Όταν τον περασμένο Οκτώβριο ανακοινώθηκε η επιστροφή των Rammstein στην Ελλάδα, 14 χρόνια μετά από τη μία και μοναδική εμφάνισή τους στη χώρα μας, το ερώτημα ήταν πού θα έπαιζαν οι Γερμανοί, αφού στο Ολυμπιακό Στάδιο μόλις λίγες μέρες πριν είχε μπει λουκέτο για λόγους ασφαλείας που είχαν να κάνουν με τη στατικότητα του στεγάστρου Καλατράβα. Αυτή ήταν η δεύτερη μεγάλη συναυλία που προγραμματιζόταν για το 2024 καθώς είχε προηγηθεί η ανακοίνωση και το διπλό sold out των Colplay στο ΟΑΚΑ (8 και 9 Ιουνίου 2024). Και μπορεί για τους Rammstein η λύση να βρέθηκε στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ (άλλωστε σε πολλές πόλεις η «Stadium Tour» φιλοξενείται και εκτός σταδίων), όμως εκείνη των Coldplay βρέθηκε στον αέρα. Μπροστά στον κίνδυνο η χώρα μας να γίνει ρεζίλι και να χάσει τη θέση της στον χάρτη των μεγάλων συναυλιακών γεγονότων, οι εργασίες αποκατάστασης που υπό «κανονικές» συνθήκες θα βάλτωναν τελικά προχώρησαν, τα πολυκαρβουνικά φύλλα του στεγάστρου αφαιρέθηκαν και το κεντρικό γήπεδο των ολυμπιακών εγκαταστάσεων παραδόθηκε προς χρήση. Και κάπως έτσι η πολυαναμενόμενη επιστροφή των Rammstein βρήκε στέγη κάτω από την -κατ’ όνομα μόνο πλέον- σκέπη του Καλατράβα.
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε με την άφιξη την Ελλάδα των φορτηγών που μετέφεραν τις χιλιάδες τόνους των υλικών και του εξοπλισμού που χρειάζονται μία εβδομάδα για να στηθούν. Την ημέρα της συναυλίας στο βαγόνι του μετρό έπιασα κουβέντα με ένα ζευγάρι από την Γερμανία που μου χαμογέλασαν αμέσως όταν με είδαν με τη μπλούζα των Rammstein. Δύο εξηντάρηδες που, όπως μου είπαν, επιλέγουν κάθε χρόνο έναν προορισμό για να δουν το αγαπημένο τους συγκρότημα έξω από τη χώρα τους. «Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσουμε τέτοια ευκαιρία. Ακρόπολη, θάλασσα και Rammstein σε μια περίοδο μάλιστα που δεν έχει καύσωνα…».
Δεν ήταν όμως μόνο αυτοί, καθώς φτάνοντας στο ΟΑΚΑ συνάντησα ανθρώπους από την Ιταλία, τη Σερβία, την Κροατία, την Κύπρο, ακόμα και από τη Βραζιλία και το Μεξικό οι οποίοι ταξίδεψαν στην Αθήνα για να παρακολουθήσουν μία από τις ακριβότερες και πιο εντυπωσιακές παραγωγές που έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Όλοι τους είχαν κλείσει εισιτήρια για τη firezone, το τμήμα της αρένας που βρίσκεται μπροστά από τη σκηνή και τελειώνει εκεί που υψώνονται οι δύο από τους τέσσερις πύργους που εκτοξεύουν φωτιές σε ύψος 20 μέτρων. Πολλοί από αυτούς μάλιστα ακολουθούν τους Rammstein σε διάφορες στάσεις της περιοδείας τους, συνδυάζοντας το τερπνό μετά του ωφελίμου. Ο συναυλιακός τουρισμός σε όλο του το μεγαλείο, που για την Ελλάδα θα μπορούσε να ήταν ακόμα μεγαλύτερο αν δεν είχε υπάρξει το «νεκρό» διάστημα ανάμεσα στην ανακοίνωση της ημερομηνίας της συναυλίας μέχρι την ανακοίνωση του χώρου διεξαγωγής. Κάτι που έκανε πολύ κόσμο που θα επέλεγε να συνδυάσει μια συναυλία Rammstein με διακοπές στην Ελλάδα να προτιμήσει τελικά κάποια άλλη πόλη της Ευρώπης.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που ζήσαμε την Πέμπτη 30 Μαΐου στο ΟΑΚΑ, παραμονή μάλιστα της έναρξης των πανελληνίων εξετάσεων, ήταν κάτι αδιανόητο. Οι περιγραφές των φίλων που έχουν κάνει το αντίστροφο δρομολόγιο από εκείνο που έκαναν όσοι ήρθαν στη χώρα μας από το εξωτερικό και τα αμέτρητα βίντεο στο youTube μπορούν απλά να σε βάλουν στο κλίμα, να σε προετοιμάσουν για ό,τι θα δεις και θα ακούσεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αρκούν για να αποτυπώσουν την τελειότητα του ήχου και την κάψα της κάθε φλόγας που ανάβει μπροστά στα μάτια σου ή πάνω από το κεφάλι σου ακόμα και αν βρίσκεσαι σε μεγάλη απόσταση από τη σκηνή. Όσοι δε είχαμε προνοήσει να παρακολουθήσουμε το σόου των Rammstein μέσα από τη firezone καταλάβαμε γιατί οι πιο μυημένοι προτίμησαν να μείνουν λίγο πίσω.
