Περισσότερη αστυνόµευση, επιβολή της θανατικής ποινής, αυστηροποίηση των ποινών, περισσότερες φυλακές.
Η ειδεχθής δολοφονία της 20άχρονης στα Γλυκά Νερά, εκτός από αποτροπιασµό στην κοινωνία, οδήγησε και ένα ακραία συντηρητικό κοµµάτι της –και του πολιτικού κόσµου– στο να επιχειρηµατολογεί στον δηµόσιο λόγο σχετικά µε την υιοθέτηση των ανωτέρω αναχρονιστικών και ατελέσφορων πρακτικών. Είναι σύνηθες άλλωστε κάθε φορά που σηµειώνεται ένα αποτρόπαιο έγκληµα αυτοί οι κύκλοι να προβάλλουν τις απόψεις τους αναφορικά µε την αυστηροποίηση του σωφρονιστικού συστήµατος.
Οπως όµως δηλώνουν στο Documento εγκληµατολόγοι, νοµικοί και κοινωνιολόγοι, η φυλακή δεν έχει σκοπό να σωφρονίσει. Παρά τα όσα προτάσσει η κυβέρνηση µέσω της επιβολής του δόγµατος «νόµος και τάξη», η περισσότερη αστυνόµευση δεν στοχεύει στην πάταξη της εγκληµατικότητας –αυτό άλλωστε είναι ανέφικτο– παρά στην επικράτηση των ιδεοληψιών της και τη στοχοποίηση των ιδεολογικών και πολιτικών της αντιπάλων. Στην Ελλάδα αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια πολλές µορφές εγκληµατικών οργανώσεων και συντελείται πλήθος βαρύτατων οικονοµικών εγκληµάτων. Ουδείς όµως ασχολείται µε αυτό. Το εκάστοτε σοβαρό έγκληµα όµως δεν µπορεί να αποτελέσει πρόσχηµα για την περαιτέρω επικράτηση της αστυνοµοκρατίας.
Σοφία Βιδάλη, Καθηγήτρια Εγκληματολογίας και Αντεγκληματικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο: «Ο μακροχρόνιος εγκλεισμός δεν αποδίδει»
Σχολιάζοντας –με αφορμή τη δολοφονία στα Γλυκά Νερά– τη θεωρία που ακούγεται ξανά από συντηρητικούς και ακροδεξιούς κύκλους ότι για την πάταξη του εγκλήματος απαιτείται η αύξηση των ποινών και η λειτουργία περισσότερων φυλακών, η Σοφία Βιδάλη, καθηγήτρια Εγκληματολογίας και Αντεγκληματικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, δήλωσε στο Documento: «Νομίζω πως αυτή δεν είναι σοβαρή άποψη. Δεν λαμβάνει υπόψη επιστημονικές έρευνες και στοιχεία που αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο: η φυλακή δεν έχει σκοπό να σωφρονίσει. Το να λέμε σε κάθε περίπτωση εγκληματικότητας να χτίσουμε φυλακές, ότι η αστυνομία είναι πλήρως αναποτελεσματική και ότι φταίει το σύνταγμα που δεν επιτρέπει τη θανατική ποινή είναι τουλάχιστον πολιτικά ύποπτο.
Σε κάθε έκθεση του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πρόληψη των βασανιστηρίων, σε κάθε βιβλιογραφία και σοβαρό επιστημονικό πόνημα, είναι παραδεκτό ότι η φυλακή δεν αποδίδει. Οχι γιατί είναι ήπια, αλλά επειδή ο εγκλεισμός –ειδικά ο μακροχρόνιος– δεν έχει θετικά αποτελέσματα για τον κρατούμενο. Αν κάποιος είναι υπέρ της άποψης ότι η δικαιοσύνη αποδίδεται αποκλειστικά βάσει των συμφερόντων του θύματος, μιλάει για άλλο νομικό πολιτισμό. Ο νομικός πολιτισμός στην Ελλάδα και την Ευρώπη αναγνωρίζει στο κράτος την εξουσία να επιβάλλει ποινές για το κοινό καλό. Επίσης για την ανθρωποκτονία προβλέπεται η ανωτάτη των ποινών, άρα δεν καταλαβαίνω αυτήν τη φιλολογία».
