H πανδημία του κορονοϊού μαζί με τον φόβο για την υγεία, ατομική και δημόσια, έφερε και έναν άλλο φόβο, για πολλούς πολύ ισχυρότερο και πολύ μεγαλύτερο σε διάρκεια: τον φόβο για το εργασιακό αύριο.
Η εργασιακή ανασφάλεια και η διαρκής αμφισβήτηση των εργασιακών δικαιωμάτων είναι, τουλάχιστον για όσους εργάζονται, έστω και με μη σταθερό ή καθ’ όλα νόμιμο τρόπο, το νούμερο ένα πρόβλημα της γενιάς της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας.
Η δε ανεργία αποτελεί –θα λέγαμε σχηματικά– τον κορονοϊό που απειλεί την εξέλιξη της κοινωνίας σε κάθε επίπεδο, από τον οικονομικό τομέα μέχρι το δημογραφικό πρόβλημα, το brain drain και τελικά την προοπτική της χώρας.
Πέραν λοιπόν της κοινής παραδοχής για επικείμενη αύξηση της ανεργίας, καθώς λόγω του περιορισμού στη λειτουργία των επιχειρήσεων αναμένεται να χαθούν θέσεις εργασίας που μέχρι χτες θεωρούνταν «σίγουρες», έρχονται τα πάνω κάτω στη διαμόρφωση των συνθηκών εργασίας και για εκείνες τις θέσεις που θα διατηρηθούν.
Πολλοί εργοδότες διατηρούν το καθεστώς της αναστολής των συμβάσεων εργασίας και τον μήνα που διανύουμε προκειμένου το προσωπικό τους να αμειφθεί από το κράτος, παρόλο που μπορεί να παρέχει εργασία εξ αποστάσεως. Φυσικά, στη συντήρηση αυτής της κατάστασης δεν συμβάλλει μόνο η βούληση του εργοδότη αλλά και οι δυνατότητές του, τη στιγμή που είτε η επιχείρησή του συνεχίζει να λειτουργεί είτε όχι, ο τζίρος έχει μηδενιστεί ή τουλάχιστον έχει μειωθεί κατακόρυφα, αναλόγως των συνθηκών.
Ουδείς πάντως βγαίνει κερδισμένος από τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσονται τα πράγματα και σίγουρα όχι ο εργαζόμενος, που φαίνεται να γίνεται για άλλη μια φορά έρμαιο των αποφάσεων του εργοδότη, ο οποίος είτε από επιλογή είτε από ανάγκη είναι πολύ επικίνδυνο να εκμεταλλευτεί τις παρούσες άσχημες συνθήκες για την οικονομία.
Εκ περιτροπής εργασία με μισές ή και ακόμη μικρότερες αποδοχές σε σχέση με την προ κορονοϊού εποχή, που φτάνουν σε επίπεδα κάτω του βασικού μισθού, ενώ και τα άτομα που μπορούν να εργάζονται σε χώρο συγκεκριμένων τετραγωνικών σαφώς είναι πολύ λιγότερα, είναι το φαινόμενο που ήδη βλέπουμε να λαμβάνει χώρα στην πλειονότητα των επιχειρήσεων.
Στον ιδιωτικό τομέα, στη σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία όπου κυριαρχούν οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς, σίγουρα ο εργοδότης-επιχειρηματίας έχει τον τελευταίο λόγο για τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων με τους εργαζόμενούς του, υπάρχει όμως ένα τεράστιο «αλλά»!
Το κράτος είναι εκείνο που οριοθετεί το νομικό και θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ο κάθε εργοδότης μπορεί να κινηθεί. Θέτει με αυτό τον τρόπο κόκκινες γραμμές που δεν μπορούν να παραβιαστούν ώστε να προστατεύσει τον εργαζόμενο, ο οποίος βρίσκεται στην πιο αδύναμη πλευρά της εργασιακής αυτής σχέσης.
Επομένως η κυβέρνηση έχει ένα δύσκολο αλλά επιτακτικό καθήκον να εκπληρώσει: να διαμορφώσει ένα πλαίσιο τέτοιου είδους ώστε και ο εργαζόμενος να προστατευτεί για όσο περισσότερο χρειαστεί αλλά και ο εργοδότης να ενισχυθεί με μέτρα ελάφρυνσης ώστε να χαθούν όσο το δυνατόν λιγότερες θέσεις εργασίας.
Εμείς στο Κίνημα Αλλαγής έχουμε προτείνει συγκεκριμένα μέτρα διαφύλαξης των θέσεων εργασίας στον τουρισμό και στην εστίαση, δύο από τους κλάδους που πλήττονται δραματικά αυτήν τη στιγμή, προκρίνοντας παράλληλα μέτρα ενίσχυσης του ίδιου του περιβάλλοντος εργασίας, δηλαδή των επιχειρήσεων.
Το βλέμμα τώρα στρέφεται στις αποφάσεις της Ευρώπης, ώστε να υπάρχουν και τα απαραίτητα χρηματοδοτικά εργαλεία για τη στήριξη του κόσμου της εργασίας, στυλοβάτη της όποιας προοπτικής ανάπτυξης και προόδου μπορούμε να έχουμε.
Ο Απόστολος Πάνας είναι βουλευτής Χαλκιδικής – Κίνημα Αλλαγής
