Ο Ααρον Σόρκιν, ο φημισμένος σεναριογράφος του «The social network» περνά πίσω από την κάμερα και αφηγείται με το δικό του απαράμιλλο ύφος – ένας συγκερασμός δράματος, χιούμορ και πολιτικής οξυδέρκειας- το χρονικό της πολύκροτης δίκης στο Σικάγο των 60ς. Η «Δίκη των 7 του Σικάγο» ακούγεται ήδη για τα επόμενα όσκαρ αρκεί να σιγουρέψουμε ότι όντως θα διεξαχθούν μέσα στο 2021!
Η δίκη των 7 του Σικάγο (The trial of the Chicago 7) (***)
Πολιτικό θρίλερ αμερικανικής παραγωγής 2020 (125)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ααρον Σόρκιν ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Εντι Ρεντμέιν, Σάσα Μπάρον Κοέν, Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Φρανκ Λαντζέλα
Το 1968 το 35ο εθνικό συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο έχει τραγική κατάληξη καθώς μια ειρηνική διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά του πολέμου στο Βιετνάμ βάφεται στο αίμα. Η αστυνομία συλλαμβάνει ως υποκινητές των ταραχών επτά από τους διαδηλωτές (μεταξύ των οποίων βρίσκεται ένα αντιρρησίας συνείδησης πολίτης, ο πρόεδρος μιας φοιτητικής οργάνωσης κι ένα μέλος των Μαύρων Πανθήρων). Η δίκη που ακολούθησε έμεινε στην ιστορία ως «η δίκη των 7 του Σικάγο» και ήταν μια προσχεδιασμένη συνωμοσία για την εξόντωση «άνεργων επαναστατών που είναι απειλή για την εθνική ασφάλεια» σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του υπουργού δικαιοσύνης της κυβέρνησης Νίξον που είχε μόλις διαδεχτεί τον Τζόνσον στο Λευκό Οίκο.
Ο Ααρον Σόρκιν είναι γραφιάς από τους λίγους. Σεναριογράφος που ντύνει με τις λέξεις του τις εικόνες μερικών σπουδαίων ταινιών του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά -κέρδισε το όσκαρ σεναρίου για το «The social network» ενώ ήταν υποψήφιος στην ίδια κατηγορία για το «Moneyball» αλλά και το «Molly’s game» που ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του το 2017- ο Σόρκιν γνωρίζει καλά πως να αφηγείται ιστορίες με πολλά επίπεδα κι ακόμη περισσότερους συμβολισμούς. Μια τέτοια ιστορία επέλεξε για τη δεύτερη μόλις σκηνοθετική δουλειά του αφού η «Δίκη» του είναι μια ταινία που δεν κατατάσσεται μόνο σε ένα είδος. Πρόκειται για ένα πολιτικό φιλμ καταγγελίας, ένα πυκνό δράμα χαρακτήρων, μια απολαυστική σάτιρα ηθών αλλά κι ένα δεξιοτεχνικό δικαστικό θρίλερ που παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα. Πριν και πάνω από όλα όμως είναι το λεπτομερές και αμείλικτο πορτρέτο μιας χώρας σε βαθιά κρίση. Η θαρραλέα άποψη του σκηνοθέτη και σεναριογράφου δεν κρύβεται πίσω από φτιασιδωμένες εικόνες ή λέξεις. Η αφήγηση του τονίζει τα ιστορικά γεγονότα της εποχής (οι δολοφονίες των Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κένεντι αλλά και του αρχηγού των Μαύρων Πανθήρων Φρεντ Χάμπτον) ακόμη και με χρήση σπάνιου αρχειακού υλικού (η βία των αστυνομικών δυνάμεων κατά των διαδηλωτών του Σικάγο σοκάρει) ενώ η έρευνα του οδηγείται στα καίρια σημεία της υπόθεσης – ο σκοτεινός ρόλος του υπουργείου δικαιοσύνης και της εισαγγελίας που κατασκευάζουν ενοχοποιητικά στοιχεία- αλλά αρνείται να τονίσει τις πλέον δραματικές της ιστορίας. Ο Σόρκιν στοχάζεται πάνω στο θέμα της βίας (ο αντιρρησίας συνείδησης που καταδικάζει κάθε μορφή βίας, όταν νιώσει την αδικία να τον πνίγει αντιδρά με τρόπο αδιανόητο για εκείνον), έχει άφθονο χιούμορ – ο Σάσα Μπάρον Κοέν δίνει το δικό του σόου- αλλά και δίνει μερικές απίστευτες ατάκες του τύπου «ο Κινγκ πέρα από ένα όνειρο έχει και μια σφαίρα στο κεφάλι» που είναι φτιαγμένες για να προκαλέσουν ατέλειωτες κουβέντες.
