Είναι πολύ κρίμα που στους νονούς του σκοταδισμού και όχι στους ανάδοχους της καρδιάς, συμπεριλαμβάνονται και δέκα βουλευτές που έχουν εκλεγεί με τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ.
Και είναι κρίμα γιατί αυτοί οι 10 βουλευτές (οι Γιώργος Ουρσουζίδης, Γιάννης Σηφάκης, Δημήτρης Βέττας, Μάρκος Μπόλαρης, Γιώργος Δημαράς, Γιάννης Μιχελογιαννάκης, Παναγιώτα Βράντζα, Θεόδωρος Παραστατίδης, Γιώργος Ντζιμάνης και Ολυμπία Τελιγιορίδου) στην πραγματικότητα δεν διαφωνούν με την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια, διαφωνούν γιατί η Πολιτεία επέτρεψε στα ομόφυλα ζευγάρια να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Και είναι, γιατί φαίνεται νομίζουν, ότι τώρα μπορούν να χαϊδέψουν όσο περισσότερο αποτελεσματικά μπορούν τις ευαίσθητες χορδές των χρονίως πασχόντων από οπισθοδρόμηση. Ίσως γιατί τώρα νομίζουν ότι μπορούν να προβάλλουν την άποψή τους περί α λα καρτ δικαιωμάτων στο σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια. Ένα δικαίωμα που η διαφωνία τους μαρτυρεί ότι δέχονται μόνο με σειρά αστερίσκων για το τι πρέπει να τους επιτρέπεται και τι να τους απαγορεύεται.
Τι είναι, όμως, η αναδοχή; Είναι το να ανοίξει ένα ζευγάρι ή ένας άνθρωπος οποιουδήποτε φύλου που ζει μόνος του, την αγκαλιά για να προσφέρει αγάπη, φροντίδα και προστασία σε ένα παιδί που δεν μπορεί να ζήσει με τη φυσική του οικογένεια. Είτε γιατί δεν έχει οικογένεια, είτε γιατί η οικογένειά του δεν μπορεί να το φροντίσει είτε γιατί η οικογένειά του, του κάνει κακό. Τόσο απλά.
Και ποια είναι τα κριτήρια για να γίνει ένα ζευγάρι ή ένα άτομο ανάδοχος; Όχι ασφαλώς η θρησκεία ή η σεξουαλική προτίμηση. Οι προϋποθέσεις είναι ουσιαστικές και έχουν να κάνουν με την ηλικία, τη σωματική και ψυχική υγεία, τη διάθεση για προσφορά. Όλα τ’ άλλα είναι φτηνός λαϊκισμός.
