Το πανηγύρι της νέας γενιάς που μετέτρεψε την Πλατεία Νερού σε ένα απέραντο moshpit παρασύροντας και τους παλαιότερους.
Τετάρτη 8 Ιουνίου. Ο Peter Murphy αποχωρεί εκνευρισμένος κατηγορώντας τον ηχολήπτη του για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με το μικρόφωνό του, κλείνοντας έτσι άδοξα την εναρκτήρια μέρα του φετινού Release Athens Festival, η οποία ξεχάστηκε πολύ γρήγορα. Και μπορεί η πρώτη «καληνύχτα» να ακούστηκε σοκαριστικά νωρίς, προτού καλά καλά οι Bauhaus κλείσουν 50 λεπτά επί σκηνής, η συνέχεια του φεστιβάλ όμως ήταν αντάξια των ονομάτων που φιλοξενήθηκαν, ακόμα και τις βραδιές που τα δεύτερα και τρίτα ονόματα έκλεψαν τη δόξα των headliners.
Είδαμε τους Fontaines DC να μεγαλώνουν τη βραδιά στην οποία ο Nick Cave έδωσε μία ακόμα αλησμόνητη παράσταση, τους Rotting Christ να επιστρέφουν μετά από τρία χρόνια στην Ελλάδα με τον αειθαλή Eric Adams να κρατάει ψηλά τη σημαία των Manowar. Είδαμε Παυλίδη και Αγγελάκα να μας θυμίζουν πως «η ζώσα μνήμη ξέρει να χορεύει», την LP να μας κάνει να αναρωτιόμαστε γιατί δεν ήταν εκείνη στη θέση των «ναι μεν, αλλά» London Grammar. Ταξιδέψαμε στον ονειρικό κόσμο των Pet Shop Boys που μαζί με τους Thievery Corporation έστησαν ένα συναισθηματικά φορτισμένο οπτικοακουστικά άρτιο πάρτυ, παρατηρήσαμε ανυποψίαστους να στρέφουν εντυπωσιασμένοι το βλέμμα τους στους Sleaford Mods λίγο πριν πούμε όλοι μαζί ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον βραχνιασμένο Iggy Pop που δεν διστάζει να φτύσει τη θνητότητά του στα μούτρα. Όπως ακριβώς έκανε και ο συγκινητικός Rob Halford τη βραδιά που οι Judas Priest ξετύλιξαν 50 χρόνια μεταλλικής ιστορίας. Με την εμφάνιση των Hellacopters ανάμεσα στις σταθερές αξίες Blues Pills και Clutch, διαγράψαμε ένα ακόμα συναυλιακό απωθημένο, ενώ είδαμε τους Sabaton να δικαιολογούν απόλυτα τη θέση τους ως headliners πάνω από τους θρυλικούς Blind Guardian και τους Epica παρουσιάζοντας ένα εντυπωσιακό και ηχητικά αψεγάδιαστο σόου.
Σάββατο 23 Ιουλίου.«Παιδιά, θέλετε να σταματήσουμε να φάτε τίποτα;», ρώτησα την τριμελή παρέα των εφήβων που είχαν σωριαστεί στα καθίσματα του αυτοκινήτου. Η απάντησή τους ομόφωνη και ξεκάθαρη, ωσάν να ήταν συνεννοημένοι: «Όχι, πάμε κατευθείαν στα σπίτια μας». Όσοι είχαμε δει τους Slipknot σε μια από τις τρεις προηγούμενες εν Ελλάδι εμφανίσεις (2005, 2009, 2011) κατηφορίσαμε στην Πλατεία Νερού ξέροντας τι να περιμένουμε. Όμως, η συντριπτική πλειονότητα του κοινού και δη των νεαρότερων είχε πλήρη άγνοια. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά…
«Ελάτε νωρίς» ήταν η προτροπή των διοργανωτών προς όλους όσοι θα δίναμε το παρών στην μακράν πιο πολυπληθή από κάθε άλλη μέρα του φετινού Release Athens. Και πιο… ζόρικη ταυτόχρονα. Δεν τους ακούσαμε είναι η αλήθεια, αφού το περασμένο Σάββατο ήταν μια από τις πιο καυτές μέρες του φετινού καλοκαιριού και φτάσαμε στον χώρο την ώρα που οι Vended, με τον γιο του Corey Taylor, Griffin, στα φωνητικά και τον Simon Crahan, γιο του κλόουν των Slipknot, στα τύμπανα άνοιγαν τα πρώτα moshpit. Τα μήλα έπεσαν κάτω από τη μηλιά, αλλά μένει να φανεί αν αυτό αποδειχτεί ευλογία ή κατάρα…
Αυτό που σίγουρα αποτελεί ευλογία είναι να βλέπεις ένα συγκρότημα όπως οι Ουκρανοί Jinjer σε μια τέτοια συγκυρία. Φυσικά και δεν αναφέρομαι στην πολεμική συγκυρία αφού και μόνο το γεγονός ότι περιοδεύουν την ώρα που στην πατρίδα τους μαίνεται ένας πόλεμος είναι αξιοθαύμαστο, αλλά στην αμιγώς μουσική που τους βρίσκει να έχουν χτίσει ένα πολύ δυνατό όνομα. Με το λογότυπό τους να δεσπόζει πάνω από το βαμμένο στα χρώματα της ουκρανικής σημαίας σήμα της ειρήνης, τέσσερα άλμπουμ στη δισκογραφική φαρέτρα τους και μπορστάρισα την Tatiana «Tati» Shmailyuk, η οποία είχε έναν μοναδικό σχεδόν σαγηνευτικό τρόπο να λικνίζεται γρυλίζοντας, οι Jinjer ψάρωσαν όσους δεν ήξεραν από πού κρατάει η σκούφια τους και δημιούργησαν στους υπόλοιπους την προσμονή να τους δούμε επιτέλους σε μια δική τους περιοδεία χωρίς εκπτώσεις. Αυτό ακριβώς που είχαμε πάθει όσοι τους είχαμε δει για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2017 να ανοίγουν τη συναυλία των Arch Enemy.