Αλλωστε, όπως επισημαίνει, «η πρόληψη δεν σημαίνει ότι κλείνω κάποιον μέσα και δεν τον ξαναφήνω να βγει, γιατί αυτό το μοντέλο έχει αποτύχει. Η πρόληψη είναι στην κοινωνία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε προφανώς για μια μορφή οργανωμένου εγκλήματος, στο οποίο καλό θα ήταν να στρέψουμε την προσοχή μας».
«Τα σοβαρά εγκλήματα πίσω από κλειστές πόρτες»
Αναφορικά με δηλώσεις –προερχόμενες κυρίως από ανώτατα στελέχη της ΝΔ– σχετικά με την αναγκαιότητα περαιτέρω αστυνόμευσης ώστε να παταχτεί η εγκληματικότητα, η κ. Βιδάλη σχολίασε ότι «με την αστυνόμευση έχει γίνει μια τεράστια λαϊκιστικού τύπου εκμετάλλευση. Οταν ο Χρυσοχοΐδης αναφέρεται στην αστυνόμευση –χρησιμοποιώντας πολιτικά τον όρο– αναφέρεται στην πεζή περιπολία. Το έγκλημα όμως δεν είναι μόνο εγκληματικότητα του δρόμου. Τα σοβαρά εγκλήματα είναι αυτά που γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες, μέσα από αθέμιτες σχέσεις και δημόσιες συμβάσεις. Ούτε το σοβαρό έγκλημα είναι πάντα έγκλημα βίας. Βγήκε η απόφαση της Siemens. Αυτό δεν είναι σοβαρό έγκλημα; Πώς θα λυθεί; Με αστυνόμευση; Η ληστεία που έγινε δεν θα μπορούσε να λυθεί με αστυνόμευση, γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή από τον δρόμο».
Παράλληλα, σημειώνει η κ. Βιδάλη, «τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται στην Ελλάδα ένα σοβαρό οργανωμένο έγκλημα, που είναι πέρα από τη νομοτυπική θεώρηση της εγκληματικής οργάνωσης. Χρειάζεται σοβαρή ανάλυση αυτής της παρανομίας, που θεωρώ ότι οφείλεται στις κρίσεις που είμαστε εδώ και χρόνια και στη σύνδεσή τους με την κατάρρευση της αγοράς εργασίας και τη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων. Τις σχέσεις πολιτικής και κοινωνίας. Δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι το οργανωμένο έγκλημα είναι κάτι που δεν μας αφορά. Μπορεί αύριο να τύχει να μπλέξει το παιδί μας. Είναι τόσο απίθανο αυτό;».
Δημήτρης Καλτσώνης, Καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου, Πάντειο Πανεπιστήμιο: Επιλεκτική αποτελεσματικότητα των σωμάτων ασφαλείας
Οι δυσκολίες των σωμάτων ασφαλείας στην αντιμετώπιση του εγκλήματος και ιδίως του οργανωμένου εγκλήματος αναδύθηκαν για μία ακόμη φορά στο προσκήνιο το τελευταίο διάστημα. Κορυφαίες περιπτώσεις η δολοφονία του δημοσιογράφου Γ. Καραϊβάζ και η μη σύλληψη μέχρι τώρα του ηγετικού στελέχους της Χρυσής Αυγής Χρ. Παππά. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Καταδεικνύει τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπάρχουν αλλά και τις χρόνιες παθογένειες.
Είναι λοιπόν αναγκαίο να υπάρξει αναπροσανατολισμός και ριζική δημοκρατική αναδόμηση στη λειτουργία και στις δραστηριότητες των σωμάτων ασφαλείας. Χρειάζεται να επικεντρωθεί η αστυνομία με επαγγελματικό τρόπο στη δίωξη του εγκλήματος. Για να γίνει πιο αποτελεσματική στον τομέα αυτό θα πρέπει να εγκαταλείψει έναν άλλο τομέα, στον οποίο αποδεικνύεται εξόχως αποτελεσματική: στη δίωξη του «εχθρού λαού».
