Είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων των παιδιών η ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση όλων των βαθμίδων και είναι υποχρέωση της πολιτείας η διευκόλυνσή της και η φροντίδα σε όλα τα παιδιά.
Αυτό είναι δεδομένο, αυτονόητο και αδιαπργμάτευτο. Ούτε έχει δικαίωμα κανείς να αποκλείει παιδιά, να κάνει διακρίσεις και πολύ περισσότερο να τα χρησιμοποιεί και να τα μετατρέπει σε σύγχρονους σκλάβους φτηνής εργασίας.
Θυμάμαι την προσπάθεια που είχε γίνει από την προηγούμενη κυβέρνηση για ένταξη στην εκπαιδευτική διαδικασία των παιδιών Ρομά και των προσφυγόπουλων και συγχρόνως να σταματήσουν η γκετοποίηση, ο αναλφαβητισμός και ο παραβατισμός. Τότε σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας δημιουργήθηκαν σχολεία δεύτερης ευκαιρίας και δόθηκε κίνητρο για την υποχρεωτική εκπαίδευση όλων όσοι έπαιρναν το ΚΕΑ και δημιουργήθηκαν και λειτούργησαν οι ΔΥΕΠ (Δομές Υποδοχής και Εκπαίδευσης Προσφύγων). Αυτά τα δεδομένα αποτελούν απτές αποδείξεις ότι αν υπάρχει η πολιτική βούληση όλα πετυχαίνονται και όλα τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο· όπως πρέπει και είναι ορθό.
Στη σημερινή σκοτεινή πραγματικότητα η κυβέρνηση αποφασίζει τη συνεργασία του υπουργείου Εργασίας με το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος για την απασχόληση σε ξενοδοχειακές μονάδες παιδιών άνω των 16 ετών που διαβιούν σε δομές ανηλίκων. Προκειμένου να δικαιολογήσουν αυτή την κίνηση τη βαπτίζουν απ ο ϊ δρυ ματ ο ποίηση μέσω προγραμμάτων μαθητείας, έτσι ώστε να ενταχτούν ομαλά στον χώρο εργασίας που επιθυμούν. Εκτός από το προφανές ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε εκμετάλλευση των απροστάτευτων ανηλίκων και σε καμία περίπτωση προσπάθεια για απ ο ϊ δρυ ματ ο ποίηση, το καθήκον και η υποχρέωση κάθε πολιτείας είναι η προστασία των ανήλικων παιδιών και όχι η εκμετάλλευσή τους.
Εχουμε λοιπόν να κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις. Από τη μια η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και η ενθάρρυνση-διευκόλυνση των παιδιών για μόρφωση και παιδεία. Εχουμε δηλαδή το αυτονόητο που δίνει εφόδια στο παιδί, το κάνει να σκέφτεται και να προβληματίζεται και το βοηθά να μπορέσει να συμπορευτεί με όλους τους άλλους.
Από την άλλη έχουμε το ακραίο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, το απάνθρωπο, που στέλνει στην εργασία ανήλικα παιδιά που βρίσκονται υπό την προστασία του κράτους αντί να προσπαθήσει με κάθε τρόπο να τελειώσουν το λύκειο. Θυμίζει τη νοοτροπία της Βασιλικής Πρόνοιας της Φρειδερίκης που έστελνε τα παιδιά των ιδρυμάτων σε σχολές για να γίνουν καμαριέρες και εργάτες.
Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται στην κυβέρνηση την πρόνοια και την προστασία των απροστάτευτων ανηλίκων και πραγματικά μας γυρίζουν σε άλλες εποχές και είναι φρίκη. Ξέρουμε τι υποστηρίζουν για τα εργασιακά, την εκπαίδευση, την είσοδο στα πανεπιστήμια, όπως και την αυθαίρετη, ταξική και αλαζονική άποψη ότι δεν πρέπει να πηγαίνουν όλοι στα πανεπιστήμια. Εχουμε ακούσει τα κυνικά τους επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν την ελάχιστη βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια, ξέρουμε ότι γι’ αυτούς η κοινωνία και οι ευκαιρίες δεν είναι ίδιες για όλους και ότι όποιος έχει γεμάτο πορτοφόλι, ας είναι μαθητής του 5, θα πάει σε ένα ιδιωτικό κολέγιο και ίσως βγει αύριο άλλος ένας άριστος επιστήμονας που μπορεί να μας κουνά και το δάκτυλο.
Δυστυχώς, είναι μια βαθιά ταξική και άδικη κυβέρνηση που υπάρχει μέσα από τους διαχωρισμούς, τους διχασμούς και τους αποκλεισμούς όλων όσοι δεν υπολογίζει, δεν χρειάζεται και τους θέλει σκυφτούς, αόρατους και φοβισμένους.
Αλλά η εκμετάλλευση των παιδιών ξεπερνά τα όρια, γιατί δείχνει πόσο άκαρδοι και μισάνθρωποι είναι. Ομως δεν πρέπει ως κοινωνία να τους αφήσουμε να ξ αναδημιουργήσουν παιδιά ενός κατώτερου θεού, τους νέους Ολιβερ Τουίστ, και συγχρόνως προκλητικά να υποκρίνονται τους ευαίσθητους.
Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός