Τις τελευταίες ηµέρες έχει ευρέως συζητηθεί η αύξηση της επιρροής και του ρόλου της Αγκυρας στη Μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο µετά τις ραγδαίες εξελίξεις στη Συρία. Προφανώς το ρόδινο σενάριο για τον Ερντογάν είναι η σταθεροποίηση µιας φιλοτουρκικής ισλαµιστικής κυβέρνησης στη ∆αµασκό, η χρηµατοδότηση της ανοικοδόµησης της Συρίας από τη Σαουδική Αραβία, τα Εµιράτα και το Κατάρ –περίπου 300 δισεκατοµµύρια δολάρια–, η ανάληψη της ανοικοδόµησης αυτής από τουρκικές εταιρείες και η επιστροφή ενός µεγάλου µέρους από τα τρία και πλέον εκατοµµύρια Σύριους πρόσφυγες που βρίσκονται τώρα στην Τουρκία. Το σενάριο αυτό θα περιλάµβανε βέβαια τη διάλυση της κουρδικής αυτονοµίας στη βόρεια Συρία.
Η εµπλοκή στη Συρία δεν είναι η πιο εύκολη υπόθεση, µιας και από το 2011 η χώρα αυτή µοιάζει µε κινούµενη άµµο. Οι Ιρανοί έχουν δοκιµάσει αυτήν τη µάλλον πικρή εµπειρία. Η σταθεροποίηση της Συρίας είναι µια πολυπαραγοντική εξίσωση. Αναµειγνύονται –πέραν της Τουρκίας– το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, τα Εµιράτα, το Κατάρ, το Ιράκ, οι ΗΠΑ και βέβαια το Ιράν και η Ρωσία που θα έχουν σίγουρα διατηρήσει κάποια δίκτυα στον στρατό, στις υπηρεσίες ασφαλείας και τις τοπικές ένοπλες οµάδες. Η νέα κυβέρνηση των τζιχαντιστών στη ∆αµασκό στερείται κι αυτή όπως και ο Ασαντ οικονοµικών πόρων, αφού η αγροτική παραγωγή είναι κατεστραµµένη και οι πετρελαιοπηγές βρίσκονται στα εδάφη που ελέγχουν οι Κούρδοι. Αν τα κράτη του Κόλπου δεν ανοίξουν τους κρουνούς της χρηµατοδότησης, τότε η ήδη προβληµατική τουρκική οικονοµία θα πρέπει να στηρίξει τη νέα συριακή κυβέρνηση, όπως έκανε το Ιράν µε τον Ασαντ. Επιπλέον θα πρέπει να χρηµατοδοτήσει και τις απαραίτητες υποδοµές για την επιστροφή των προσφύγων, γιατί πολλοί από αυτούς θα διστάσουν να επιστρέψουν σε µια ερειπωµένη χώρα. Προς το παρόν τα κράτη του Κόλπου είναι άκρως επιφυλακτικά. Οι ισραηλινές επιθέσεις σε όλες τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Συρίας στέρησαν από τους τζιχαντιστές τη δυνατότητα να εξοπλιστούν από το υλικό του στρατού του Ασαντ. Κατά συνέπεια, η Τουρκία θα πρέπει να συνεχίσει να φέρει το βάρος του εξοπλισµού των ένοπλων οµάδων που υποστηρίζουν την ισλαµιστική κυβέρνηση στη ∆αµασκό.
Η διάλυση της κουρδικής αυτονοµίας στη Ροτζάβα θα είναι εξίσου δύσκολη. Οι Αµερικανοί δεν έχουν αποφασίσει να εγκαταλείψουν τους Κούρδους και να αποχωρήσουν από µια περιοχή µε στρατηγικά πλεονεκτήµατα. Είναι πιθανό ότι η Επιτροπή Απελευθέρωσης της Μείζονος Συρίας (HTS) θα καταλήξει να γίνει ο πραγµατικός κυρίαρχος της Συρίας, καθώς είναι η ισχυρότερη δύναµη από όλες τις αντικαθεστωτικές δυνάµεις. Από την πλευρά τους, οι Συριακές ∆ηµοκρατικές ∆υνάµεις (Κούρδοι) θα συνεχίσουν να κυβερνούν την ανατολική Συρία, µε τον ποταµό Ευφράτη να λειτουργεί σαν ένα άτυπο «σύνορο», εκτός κι αν επιτευχθεί συµφιλίωση µεταξύ των Κούρδων και της νέας κυβέρνησης, που θα οδηγήσει σε µια οµοσπονδιακή διαίρεση ή κάτι παρόµοιο, όπως υποσχέθηκε ο ίδιος ο επικεφαλής της Επιτροπής για την Απελευθέρωση της Μείζονος Συρίας, Αχµεντ αλ Σαρά (πραγµατικό όνοµα του Τζουλάνι). Το σενάριο όµως αυτό είναι αντίθετο στους σχεδιασµούς της Αγκυρας που δεν επιθυµεί καθόλου να δει στο µαλακό υπογάστριό της ένα υβριδικό κράτος που θα διοικείται από µια αδελφή-οργάνωση του ΡΚΚ.
Είναι λοιπόν φανερό ότι, χωρίς την οικονοµική βοήθεια των κρατών του Κόλπου και τη συναίνεση της Αµερικής και του Ισραήλ, η Τουρκία κινδυνεύει να παγιδευτεί σε έναν συριακό «βάλτο» από όπου θα βγει καταπονηµένη και ασθενής.
Διαβάστε επίσης:
Ρωσία: Συνελήφθη ύποπτος για τη δολοφονία του Κιρίλοφ
Έκκληση για αφοπλισμό στο Μεξικό: Παραδώστε τα όπλα στις εκκλησίες έναντι χρηματικού ποσού
Συρία: Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ζητά ειρήνη και ανθρωπιστική βοήθεια
Ο Τραμπ μηνύει εφημερίδα και εταιρεία δημοσκοπήσεων που προέβλεψαν ήττα του στην Αϊόβα
