομα του, ενώ με τα υπόλοιπα έργα του («Φανταστικές αγάπες», «Λόρενς για πάντα», «Ο Τομ στη φάρμα») απέδειξε ότι εκτός από την αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική του αξία είναι επιπλέον… νάρκισσος και προκλητικός. Τα δύο τελευταία στοιχεία είναι κι εκείνα που τον κάνουν αντιπαθή σε μεγάλη μερίδα της κριτικής, αδίκως φυσικά αφού ως γνωστόν άλλο πράγμα είναι ο άνθρωπος κι άλλο ο καλλιτέχνης. Μπορεί ο καναδός να έχει καβαλήσει το καλάμι, όμως σε όλα τα έργα του βάζει μέσα τη ψυχή του χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμού, με τρόπο πληθωρικό μα και απέραντα γοητευτικό. Στο αριστουργηματικό «Mommy», την προηγούμενη ταινία του, το αυτοβιογραφικό στοιχείο γύρω από τη σχέση μητέρας – γιου (το οποίο βάζει ύπουλα σε όλες τις ιστορίες του), έδωσε ένα σκηνοθετικό κρεσέντο που δεν άφηνε τίποτα όρθιο. Εδώ ο Ντολάν χαμηλώνει όσο μπορεί τους τόνους, γίνεται πιο ώριμος, μεστός και ουσιαστικός. Το φιλμ δικαίως βραβεύτηκε στις Κάνες (Μέγα Βραβείο Επιτροπής) και στα Σεζάρ (3 βραβεία: σκηνοθεσίας, πρώτου Ανδρικού Ρόλου και μοντάζ) ακολουθώντας μια αφηγηματική οδό που συνδέει τα ηλεκτρισμένα close up, με τις αδιόρατες συναισθηματικές αντιπαραθέσεις και το βαθύ υπαρξιακό τραύμα του ήρωα που βλέπει με οδύνη, φόβο και αγάπη μαζί, τα μέλη της οικογένειας του να αλληλοτρώνε τις σάρκες τους. Ο Ντολάν, βασίζεται στο θεατρικό του Ζαν-Λικ Λαγκάρς, για να δώσει την αβάσταχτη και πένθιμη σιωπή που ακολουθεί την καταιγίδα όταν όλα θα έχουν κατασταλάξει. Το «Τέλος του κόσμου» είναι μια βασανιστική, επώδυνη ματιά πάνω στην οικογένεια και τους δεσμούς αίματος που βουτάει στις πιο μύχιες σκέψεις και τα πιο αδιόρατα συναισθήματα των ηρώων του. Μέσα από την προφανέστατη προσωπική τραγωδία του κεντρικού χαρακτήρα αναδύεται όλη η μοναξιά και η ανικανότητα κάποιων ανθρώπων να ακούσουν, ν’ αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Κι όπως αφήνει ο Ντολάν να εννοηθεί, αυτοί είναι δυστυχώς και η ισχυρή πλειοψηφία.
Suburra: Υπόγεια Πόλη (***) (Suburra)
Γκανγκστερικό θρίλερ ιταλικής παραγωγής 2015 (135)
Σκηνοθεσία: Στέφανο Σολίμα
Πρωταγωνιστούν: Πιερφρανσέσκο Φαβίνο, Ελιο Τζερμάνο, Κλόντιο Αμέντολα, Γκρέτα Σκαράνο
What’s up, doc? Ο Ένας γκάνγκστερ, γνωστός με το ψευδώνυμο «Σαμουράι» θέλει να μετατρέψει μια μικρή πόλη κοντά στη Ρώμη σε Λας Βέγκας. Θα τον βοηθήσει ένας διεφθαρμένος πολιτικός, ο οποίος έχει αδυναμία σε νεαρές πόρνες και στην κοκαΐνη…
Η ετυμηγορία: Σκοτεινό, απαισιόδοξο και… διαπλεκόμενο το σύμπαν της «Suburra» έχει ως συστατικά του τη Μαφία, τη πολιτική διαφθορά και τις ευλογίες του Βατικανού (η συγκατάθεση ενός ισχυρού καρδιναλίου σφραγίζει την παράνομη συνδιαλλαγή). Μια σκληρή, στα όρια της ωμότητας, ταινία όπου οι μαφιόζικες φατρίες αλληλοεξοντώνονται, ο μισανθρωπισμός κυριαρχεί και το όποιο ηθικό ή αισιόδοξο μήνυμα εντοπίζεται στα πιο λυρικά τοπία της θρυλικής Όστια.
