Οι στρατιωτικές όψεις του ελληνικού Εμφυλίου έχουν διεξοδικά περιγραφεί και αναλυθεί. Αυτό που συχνά διαφεύγει της προσοχής είναι η οικονομική πλευρά της ταραγμένης τριετίας 1946-49 καθώς, εύλογα, επισκιάζεται από τα πολιτικά και πολεμικά γεγονότα της περιόδου.
Όμως η οικονομική παράμετρος κάθε άλλο παρά αμελητέα είναι. Το τεύχος του Hot Doc History εστιάζει ακριβώς σε αυτήν. Αναζητεί και αναδεικνύει τις αιτιώδεις σχέσεις που υπήρξαν ανάμεσα στην εμμονή κυρίαρχων αστικών κύκλων να ωθήσουν σε εμφύλια σύγκρουση και στην υστερόβουλη πρόθεση τους να διατηρήσουν τις δομές απόσπασης υπεραξίας όπως είχαν καλομάθει το 1941-44. Και να μην επιστραφεί η λεία της κατοχικής συσσώρευσης. Είναι χαρακτηριστικό πως από τις 150.000 ακίνητα που είχαν «αγοράσει» οι μαυραγορίτες για λιγότερο από 3 χρυσές λίρες, ελάχιστα επιστράφηκαν στους προπολεμικούς ιδιοκτήτες τους με βάση το νομοθετικό πλέγμα που δημιουργήθηκε στα χρόνια του Εμφυλίου. Το ίδιο και οι υπόλοιπες 200.000 ιδιοκτησίες. Η κοινωνία – και δη η αστική – διχοτομήθηκε ανάμεσα σε «πωλήσαντες» και «πλουτίσαντες».
Από τις σελίδες του τεύχους περνούν εικόνες με αριστοκρατικές βίλες και παράγκες σκεπασμένες με πισόχαρτα. Με λουκούλλεια γεύματα σε πανάκριβα εστιατόρια που κόστιζαν όσο μισός μισθός και ένα πιάτο με φασόλια της UNRRA για όλη την οικογένεια στη μέση του τραπεζιού.
Παρατίθενται όλα τα στοιχεία για την πολιτικά μεροληπτική διανομή και την ιδιοποίηση των εφοδίων της βοήθειας του ΟΗΕ αλλά και του ψυχροπολεμικού Σχεδίου Μάρσαλ. Όλα αυτά τα επικυρώνει ένας Αμερικανός, επιφορτισμένος με τον έλεγχο της διαχείρισης της βοήθειας, ο Πολ Πόρτερ, που έφριξε με όσα είδε στα σαλόνια της κυβερνητικής και οικονομικής αριστοκρατίας: Την απληστία, την ανικανότητα, την εξοργιστική επίδειξη πλούτου και κυρίως την σκανδαλώδη διαχείριση των κονδυλίων τα οποία κατέληγαν στις τσέπες των «ημετέρων». Τις κρατικές εγγυήσεις που έγιναν εφοπλιστικά «Λίμπερτις». Τις ενισχύσεις που κατευθύνθηκαν σε 7 μεγάλες βιομηχανίες, κυρίως του Μποδοσάκη.
Στον τριετή πόλεμο τον φόρο του αίματος τον πλήρωσαν οι κατώτερες τάξεις των πόλεων και η αγροτιά. Είτε ως μαχητές του ΔΣΕ, είτε ως – απρόθυμοι οι πλείστοι – επιστρατευμένοι του Εθνικού Στρατού, είτε ως ανυπεράσπιστοι θανατοποινίτες «στον τοίχο». Και η τάξη των «αφορολόγητων πλουσίων»; Επιδέξια προσπάθησε να εξαιρέσει τους γόνους της από τη στράτευση και αρκέστηκε να εισπράττει τον «φόρο του αίματος».
