Παλιά λέγαμε ότι και οι τοίχοι έχουν αυτιά! Ετσι μας μάθαιναν οι μεγαλύτεροι για να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές και να μην εμπλουτίζονται οι οικογενειακοί φάκελοι. Στην εποχή του Predator όμως κάτι τέτοια δεν έχουν σημασία, αφού με τις κατάλληλες «κινήσεις» το κινητό τους τα μαρτυράει όλα. Βέβαια, οι τοίχοι έχουν και στόμα! Γιατί τα γκράφιτι και τα συνθήματα εξακολουθούν να «μιλάνε» και το μήνυμά τους ακούγεται, όσο κι αν ο τρόπος επικοινωνίας φαντάζει παλιός. Συχνά μάλιστα μας φτιάχνουν και τη μέρα, όπως το σύνθημα που έβαλα στον τίτλο του κομματιού και σχολιάζει με τον τρόπο του όσα γίνονται εδώ και χρόνια πλέον στην πλατεία Εξαρχείων.
Δεν βρίσκεται βέβαια σε τοίχο αλλά… στο τείχος της λαμαρίνας που «προστατεύει» το υποτιθέμενο εργοτάξιο της Αττικό Μετρό στην πλατεία από αυτούς που αρνούνται την «ανάπτυξη» και ιδίως τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» ενός πρωθυπουργού και ενός δημάρχου, ή ενός θείου και ενός ανιψιού, που θέλουν να πιστέψουμε ότι τα ιδεολογήματά τους και οι μπίζνες είναι η «πρόοδος», ενώ η διαφάνεια και η λογοδοσία είναι «οπισθοδρόμηση». Φυλάνε, λοιπόν, οι αστυνομικοί κάθε είδους –ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΔΙΑΣ, Αμεση Δράση, ένστολοι και με πολιτικά, πράκτορες και πρακτορίσκοι– σε 24ωρη βάση αυτό που κάποτε ήταν «Η πλατεία» και τώρα δεν είναι τίποτε. Ούτε εργοτάξιο ούτε σκάμμα ούτε «γεώτρηση» για εδαφομηχανικές μελέτες! Γιατί όλο αυτό που έστησαν ο Μητσοτάκης και το σόι του στα Εξάρχεια δεν είναι παρά ένα σκηνικό για να πουλάνε «τάξη» στους ψηφοφόρους τους, όταν γύρω τους πέφτουν άτακτα οι σφαίρες των μαφιόζων. Και ένα κόλπο για να κοιτάμε άπραγοι τη δολοφονημένη πλατεία ώστε να μη βλέπουμε το Αρχαιολογικό Μουσείο λίγο πιο πέρα και τα «παιχνίδια» που ετοιμάζονται.