Υπάρχει επομένως ανάγκη λήψης μέτρων όπως:
• Η διάθεση του προσωπικού στη δίωξη του εγκλήματος και όχι στην αστυνόμευση των διαδηλώσεων, των απεργών και εν γένει των πολιτών που ασκούν τα συνταγματικά τους δικαιώματα.
• Η άμεση δίωξη όλων των παρανομούντων αστυνομικών και η απομάκρυνσή τους από το σώμα.
• Η διάλυση των φασιστικών παρακρατικών θυλάκων και μηχανισμών στα σώματα ασφαλείας, η κατάργηση διεφθαρμένων υπηρεσιών και τομέων.
• Η στήριξη των αστυνομικών που επιδεικνύουν με τις πράξεις τους δημοκρατικό φρόνημα, σεβασμό στο σύνταγμα και υψηλό επαγγελματισμό.
• Ο τερματισμός των πρακτικών ασφυκτικής, αντισυνταγματικής αστυνόμευσης και διάλυσης των λαϊκών συναθροίσεων.
• Η κατάργηση των νομοθετικών διατάξεων που περιορίζουν τις λαϊκές ελευθερίες, ιδίως των προδήλως αντισυνταγματικών ν. 4703/2020 περί συναθροίσεων και ν. 4777/2021 περί πανεπιστημιακής αστυνομίας.
• Η κατάργηση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας και των σχετικών συνθηκών που αποτελούν πηγές αυθαιρεσίας ενώ καθόλου δεν εξυπηρετούν τη δίωξη του εγκλήματος.
• Η κατάργηση ιδίως του αντισυνταγματικού πδ 141/1991, το οποίο είναι βασική πηγή της αστυνομικής αυθαιρεσίας, και η τροποποίηση όλης της συναφούς αστυνομικής νομοθεσίας (όπως του άρθρου 29 του πδ 178/2014). Χρειάζεται νέο νομικό πλαίσιο, το οποίο θα διέπει την οργάνωση, τη λειτουργία και τον προσανατολισμό των σωμάτων ασφαλείας και δημοκρατική αναμόρφωση του σχετικού ποινικού και πειθαρχικού δικαίου.
• Η γενικότερη αναμόρφωση του νομοθετικού πλαισίου και της εκπαίδευσης των υπηρετούντων στα σώματα ασφαλείας ώστε να παρέχεται υψηλό επιστημονικό και τεχνικό επίπεδο μόρφωσης παράλληλα με την εμπέδωση πνεύματος δημοκρατίας, προσήλωσης στον λαό και στο σύνταγμα.
Θεόδωρος Μαντάς, Ποινικολόγος: «Ορθότερη και όχι περισσότερη αστυνόμευση»
Tο τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρείται έξαρση της εγκληματικότητας και μάλιστα με χαρακτηριστικό γνώρισμα την οργανωμένη δράση συμμοριών οι οποίες δρουν ένοπλα σε βάρος πολιτών. Σύμφωνα με πρόσφατα στατιστικά στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας, πρωτοφανής αύξηση της εγκληματικότητας καταγράφεται στα μεγάλα αστικά κέντρα αλλά και στην περιφέρεια της χώρας. Το αποτέλεσμα είναι οι πολίτες καθημερινά να νιώθουν περισσότερο ανασφαλείς και απροστάτευτοι, προκρίνοντας θεσμικά και επιχειρησιακά τον περιορισμό ακόμη και των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών ελευθεριών.
Μέσα στο 2021 τα δελτία ειδήσεων αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα καθημερινών περιστατικών δολοφονιών και πυροβολισμών σε κεντρικούς δρόμους και πλατείες των πόλεων της χώρας, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια και τη ζωή των ανυποψίαστων διερχόμενων πολιτών. Μόνο τις προηγούμενες μέρες είχαμε την εν ψυχρώ δολοφονία του δημοσιογράφου Γ. Καραϊβάζ, την εκτέλεση συμβολαίου θανάτου του επιχειρηματία στη Ζάκυνθο, την ένοπλη ληστεία μετά φόνου στα Γλυκά Νερά Αττικής, ενώ είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο οι ένοπλες ληστείες σε σπίτια και καταστήματα.
Εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος αν υπάρχει σχεδιασμός από την αστυνομία για την πρόληψη και καταστολή της εγκληματικότητας, η οποία λαμβάνει ενδημικές διαστάσεις. Πράγματι, η αστυνομία εμφανίζεται από τη μια μεριά υποστελεχωμένη, καθώς παρατηρούνται δομικές δυσλειτουργίες, ανεπαρκής εκπαίδευση, έλλειψη προσωπικού, ενώ από την άλλη είναι προφανής η αστυνόμευση του αστυνομικού προσωπικού σε δραστηριότητες μη συμβατές με την αποστολή τους.
Σε αυτό το ζοφερό για την ελληνική κοινωνία τοπίο οφείλει να αποτελεί κύριο στόχο η αντιμετώπιση της αναποτελεσματικότητας των σωμάτων ασφαλείας, η εμπέδωση του δημοκρατικού χαρακτήρα και της διαφάνειας στην άσκηση του έργου τους. Σε κάθε περίπτωση είναι ευθύνη της κυβέρνησης να πατάξει την εγκληματικότητα, να οργανώσει, να προσανατολίσει την αστυνομία στην αντιμετώπιση της παραβατικότητας για την αποτροπή εγκληματικών συμπεριφορών. Η αντιμετώπιση του προβλήματος δημιουργεί την ανάγκη για ορθότερη και όχι περισσότερη αστυνόμευση!
Φώτης Σπυρόπουλος, Αντιπρόεδρος του Κέντρου Μελέτης του Εγκλήματος, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, ποινικολόγος (master), εγκληματολόγος (master): Αυστηροποίηση ποινών – πρόληψη εγκληματικότητας
Η ποινική λειτουργία έχει στον άξονα της ύπαρξής της την ποινή και o ποινικός νόμος επιτελεί και προληπτική λειτουργία: με την ειδική πρόληψη (αναφέρεται στον περιορισμό του δράστη από τη διάπραξη νέων εγκλημάτων) και τη γενική πρόληψη, με στόχο την αποτροπή από τη διάπραξη εγκλημάτων ένεκα του φόβου της ποινής και χάριν της παιδαγωγικής λειτουργίας του νόμου.
Σε εγκλήματα ιδιαίτερης σκληρότητας βρίσκουν πρόσφορο έδαφος φωνές για εξοντωτική αυστηροποίηση του πλαισίου ποινών για τους δράστες, θεωρώντας ότι τοιουτοτρόπως επιτελούνται αποτελεσματικότερα οι σκοποί της ειδικής και κυρίως της γενικής πρόληψης.
Σε ιστορική θεώρηση, εμπειρία υπάρχει ήδη από το 621 π.Χ., με τους αυστηρούς και συνάμα αναποτελεσματικούς νόμους του Δράκοντα στην αρχαία Αθήνα. Επίσης, μπορούμε να επισκοπήσουμε εγκληματολογικές θεωρίες – π.χ. θεωρία ορθολογικής επιλογής, σύμφωνα με την οποία ο δράστης προβαίνει σε ανάλυση κόστους – οφέλους προκειμένου να προβεί στο έγκλημα. Ας αναρωτηθούμε σοβαρά: σε εγκλήματα που συνήθως στρέφονται κατά προσωποπαγών έννομων αγαθών όπως η ζωή, η σωματική ακεραιότητα κ.λπ. οι δράστες στάθμισαν την ποινή και έλαβαν την απόφαση να προβούν στο έγκλημα; Τούτο μάλλον δεν φαίνεται πιθανό (σε αντίθεση λ.χ. με τα οικονομικά εγκλήματα). Από την εφαρμογή τέτοιων πολιτικών στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο (π.χ. Crime and Disorder Act – 1998, Anti-social behavior Act – 2003) τα τελευταία χρόνια έχει προκύψει αύξηση του αριθμού των εγκλείστων, άρα δεν φαίνεται να αποτρέπονται οι επίδοξοι εγκληματίες.
