«Θέλεις καλύτερα να βρεθούμε σε κάποιο σπίτι;» ήταν η πρόταση φίλου όταν του τηλεφώνησα για να κανονίσουμε να πάμε κάπου να φάμε παρέα. Οταν ρώτησα «γιατί;» απάντησε ότι θέλει να βρεθούμε κάπου όπου να μπορεί να καπνίσει.
«Το περασμένο Σάββατο ήμουν στην τάδε μουσική σκηνή και πέρασα το μισό βράδυ έξω. Δεν ανταμώσαμε με την παρέα μου γιατί όταν δεν ήμουν έξω εγώ ήταν εκ περιτροπής οι άλλοι» μου είπε μια συνάδελφος στην εφημερίδα, η οποία περιέγραψε ότι οι μουσικοί έπαιζαν σε άδειο μαγαζί, τη στιγμή που ο δρόμος έξω ήταν γεμάτος κόσμο. Η δε φασαρία ήταν τόση ώστε είναι θέμα χρόνου να αρχίσουν να διαμαρτύρονται οι γείτονες. «Μπήκα πριν από λίγες μέρες σε ένα μπαρ και ρώτησα αν επιτρέπεται το κάπνισμα. Μου απάντησαν ότι δεν επιτρέπεται. Τους είπα ευχαριστώ και έφυγα. Αποφάσισα να κόψω το έξω» λέει άλλη συνάδελφος.
Αναμφισβήτητα ο καθαρός, χωρίς καπνό αέρας είναι πολιτισμός. Φυσικά και δεν οφείλει να καταστρέψει την υγεία του κάποιος που έχει επιλέξει να μην καπνίζει επειδή καπνίζουν οι δίπλα του. Εννοείται ότι κανείς δεν θέλει να εργάζεται ή να διασκεδάζει σε χώρους που έχουν καταντήσει θάλαμοι αερίων.
Ωστόσο το κάπνισμα, αυτός ο εθισμός που κάποτε προωθήθηκε ως ανυπέρβλητο στιλ, ως μέθοδος χαλάρωσης, ακόμη και ως γιατρικό, είναι βαθιά ριζωμένος στην κοινωνία μας. Και χρειάζεται χρόνος και καλύτερη οργάνωση ώστε να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο το οποίο να καλύπτει και τους καπνίζοντες και τους μη καπνίζοντες (οι οποίοι, πού να σ’ τα λέω, κάνουν παρέα μεταξύ τους). Γιατί δεν είναι λύση να ωθείς τα μαγαζιά στο κλείσιμο ούτε και να τα εξαναγκάζεις να βγάλουν τραπέζια Δεκέμβρη μήνα στην όποια αυλή, λες και περιμένουν τους πιγκουίνους.
Το μόνο καλό της υπόθεσης είναι ότι, όπως συμβαίνει με όλες τις δυσκολίες που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά, η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους είναι μια ευκαιρία για «του νόου ας μπέτα», δηλαδή smoking και flirting, γνωστό ήδη στην πολιτισμένη Ευρώπη ως smirting.