Ο πολωνός δημιουργός μας κάνει ποδαρικό για το 2020 με το νέο του φιλμ που τιμήθηκε με τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Το «Κατηγορώ» είναι σαφέστατα η ταινία εβδομάδας και λόγω έλλειψης σοβαρού ανταγωνισμού καθώς τα άλλα δύο νέα φιλμ δεν ξεπερνούν την μετριότητα.
Κατηγορώ (J’ accuse) (***)
Δραματική ιταλογαλλικής συμπαραγωγής 2019 (132)
Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι
Πρωταγωνιστούν: Ζαν Ντιζαρντέν, Λουί Γκαρέλ, Εμανουέλ Σενιέ
Η καταδίκη του εβραίου λοχαγού Αλφρέντ Ντρέιφους σε ισόβια κι εξορία με την κατηγορία της κατασκοπείας γίνεται η αφορμή για να αναλάβει ο συνταγματάρχης Ζορζ Πικάρ (εκ των πρωταγωνιστών της σύλληψης και καταδίκης του Ντρέιφους) ηγετικό ρόλο στις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες. Όμως ο μέχρι πρότινος άκαμπτος Πικάρ μελετώντας εκ νέου την υπόθεση αρχίζει να έχει αμφιβολίες για την ενοχή του Ντρέιφους.
Ο Ρομάν Πολάνσκι επιστρέφει στα 87 του με ένα πολυεπίπεδο, επίκαιρο (ο αντισημιτισμός των ημερών ξυπνά οδυνηρές μνήμες) και άκρως συμβολικό έργο για την ιστορία της Γαλλίας που του δίνει την ευκαιρία να μιλήσει ταυτόχρονα και για κάποιες προσωπικές του ανησυχίες καθώς κι ο ίδιος έχει βρεθεί αρκετές φορές στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Η υπόθεση Ντρέιφους που συντάραξε την Γαλλία το 1894 και έγινε η αφορμή για να αποκαλυφθεί ο αντισημιτισμός της χώρας – αλλά και να ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών από τη γαλλική διανόηση όπου ξεχώρισε η δυναμική στάση του Εμίλ Ζολά με το περίφημο «Κατηγορώ» του το οποίο τον οδήγησε στη φυλακή- περιγράφεται όχι από την πλευρά του άδικα καταδικασμένου Ντρέιφους αλλά από την οπτική ενός «εχθρού» του. Στην πραγματικότητα ο Πικάρ (υποδειγματικός στο ρόλο του στιβαρού συνταγματάρχη ο Ντιζαρντέν) δεν είναι ένας φανατικός αντισημίτης αλλά ένας άνθρωπος της εποχής του που συμφωνεί κυρίως λόγω συνήθειας με όλα τα στερεότυπα που προσάπτει στους εβραίους ο πολύς κόσμος. Το συναρπαστικό με το φιλμ αφορά στην αλλαγή αυτού του καλοσχεδιασμένου χαρακτήρα που χωρίς να έχει το συμβατικό προφίλ του καθωσπρέπει στρατιωτικού – είναι εργένης και δεν διστάζει να έχει ερωμένη τη σύζυγο (η σύντροφος του σκηνοθέτη Εμανουέλ Σενιέ στο ρόλο) ενός ισχυρού κρατικού αξιωματούχου- αποφασίζει να φτάσει στην αποκάλυψη της αλήθειας, παρότι γύρω του ο μηχανισμός αποσιώπησής της γιγαντώνεται και δείχνει το αδίστακτο προφίλ του. Μια ταινία για το πάθος που γεννά η αδικία, για τη δύναμη της αλήθειας κάθε φορά που το σκοτάδι απειλεί να σκεπάσει τα πάντα, για την ευκολία που ένας άνθρωπος στοχοποιείται από το έξαλλο πλήθος που δεν αντέχει να βλέπει ξένους, αλλόθρησκους ή απλώς ανθρώπους διαφορετικού χρώματος. Το στιβαρό, υποδειγματικό και με σοφία χτισμένο σενάριο του Ρόμπερτ Χάρις πάνω στην άλλη πλευρά της υπόθεσης Ντρέιφους- που μεταβάλλεται έξυπνα από δικαστικό δράμα σε ψυχολογικό θρίλερ- παρά τον ακαδημαϊκό χαρακτήρα του έχει αρκετές αρετές και κυρίως τεράστιο ενδιαφέρον στην παρακολούθηση του.