Amerika Square (***)
Κοινωνικό δράμα ελληνικής παραγωγής 2016 (86)
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σακαρίδης
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Στάνκογλου, Μάκης Παπαδημητρίου, Θέμις Μπαζάκα, Ρέα Πεδιαδιτάκη, Ξένια Ντάνια, Βασίλης Κουκαλάνι, Ερρίκος Λίτσης.
What’s up, doc? Δύο σαραντάρηδες φίλοι, ο ροκάς Μπίλι κι ο κολλητός του Νάκος που ζει ακόμα με τους γονείς του και μισεί τους μετανάστες, βλέπουν τη ζωή τους να αλλάζει, όταν οι επιλογές που κάνουν τους φέρνουν σε κρίσιμο σταυροδρόμι.
Η ετυμηγορία: Η δεύτερη ταινία του Σακαρίδη («Wild Duck») είναι βασισμένη στη νουβέλα του Γιάννη Τσίρμπα «Η Βικτώρια δεν υπάρχει» και αποτελεί μια αδιαπραγμάτευτη, δηκτική ματιά πάνω στο μεταναστευτικό αλλά και ένα καλοσχεδιασμένο ανθρωποκεντρικό κοινωνικό θρίλερ. Το σκηνικό της Πλατείας Αμερικής, κουβαλάει όλο το συμβολικό βάρος και τον ιδεολογικό χαρακτήρα ενός στυγνού δράματος που ξεκινάει από τη ξενοφοβία και ολοκληρώνεται στις γειτονιές μια χώρας σε απόλυτη σύγχυση που αναζητάει τη νέα ταυτότητα της.
Tο Κρύο της Τραπεζούντας (****)(Kalandar Soğuğu)
Δράμα, τουρκικής παραγωγής 2016 (139)
Σκηνοθεσία: Μουσταφά Καρά
Πρωταγωνιστούν: Χεϊντάρ Σισμάν, Νουραϊ Γιεσιλαράζ, Χανίφε Καρά
What’s up, doc? Ο Μεχμέτ, αντί να βρει κάποια δουλειά στο κοντινό ορυχείο όπως τον πιέζει η οικογένειά του για να ξοφλήσουν τα χρέη τους, επιλέγει να γυρνά στα βουνά μόνος του, αναζητώντας χρυσό.
Η ετυμηγορία: Θαυμάσιο μινιμαλιστικό δράμα με πλούσια φεστιβαλική καριέρα τοποθετημένο σε ένα εξαθλιωμένο ορεινό χαμόσπιτο στην Τραπεζούντα, όπου η συνύπαρξη ανθρώπων, ζώων και φύσης είναι ανεπανάληπτη. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει με δεξιοτεχνία και υπόγεια δύναμη να αφήσει το ποιοτικό του αποτύπωμα σε μια ιστορία γεμάτη συμβολισμούς (η χαμένη αθωότητα, ο αγώνας για επιβίωση, το άπιαστο όνειρο μιας καλύτερης ζωής κ.α.) που διαθέτει ένα ατόφιο παλιομοδίτικο και τρυφερό ρομαντισμό που δεν πρόκειται να σας αφήσει ασυγκίνητους.
Κάποια να με Προσέχει (**) (The Carer)
Κομεντί βρετανικής παραγωγής 2016.(89)
Σκηνοθεσία: Γιάνος Εντελένιι
Πρωταγωνιστούν: Μπράιαν Κοξ, Ανα Τσάνσελορ, Εμίλια Φοξ
What’s up, doc? Η Ντορότια είναι μια φιλόδοξη νεαρή ηθοποιός από την Ουγγαρία που προς έκπληξη όλων αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός βετεράνου πεισματάρη και ξεροκέφαλου βρετανού ηθοποιού που πάσχει από Πάρκινσον…
Η ετυμηγορία: Αν και η ιστορία δεν είναι πρωτότυπη, έχει σχετικό ενδιαφέρον που πηγάζει κυρίως από τη συνύπαρξη των δύο αταίριαστων – αλλά με κοινή αγάπη για τον Σαίξπηρ- ηθοποιών και τους σπινθηροβόλους διαλόγους. Ο Κοξ σε μια από τις τελευταίες αξιοπρόσεχτες ερμηνείες του αποφεύγει με την κλάση του τις παγίδες του μελό.