Μπορεί η σημερινή σύνθεση των Sepultura να αριθμεί περισσότερα χρόνια από την εκείνη που έγραψε το όνομα των Βραζιλιάνων με χρυσά γράμματα στη ιστορία του thrash metal, δύσκολα όμως θα αποτινάξουν από πάνω τους την ταμπέλα της μισθοφορικής μπάντας που απλά συντηρεί ένα όνομα. Κι ας έχουν κυκλοφορήσει περισσότερα άλμπουμ από την εποχή των αδελφών Cavalera. Κι ας έβγαλαν πριν από δύο χρόνια έναν από τους καλύτερους δίσκους της σύγχρονης ιστορίας τους, το «Quadra». «Είδαμε τους Sepultura χωρίς τους Sepultura», σχολίασε δίπλα μου ένας φίλος, της παλιάς γενιάς, αφού ακόμα και ο Andreas Kisser, ο ένας εκ των δύο της αυθεντικής σύνθεσης, απουσίαζε εξαιτίας του θανάτου της συζύγου του αφήνοντας μόνο τον μπασίστα Paulo Jr. Ολα αυτά βέβαια δεν φάνηκαν να απασχολούν τους νεότερους που έμαθαν τους Sepultura μέσα από τις πρόσφατες δουλειές τους και πέρασαν καλά κάνοντας προθέρμανση γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Οι υπόλοιποι απλά χαζεύαμε τη «μηχανή» ονόματι Eloy Casagrande να κονιορτοποιεί τα δέρματα των τυμπάνων του…
Λίγο μετά τις 23:00 η εννεαμελής συμμορία των μασκοφόρων από την Iowa, σημαιοφόροι του ήχου που εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τη νέα γενιά, βγήκε στη σκηνή και για την επόμενη μιάμιση ώρα μετέτρεψε την Πλατεία Νερού σε ένα απέραντο moshpit. Από τις πρώτες σειρές της σκηνής μέχρι τα κατάρτια των σκαφών πίσω από τα σύνορα του χώρου, όλα αυτά τα νέα παιδιά χοροπηδούσαν δίχως αύριο παρασυρμένα και -εδώ είναι η ουσία- παρασέρνοντας και τους παλαιότερους και μεγαλύτερους σε ηλικία στους καταιγιστικούς ρυθμούς της παρέας του Corey Taylor, αναμφίβολα ενός από τους πιο χαρισματικούς και επικοινωνιακούς frontmen στην ιστορία της σκληρής και όχι μόνο μουσικής. Αν πρέπει να γίνει κάποια ιδιαίτερη μνεία σε συγκεκριμένες στιγμές του live, νομίζω ότι θα σταθούμε στο (προσωπικό αγαπημένο) «Sulfur», στα διαδοχικά «Psychosocial» και «Duality» που ξελαρυγγιαστήκαμε αλλά και στην διαχρονική αξία της… jump the fuck up στιγμής στο «Spit it Out» που το 2005 δοκίμασε την στατικότητα του θεάτρου του Λυκαβηττού, με τους μεγαλύτερους να είμαστε τώρα λίγο πιο προσεκτικοί υπό τον φόβο καμιάς… θλάσης. «Ιδού οι Slipknot, ιδού και το πήδημα» ήταν το πιο εύστοχο σχόλιο που διάβασα κάτω από τα βιντεάκια που κυκλοφόρησαν, πριν καλά καλά τελειώσει η συναυλία!
Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η βραδιά και μαζί της ένα φεστιβάλ με τον τρόπο που άξιζε: Εκκωφαντικά!
