Κύριε Σιδερή, Διάβασα τυχαία ένα άρθρο σας για τον ιό και πήρα το θάρρος να σας γράψω.
Μιλάτε μετά λόγου γνώσεως, γιατρός ων, για την πανδημία, τις μεταλλάξεις του ιού κ.λπ., αλλά το στοιχείο που με εντυπωσίασε ήταν άλλο. Οι σκέψεις σας για έναν κόσμο διαφορετικό και ειδικά οι συγκεκριμένες προτάσεις για την πατρίδα μας. Για την ευτοπία του μέλλοντός της.
Δεν είναι τυχαίο, βέβαια. Η μακρά δημιουργική πορεία σας ως γιατρού – πανεπιστημιακού συνοδεύεται από την έφεση προς τη λογοτεχνία, το φιλοσοφείν και τη συγγραφή. Κι όπως διάβασα σ’ αυτό τον παντογνώστη «χαφιέ» της εποχής, το Google, η σκέψη σας σκιαγραφεί ένα είδος πολιτικής ουτοπίας.
Ακριβώς αυτό εντόπισα στο άρθρο σας (στη Huffington post). Καταρχάς, επισημαίνετε κάτι σημαντικό που απασχολούσε πάντοτε τους επιστήμονες. Τους απασχολεί πολύ περισσότερο τώρα, με την επέλαση του κορονοϊού. Δηλαδή ότι «η αλλαγή καλλιέργειας τροφίμων για να τραφούν τα 7 δισεκατομμύρια των ανθρώπων πάνω στη γη ευνοεί τη δημιουργία μεταλλάξεων στους ιούς και μετάδοσής τους σε ζώα και ανθρώπους».
Στη συνέχεια μια χρήσιμη υπόμνηση και μια ριζοτομική πρόταση: «Οι λοιμοί όμως εμφανίζονται και συντηρούνται όποτε υπάρχει συνωστισμός ανθρώπων, από το λοιμό των Αθηναίων ως όλες τις επιδημίες ως σήμερα».
Γι’ αυτό έχει νόημα το εξής: «Να σκορπίσει ο πληθυσμός, να φύγει από την Αθήνα με πάνω από 4 εκατομμύρια κατοίκους, τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγαλουπόλεις και να επανεγκατασταθεί στα πατρογονικά εδάφη, στα ερημωμένα χωριά και νησάκια μας. Σήμερα αυτό είναι δυνατό, χωρίς να διακοπεί η επικοινωνία με τα άστεα».
Και παρακάτω: «Οι νεο-άποικοι στα νησιά θα αρχίσουν να παράγουν ενέργεια από τον άνεμο, τον ήλιο, τα κύματα και να καλλιεργούν ψάρια, αστακούς, χταπόδια, μύδια και κάθε είδους θαλασσινά. Στη στεριά, με σύγχρονα μέσα μπορούν να αναπτυχθούν παραδοσιακές φυτο- και ζωο-καλλιέργειες, τόσο που να καλύπτουν τις ζωτικές ανάγκες του πληθυσμού μας. Μικρά χωριά και νησιά δεν ευνοούν τη διάδοση επιδημιών, ενώ αν συμβούν επικίνδυνα κρούσματα απομονώνονται εύκολα».
Βρόχος η αστυφιλία για τη χώρα μας, κ. καθηγητά. Ο μετεμφυλιακός ζόφος ανάγκασε χιλιάδες ανθρώπους να βρουν καταφύγιο κυρίως στην πολυάνθρωπη Αθήνα για να γλιτώσουν τους διωγμούς και το μαχαίρι. Μοιραία, δημιουργήθηκε ένα τέρας που δυνάστευε την επαρχία και βαθμηδόν την εξουθένωσε οικονομικά, με συνέπεια να αυξηθεί η εσωτερική μετανάστευση και να μαραθεί η υπόλοιπη Ελλάδα.
Κάτι προσπάθησε να κάνει το πρώιμο ΠΑΣΟΚ (επιδοτήσεις σε νέα ζευγάρια να μετεγκατασταθούν στην επαρχία), αλλά ήταν τόσο ερασιτεχνική η ιδέα που ναυάγησε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Το θέμα είναι ότι ποτέ κανένα κόμμα δεν αντιμετώπισε σοβαρά και με σχέδιο αυτήν τη λυτρωτική για τη χώρα προοπτική.
Πίσω στην πρότασή σας. Δεν αγνοείτε, ασφαλώς, ότι ένα τέτοιο ρηξικέλευθο σχέδιο απαιτεί σοβαρή προετοιμασία και γενναία χρηματοδότηση. Οχι λεφτά στον αέρα, αλλά στοχευμένες επιλογές για τη δημιουργία νέων συνεταιρισμών από κεφάτες συλλογικότητες, χωρίς τίποτε το μπαγιάτικο και ιογενές των παλιών συνεταιρισμών που μπατίρισαν.
Φαντάζομαι μια ύπαιθρο με νέες υποδομές, που θα σφύζει από ιδέες και ζωή. Μια επαρχία γεωργική/ κτηνοτροφική που θα συνδυάζει τον ίλιγγο της τεχνολογίας και τα καλά της παλιάς εποχής. Ενα θερμοκήπιο φρεσκάδας, δημιουργικότητας και πολιτισμού.
Αλλά πολύ φοβάμαι, κ. καθηγητά, ότι τέτοιο σχέδιο ποτέ δεν θα υπάρξει. Από κανέναν. Δυστυχώς.