Vivarium (**)
Αισθηματικό δράμα φαντασίας διεθνούς συμπαραγωγής 2019 (125)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λόρκαν Φίνεγκαν ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Ιμογκεν Πουτς, Τσέσι Άιζενμπεργκ, Μόλι Μακ Καν
Ο Τομ και η Τζεμ βρίσκουν το σπίτι των ονείρων τους σε μια μονοκατοικία που τους προτείνει ένας παράξενος μεσίτης. Δεν μπορούν όμως να φύγουν από εκεί καθώς παγιδεύονται σε ένα λαβύρινθο με ολόιδια σπίτια και μια γειτονιά όπου δεν υπάρχει ψυχή.
Συνδυάζοντας αυθεντικό σασπένς, ψήγματα υπαρξιακού δράματος και μια ξεκάθαρη αλληγορία πάνω στο χτίσιμο των διαπροσωπικών σχέσεων, το φιλμ του Φίνεγκαν εκμεταλλεύεται εύστοχα τις χρήσεις του σουρεαλισμού στην κινηματογραφική αφήγηση. Με μια έξυπνη ιδέα, που πάντως εξαντλείται γρήγορα και θα ήταν κατάλληλη για ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς «Ζώνη του λυκόφωτος» ή έστω του «Black mirror», το «Vivarium» είναι ένα φιλμ για το τέλος του έρωτα και τις καταστροφικές μικροαστικές συνήθειες που όμως ολοκληρώνεται με κάπως άτσαλο τρόπο. Εξαιρετική η ερμηνεία της Ιμογκεν Πουτς η οποία κλέβει εύκολα την παράσταση από τον μονοδιάστατο Άιζενμπεργκ χάρη στην φρεσκάδα και την ζεστασιά με την οποία ντύνει τον χαρακτήρα της.
Ο κόσμος του Απού (****)
Δραματική ινδικής παραγωγής 1959(117)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σατγιατζίτ Ράι ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Σουμίτρα Τσατερτζί, Σαρμίλα Ταγκόρ, Αλόκ Τσακραβάτρι
Ο νεαρός Απού προσκαλείται από τον φίλο του Πούλου στο γάμο της αδελφής του σε ένα χωριό της Βεγγάλης. Όταν διαπιστωθεί ότι ο μέλλων γαμπρός είναι διανοητικά καθυστερημένος ο Απού θα δεχτεί να παντρευτεί την νύφη προκειμένου να μην ατιμαστεί η άτυχη κοπέλα.
Το κλείσιμο της τριλογίας που έκανε διεθνώς διάσημο τον ινδό Σατγιατζίτ Ράι είναι ένα συγκλονιστικό μελόδραμα που προσφέρει μια διεξοδική ματιά πάνω στα ήθη και έθιμα της αχανούς ασιατικής χώρας. Το φιλμ είναι μια οδύσσεια για τον ήρωα που περνά τη μια δοκιμασία μετά την άλλη αλλά δεν χάνει στιγμή το σθένος και την αισιοδοξία του. Επίσης είναι ένας αφηγηματικός άθλος για τον κορυφαίο δημιουργό του ιρανικού σινεμά που συνδέει ανεπανάληπτα τα δύο πρώτα φιλμ που αφορούσαν στην παιδική ηλικία του Απού με την ενήλικη ζωή του και κυρίως με το όνειρο του να γίνει συγγραφέας όπως ο πατέρας του. Φυσικά πολλά από τα δραματικά επεισόδια στη ζωή του ήρωα θα φανούν υπερβολικά στο σημερινό θεατή αλλά και πάλι το φιλμ διαθέτει μια απέραντα τρυφερή και ζεστή ματιά πάνω στον αληθινό έρωτα και την οδύνη της απώλειας.