Κατά τον Eberhard Schmidt: «Αν εξαιρέσουμε τις πολεμικές συγκρούσεις, τίποτε άλλο δεν προξένησε τόσες συμφορές, βάσανα και δάκρυα στην ανθρωπότητα όσο η κρατική δύναμη που εκδηλώνεται με τη μορφή της ποινικής λειτουργίας». Γι’ αυτό και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει καταλήξει ότι η ισόβια κάθειρξη δεν είναι συμβατή με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου αν δεν υπάρχει προοπτική απελευθέρωσης για τον κρατούμενο καθώς και δυνατότητα επανεξέτασης της ποινής του. Διατυπωθείσες απόψεις περί θανατικής ποινής κ.λπ. θεωρώ ότι εν έτει 2021 στην Ευρώπη είναι ανάξιες σχολιασμού.
Οι αταβιστικές προτάσεις επιβολής ποινών ρίχνουν νερό στον μύλο της βαρβαρότητας. Υπάρχουν αρκετές επιλογές (έχουν διατυπωθεί σε πλείστες εγκληματολογικές θεωρίες) αναφορικά με την αναζήτηση των πολυπαραγοντικών αιτιών των εγκληματικών πράξεων. Η αυστηροποίηση των ποινών είναι μάλλον η πλέον εύκολη πρόταση, γοητευτική για τον δημόσιο διάλογο (η σκέψη της στυγνής αντεκδίκησης τέρπει το φιλοθέαμον κοινό) αλλά αλυσιτελής σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των παραγόντων εγκληματογένεσης σε μια κοινωνία που αρνείται να δει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Αντώνης Αραβαντινός, Αρχιφύλακας ΚΑΥΦ Κορυδαλλού: Η εκτόξευση των ποινών θα κάνει κακό στην κοινωνία
Η πολιτεία δεν πρέπει να νομοθετεί ποτέ εν θερμώ. Το έχουμε πληρώσει κατά καιρούς αυτό. Πιστεύω ότι οι καλές κοινωνίες κάνουν καλούς νόμους και όχι οι καλοί νόμοι καλές κοινωνίες. Ουσιαστικά με την ποινή –δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά τιμωρία– αναστέλλεται η δραστηριότητα ενός παραβατικού ατόμου. Επειτα είναι δική του επιλογή το αν θα σωφρονιστεί ή όχι. Η διαδικασία της φυλακής είναι βίαιη. Η διαδικασία είναι που θα σε αλλάξει, όχι ο χρόνος. Εχω δει βαρυποινίτες να μη σωφρονίζονται ποτέ και άλλους με μικρότερη ποινή να προσαρμόζονται πολύ γρήγορα στην κοινωνία. Ο όρος επανακοινωνικοποίηση –τον θεωρώ χυδαίο– μαρτυρά ότι υπάρχει αποκοινωνικοποίηση. Οσο περισσότερο καιρό αποκοινωνικοποιείς κάποιον τόσο πιο δύσκολα μπορεί να επανέλθει.
Με την αναστολή της δράσης, που ταυτόχρονα είναι μια αναστολή βασικών πολιτικών ελευθεριών, γίνεται και μια επαναπολιτοποίηση. Πολλοί πιστεύουν –και δικαίως κάποιες φορές– ότι η φυλακή μπορεί να είναι μια… μετεκπαίδευση στην παραβατικότητα.
Τι σημαίνει όμως αύξηση στα όρια των ποινών; Πρακτικά, εκεί που αποφυλακίζονται 1.000 κρατούμενοι τον χρόνο, θα αποφυλακίζονται 200-300, πράγμα που σημαίνει ότι ο χρόνος παραμονής στα καταστήματα θα αυξηθεί. Αυτοί που θα μπαίνουν θα είναι περισσότεροι από αυτούς που θα βγαίνουν και το σύστημα θα συμφορηθεί. Δεν μπορείς με τους ίδιους χώρους κράτησης να λες ότι θα αυξήσεις τα όρια κράτησης. Πόσες καταδίκες έχει φάει η χώρα μας στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης λόγω της υπερσυμφόρησης;
Πολύ φοβάμαι ότι αυτή η εκτόξευση των ποινών, ειδικά αν δεν μεταβληθούν οι χώροι κράτησης, θα κάνει κακό στην κοινωνία. Δεν εξισώνω καμία παράβαση, παρανομία, κακοποιία του όποιου ανθρώπου με αυτή του ίδιου του κράτους. Το πλημμέλημα του κράτους ηχεί σαν κακούργημα.
