Μπορεί Γαλλία – Γερμανία να «τα βρήκαν» στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο μετά από αιώνες πολέμων, αιματοχυσίας, διαφιλονικούμενων (πλούσιων) περιοχών, υπάρχουν ορισμένοι ωστόσο που θεωρούν ανυπέρβλητες τις «διαφορές» μας με μια γειτονική, μικρή και ταλαιπωρημένη περιοχή που (ευτυχώς για μας) θέλει να γίνει χώρα…
Εκείνοι που βλέπουν δράκους και δαίμονες, απειλές και αποχριστιανισμό, απώλεια της αρχαίας μακεδονικής μνήμης και ταυτότητας, μηχανορραφίες, σημεία και τέρατα…
Πέραν αυτών που συναισθηματικά παρασύρονται από τις φοβίες τους, και κρίνουν περισσότερο με βάση το θυμικό, αναρωτιέμαι: οι άλλοι, οι ταγοί, οι πολιτικοί, ή οι λεγόμενοι «εθνικόφρονες»(λάθος όρος), τι μυαλό κουβαλάνε στο κεφάλι τους;
Και αν εξαιρέσουμε τις προσωπικές μου αμφισβητήσεις για τον λεγόμενο «χριστιανισμό» και την «ελληνική Μακεδονία» που χωρίς να τα υποτιμήσω, στο μυαλό των περισσοτέρων εξ αυτών σημαίνει στη μία περίπτωση αρνάκι του Πάσχα και στη δεύτερη μαγνητάκια για το ψυγείο, απορώ πώς λειτουργούν τα μυαλά τους, αν δεν κρύβουν καθαρά προσωπικές επιδιώξεις και ιδιοτελή συμφέροντα.
Τέρατα και δράκους βλέπουν πίσω από τη συμφωνία. Λες και κάθε συμφωνία σε διεθνές επίπεδο, δεν κρύβει «εξωτερική πολιτική», «διπλωματία», «κατασκοπία», «συμφέροντα», «χρήματα», «ισορροπίες» και πάντα «συμμαχίες» ευγενείς ή όχι…
Η διαφορά ωστόσο είναι ότι όταν ασκείς «εθνική πολιτική», όλα αυτά τα στοιχεία πρέπει να λειτουργήσουν προς όφελός σου, και στη σύγχρονη κοινωνία, προς όφελος και των δύο πλευρών, ξεπερνώντας αγκυλώσεις και έχθρες αιώνων… Όλα έχουν ωστόσο απώλειες και κέρδη.
Υπάρχουν εκείνοι που αναζητούν (θεωρητικά) στην εξωτερική πολιτική την αγνότητα της Παρθένου Μαρίας, την τιμιότητα του Σολομώντα και την ακεραιότητα ενός βουδιστή μοναχού.
Επιλεκτικά βεβαίως, για να ασκήσουν προπαγάνδα και μικροκομματική πολιτική, γιατί οι ίδιοι ούτε αγνοί υπήρξαν ποτέ, ούτε τίμιοι, ούτε ακέραιοι… Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα…
Υπάρχουν και οι «στρατόκαυλοι» (ας μου επιτραπεί ο όρος) που κλαίνε όταν τους πάρουν τα στρατιωτάκια τους, που θεωρούν τα όπλα ανδρικό προνόμιο και αυτοσκοπό, που παραμένουν (εγκεφαλικά) «παιδιά» για όλη τους τη ζωή, αρνούμενοι την ωριμότητα, τη λογική και τη σοβαρότητα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως διατηρούν κάποια «αγνότητα»…
Που μπλέκουν την επιθετικότητα με τον ανδρισμό τους και την προσωπική τους ολοκλήρωση…
Που θα κλάψουν αν τους πάρεις ένα στρατιωτάκι, αλλά ενδεχομένως δεν θα τους ενδιαφέρει αν το πάρεις από κάποιον άλλον…
Αυτοί που βρίσκουν στα σύμβολα και στις λέξεις περισσότερη ουσία απ’ ότι στο περιεχόμενο, που ζουν σε ένα παράλληλο κόσμο με μινιατούρες στρατιωτάκια και κανόνια, λάβαρα, μετάλλια, σημαίες στους τοίχους και συχνά πολλά παραμύθια στο μυαλό.
Μόνον που δεν θέλω να ορίζουν τη ζωή μου ανώριμες καρικατούρες, μικρόψυχες μορφές, ιδιοτελείς προσωπικότητες, αμόρφωτοι και απαίδευτοι πολιτικοί…
Άσε και που στις μεμονωμένες περιπτώσεις των «καλών προθέσεων», θα μπορούσαμε να τους «παρκάρουμε» στην Εκκλησία της Ελλάδος ή καλύτερα να τους αφήσουμε στα σπίτια τους…
Υ.Γ. Το κείμενο βεβαίως απηχεί αυστηρά προσωπικές απόψεις του γράφοντος