Πόσο συχνά άλλωστε βλέπoυμε ένα συγκρότημα να έρχεται και να φεύγει από τη σκηνή με… ασανσέρ, πόσο συχνά οι fans έχουν τη δυνατότητα να σηκώσουν τα χέρια για να δημιουργήσουν μια (λαο)θάλασσα πάνω στην οποία «πλέουν» οι φουσκωτές βάρκες που μεταφέρουν τα μέλη της μπάντας από τη μικρή σκηνή, στην οποία έπαιξαν συνοδευόμενοι από τις Abélard (τις Γαλλίδες πιανίστριες που νωρίτερα είχαν αναλάβει να προετοιμάσουν το έδαφος με τις πιανιστικές εκτελέσεις κομματιών των Rammstein) το κλασικό «Engel», στη μεγάλη για να συνεχίσουν με το «Auslander»; Πόσο συχνά βλέπεις έναν καλλιτέχνη να εκτοξεύει πυροτεχνήματα που περνούν πάνω από το κεφάλι σου και επιστρέφουν ση σκηνή για να πυροδοτήσουν εκρήξεις;
Υπάρχουν στιγμές που αυτά που κάνουν οι έξι Γερμανοί φαντάζουν εξωπραγματικά έως επικίνδυνα στα μάτια ενός ανυποψίαστου. Αν εγώ που βρισκόμουν είκοσι μέτρα μακριά ένιωθα τη ζέστη από τη βεντάλια που σχημάτιζαν οι φλόγες στην πλάτη του Till Lindemann στο «Rammstein», αν έφτανε μέχρι εκεί η κάψα από τα φλογοβόλα στις κιθάρες του Paul Landers και του Richard Kruspe, αν νιώθαμε ότι ψηνόμασταν κι εμείς μαζί με τον Christian Lorenz στο «Mein Teil», οι ίδιοι πώς αντέχουν;
Προφανώς και οι έξι Βερολινέζοι, όλοι τους πιστοποιημένοι πυροτεχνουργοί, δεν έχουν αφήσει τίποτα στην τύχη σε ένα σόου, έναν χορό της φωτιάς σχεδιασμένο και εκτελεσμένο μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, όπου δεν χωράνε αυθορμητισμοί ή αυτοσχεδιασμοί. Και μπορεί να ακούγεται οξύμωρο αλλά αυτό ακριβώς είναι που δικαιολογεί απόλυτα γιατί η «World Stadium Tour» που ξεκίνησε το 2019 και συνεχίζεται φέτος για τέταρτη χρονιά πραγματοποιεί διαδοχικά sold out και εξηγεί γιατί όσοι είδαν το σόου μία φορά περιμένουν πώς και πώς για να το ξαναδούν.
Η συναυλία της Αθήνας βέβαια απείχε πολύ από το να γίνει sold out, όμως και μόνο το γεγονός ότι η προσέλευση του κοινού ήταν τριπλάσια σε σχέση με τους 10.000 που είχαν βρεθεί το 2010 στη Μαλακάσα είναι από μόνη της άξια αναφοράς. Και μπορεί οι Rammstein βγαίνοντας στη σκηνή να ήρθαν αντιμέτωποι με μια εικόνα που σπάνια έως ποτέ συναντάνε κατεβαίνοντας στη σκηνή υπό τους ήχους του «Music for the Royal Fireworks» του Τζορτζ Φρέντερικ Χάντελ, άδειες κερκίδες ενός σταδίου δηλαδή, όμως αυτό δεν τους εμπόδισε να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, αποζημιώνοντας στο έπακρο όλους όσοι έσπευσαν να παρακολουθήσουν το σόου που άνοιξε με το πλέον εντυπωσιακό τρόπο το συναυλιακό καλοκαίρι.
Στην επιστροφή προς το σπίτι ήταν δύο παιδιά από την Ιταλία που κάθονταν απέναντί μου στο μετρό, στη διαδρομή από την Αττική προς τον Άγιο Ιωάννη. «Ήρθαμε την Τρίτη στην Ελλάδα για τον τελικό του Conference League αλλά όταν είδαμε ότι έπαιζαν εδώ οι Rammstein παρατείναμε την παραμονή μας για λίγες μέρες». «Τουλάχιστον τώρα θα φύγετε χαρούμενοι», απάντησα χαμογελώντας πονηρά… Ανταλλάξαμε Instagram και δεσμευτήκαμε ότι αν οι Rammstein παίξουν στο μέλλον στη Φλωρεντία θα πιούμε ένα ποτήρι κρασί στις όχθες του ποταμού Άρνο. Μέχρι τότε… arrivederci, ή για να είμαστε πιο σωστοί, adieu, goodbye, auf wiedersehen, die zeit mit dir war schön (εις το επανιδείν, περάσαμε όμορφα μαζί σας).
Ιστορικές μελέτες, πολιτικά, κοινωνιολογικά και φιλοσοφικά δοκίμια, ημερολόγια και αυτοβιογραφίες στα ράφια των βιβλιοπωλείων.
Αλεξάνδρεια – Η πόλη που άλλαξε…