Αρης Παπαζαχαρουδάκης, Θύμα αστυνομικής βίας: Τάξη και ασφάλεια για τους πολιτικούς και ιδεολογικούς εχθρούς
«Κάθε δικτάτορας θα θαύμαζε την ομοιομορφία και την υπακοή των ΜΜΕ των ΗΠΑ» έλεγε κάποτε με απόγνωση ο Αμερικανός φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι. Εχω όμως την εντύπωση ότι δεν είχε ιδέα τι θα ακολουθούσε λίγα χρόνια αργότερα στην Ελλάδα του Μητσοτάκη.
Με τον ίδιο τρόπο που μια συντηρητική κοινωνική μερίδα πίστεψε στο «δόγμα της τάξης και της ασφάλειας» για να αντιμετωπίσει τα τρικάκια του κοινωνικού ακτιβισμού και δεν είχε ιδέα ότι αντί για τρικάκια θα βλέπει καλάσνικοφ, αντί για διαδηλώσεις στα Εξάρχεια, θα βλέπει το πραγματικό έγκλημα ανεξέλεγκτο σε ολόκληρη την πόλη.
Ενόσω ο Φουρθιώτης έκλεινε συμβόλαιο θανάτου για τον Κώστα Βαξεβάνη, όπως ανέφερε επώνυμα ο ίδιος, ο «Ινδιάνος» προφυλακιζόταν με την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας με βάση όσα ανέφερε ανώνυμα ένας φαρσέρ. Ενόσω άνθρωποι της αστυνομίας κατήσχαν το λάπτοπ της μικρής μου αδερφής για μια παρέμβαση στο πολιτικό γραφείο του Βαρβιτσιώτη, ο Λιγνάδης κέρδιζε πολύτιμο χρόνο να εξαφανίσει στοιχεία κρίσιμα για την υπόθεση του κυκλώματος παιδεραστίας. Ενόσω ο ναζιστής Παππάς διαπραγματεύεται βολικούς όρους κράτησης, ο Βαγγέλης Σταθόπουλος καταδικάστηκε σε 19 χρόνια φυλακής επειδή περιέθαλψε τραυματία.
Με τον καιρό, το δόγμα της τάξης και της ασφάλειας αποδεικνύεται – όπως προβλεπόταν– ένα δόγμα που αφορά πολιτικούς και ιδεολογικούς εχθρούς των ανθρώπων που το επιβάλλουν και λιγότερο ένα δόγμα προστασίας του απλού πολίτη. Αλλωστε δεν μπορεί κανένας να παραβλέψει ότι κάθε κίνηση της μαφίας από αυτές που γνωρίζουμε συνδέεται, τεχνηέντως ή μη, με κυκλώματα διαφθοράς εντός της ΕΛΑΣ που υποτίθεται ότι αναλαμβάνει τον ρόλο να προστατεύει. Ενώ παράλληλα η νοσούσα ΕΛΑΣ επιβραβεύεται, ενισχύεται και εντέλει χρησιμοποιείται ως η κρατική πανάκεια διά πάσα νόσο. Παρατηρείται η πιο έντονη δραστηριότητα της μαφίας τις τελευταίες δεκαετίες. Με την ανοχή της κυβέρνησης και της αργυρώνητης δημοσιογραφίας της, η οποία προσπαθεί να πείσει ότι ο κίνδυνος εγκυμονείται σε μια περιοχή κάμποσα χιλιόμετρα πιο πέρα.
Εκεί που αντί για πτώματα στην άσφαλτο υπάρχουνε τρικάκια.