Jumanji: Η επόμενη πίστα (Jumanji: The Next Level) (*)
Περιπέτεια φαντασίας αμερικανικής παραγωγής 2019 (123)
Σκηνοθεσία: Τζέικ Κάσνταν
Πρωταγωνιστούν: Ντουέιν Τζόνσον, Τζακ Μπλακ, Κέβιν Χαρτ, Κάρεν Γκίλαν, Ντάνι ντε Βίτο
Οι τέσσερις παλιοί συμμαθητές και νυν φοιτητές που επιβίωσαν από τις δοκιμασίες της προηγούμενης ταινίας επιστρέφουν σπίτι τους για τα Χριστούγεννα. Όταν όμως ο Σπένσερ επιστρέφει στο παιχνίδι, η Μάρτα, o Φριντ και η Μπέθανι πρέπει να ξαναμπούν στον κόσμο του Jumanji για να τον σώσουν με κάθε κόστος.
Το περσινό «Τζουμάνζι- Καλώς ήρθατε στη ζούγκλα» είχε ανανεώσει ικανοποιητικά το παλιό και σαφέστατα ανώτερό του φιλμ του 1995 με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Γουίλιαμς. Η μετατροπή του κλασικού επιτραπέζιου παιχνιδιού σε πειραγμένο videogame και η προσθήκη 4 διαφορετικών χαρακτήρων που συνεχώς αλλάζουν ρόλους και φύλα (τα avatar τους στο παιχνίδι) ήταν οι κύριοι λόγοι της επιτυχίας του φιλμ που οδήγησε τους ίδιους ακριβώς συντελεστές να ξαναπιάσουν τα πόστα τους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Όμως εδώ δεν υπάρχει ούτε μία νέα ιδέα. Ότι ρηξικέλευθο ή έξυπνο είχε να παρουσιάσει η νέα βερσιόν του «Τζουμάνζι» εξαντλήθηκε στο «Τζουμάνζι- Καλώς ήρθατε στη ζούγκλα». Τα μόνα – λέμε τώρα- φρέσκα στοιχεία είναι η μεταφορά της δράσης από τη ζούγκλα στην έρημο (που προσφέρει μια καταδίωξη από στρουθοκάμηλους) ή το παγωμένο βουνό και η παρουσία δύο ηλικιωμένων παικτών στην νεανική παρέα που παλεύει να βγει ζωντανή από το παιχνίδι.
… Για πάντα (*)
Αισθηματική κομεντί ελληνικής παραγωγής 2020 (111΄)
Σκηνοθεσία: Γιάννης Παπαδάκος
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Τσιμιτσέλης, Κατερίνα Γερονικολού
O Πέτρος είναι ένας 35αρης επιτυχημένος σεφ και συλλέκτης βινυλίων που ψάχνει τον εαυτό του σε εφήμερες σχέσεις και νυχτερινές εξορμήσεις. Η Ζωή είναι μία ρομαντική κοπέλα που σχεδιάζει και ράβει παιδικά κοστούμια και ενδιαφέρεται για μια σταθερή σχέση. Θα συναντηθούν τυχαία σε ένα βιβλιοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας και η ζωή τους θα αλλάξει για πάντα.
Το ρομαντικό πνεύμα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη πλανάται συνεχώς πάνω από τα καρέ του φιλμ που αποτελεί ριμέικ μιας τουρκικής ταινίας με τίτλο «Για πάντα μόνος», με την ελληνική προσαρμογή του σεναρίου του Τσαγκάν Ιρμάκ να αναλαμβάνει ο Γιάννης Τσιμιτσέλης που κρατά επίσης τον ρόλο του πρωταγωνιστή στην ταινία. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Παπαδάκος αποφεύγει μεν τις χοντροκομμένες κωμικές καταστάσεις των «Bachelor 2» και «Bachelor 3» για χάρη μιας πιο συγκρατημένης και «ανθρώπινης» ιστορίας. Και πάλι όμως το μέτρο χάνεται από τη στιγμή που στην εξίσωση της ρομαντικής κομεντί μπαίνουν στοιχεία που προδίδουν την βαθιά συντηρητική της ταυτότητα, ενώ στην αφόρητα μελό ψυχή της ταινίας παρελαύνουν όλα τα κλισέ της κακού εμπορικού σινεμά: τραυματισμένοι άντρες, πληγωμένες γυναίκες και ο έρωτας που περνά από το στομάχι σε μια συνταγή που μοιάζει να έχει βγει από τα βάθη των αιώνων και πιο σωστά από τα αφόρητα μελοδράματα των 60s.
