Η δουλειά ενός ικανού μετρ είναι να σερβίρει στους πελάτες κάποιου καλού εστιατορίου ξινισμένες μπάμιες και να τις παρουσιάζει σαν φρεσκοψημένα φιλετάκια. Αυτό το έργο έχουν αναλάβει το τελευταίο διάστημα οι καθ’ ύλην αρμόδιοι.
Τα αυτονόητα που έπραξε η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζονται ως θρίαμβος που επαναλαμβάνεται καθημερινά για να τον εμπεδώσουμε. Αν μάλιστα είμαστε δύσπιστοι, διάφορα δημοσιεύματα στον ευρωπαϊκό Τύπο ή συνεντεύξεις σε ξένα και εγχώρια κανάλια έρχονται να διαλύσουν κάθε αμφιβολία.
Το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις δεν οφείλεται σε πολιτική επιλογή αλλά στη σχεδόν αρχέγονη ανάγκη του κόσμου σε περιόδους κρίσης να συσπειρώνεται γύρω από την εκάστοτε κεντρική εξουσία. Η ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον, η αγωνία για την υγεία μέσα από δεκάδες εστίες διασποράς του φόβου δημιουργούν σοβαρό έλλειμμα σιγουριάς. Ενδεχομένως μεταξύ των μελών του επικοινωνιακού επιτελείου του Κυρ. Μητσοτάκη να βρίσκονται και ψυχολόγοι οι οποίοι του συνέστησαν τα συχνά διαγγέλματα, όχι τόσο για να τονώσει το ηθικό του πληθυσμού αλλά για να αναδείξουν το προφίλ του ηγέτη. Αλλο πράγμα όμως ο ηγέτης και άλλο ο ηγεμόνας. Ο πρώτος ξεχωρίζει για τα φυσικά του προσόντα και αυτά του χαρίζουν τη δημοφιλία. Ο δεύτερος επιβάλλεται στους άλλους θεωρώντας τον εαυτό του απόλυτο κυρίαρχο. Οι διαφορές ανάμεσα στις δύο έννοιες έχουν απαντηθεί από την εποχή του Μακιαβέλι και του «Ηγεμόνα» του, κλασικό εγχειρίδιο πολιτικής τέχνης.
Παρόμοιες διαφορές παρατηρούνται και μεταξύ ενημερωτικής και επικοινωνιακής διαχείρισης της πανδημίας και γι’ αυτό δεν είναι τυχαία η ανάθεσή της στα συγκεκριμένα πρόσωπα. Ο Ν. Χαρδαλιάς θα μπορούσε να είναι παιδονόμος στην αρχαία Σπάρτη για να εκπαιδεύει τις αγέλες των νέων στην πειθαρχία. Είναι φανερό ότι κολακεύεται με την εικόνα του σκληρού και έχει γίνει σύνθημα στους τοίχους «Καλύτερα μια ώρα φιλιά και αγκαλιά παρά 40 μέρες Netflix και Χαρδαλιά» και πρωταγωνιστής σε viral βιντεάκια. Το στερεότυπο ωστόσο της εθνικής υπερηφάνειας που προβάλλει για την τήρηση των μέτρων καταρρέει μόλις μερικοί νεαροί μαζευτούν στις πλατείες του Βόλου ή της Αγίας Παρασκευής για να ξεδώσουν και χρίζονται αυτοστιγμεί αναρχικοί και ναρκομανείς εναντίον των οποίων χρησιμοποιούνται «εξευγενισμένα» δακρυγόνα που δεν προκαλούν αναπνευστικά προβλήματα.
Οι καλοπροαίρετοι μπορούν να δικαιολογήσουν τις κραυγαλέες αντιφάσεις του Σωτ. Τσιόδρα για τη χρήση της μάσκας και τον βαθμό μεταδοτικότητας του ιού από τα παιδιά.
Οι ανακοινώσεις του με τις μακάβριες στατιστικές εξηγούνται από τη θέση του ως… εκπροσώπου Τύπου του ΠΟΥ. Πώς όμως ερμηνεύουν ότι σχεδόν ποτέ δεν αναφέρεται σε χώρες με μικρές απώλειες και η σύγκριση γίνεται μόνο με τις χειρότερες;
Οι λέξεις «πόλεμος» και «εχθρός» που επαναλαμβάνουν τόσο ο ίδιος όσο και ο πρωθυπουργός παραπέμπουν στη νίκη, που είναι πρωτίστως πολιτική. Αν όμως ο Κυρ. Μητσοτάκης θέλει να μιμηθεί στο ακέραιο τον Τσόρτσιλ, στο επόμενο διάγγελμα να πει και αυτούσια τα λόγια του: «Δεν έχω τίποτε να σας προσφέρω εκτός από αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα».
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
