«Έλυσες όλα σου τα προβλήματα και σε μάρανε το παράνομο πάρκινγκ» θα μπορούσε να μου πει κάποιος. «Όχι δεν τα έλυσα, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να ανέχομαι τον κάθε μαφιόζο που παρκάρει όπου γουστάρει και να κάνω ότι δεν το βλέπω επειδή έχω άλλα προβλήματα».
Άλλωστε εκεί βασίζονται πολλές από τις ανομίες της καθημερινότητας μας που τελικά γίνονται «βιώματα». Συνηθίζουμε, οι ασύδοτοι γελάνε σε βάρος των κορόιδων, αδιαφορούμε και με την συμπεριφορά μας αυτή επιβραβεύουμε όλων των λογιών τα λαμόγια!
Φάγαμε το γεγονός ότι λόγω κρίσης οι ταρίφες που δεν έχουν δουλειά (όπως παλιά) κόψανε με τον τσαμπουκά τους μια λωρίδα κυκλοφορίας στου πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Φάγαμε το γεγονός ότι δεν μπορείς να κατέβεις από πεζοδρόμιο αν κουβαλάς καρότσι με το μωρό σου, ή αν είσαι ο ίδιος που κινείται με καρότσι επειδή το κάθε καθίκι κλείνει τις ράμπες.
Ανεχτήκαμε τους πεζοδρόμους να γίνονται δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας. Συμπαραστεκόμαστε στις σκληρές συνθήκες δουλειάς των ντελιβεράδων και δεν τους κράζουμε που κυκλοφορούν ανάποδα ή σε πεζοδρόμια γιατί πρέπει να φτάσει ζεστή η πίτσα μη και παραπονεθεί ο πελάτης!
Τα ανεχτήκαμε όλα.
Είμαι πολύ τυχερός που ζω σε απόσταση αναπνοής από το πάρκο του Φλοίσβου. Κι εκεί όμως υπάρχουν ώρες που δεν μπορείς να περπατήσεις ανέμελα. Κάποιο μηχανάκι, με περίσσιο θράσος του οδηγού θα κορνάρει για να περάσει. Ακόμη και αυτοκίνητα θα δεις ειδικά τις βραδινές ώρες.
Να σαν αυτό της φωτογραφίας. Εκεί, παρκαρισμένο δίπλα σε μια αυτοσχέδια ξύλινη τραπεζαρία.
Το έχω πει παντού! Αλλά το αυτοκίνητο επιμένει να κάθεται κάτω από τα αρμυρίκια!
Και να τώρα, έχουμε το καινούριο κόσμημα της πόλης, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, στο παλιό εργοστάσιο του ΦΙΞ. Εκεί το πρωί ειδικά γίνεται «του σκορδά το χάνι» από αυτοκίνητα όσων πάνε προς κέντρο ή θέλουν να μπουν στο πάρκινγκ του μετρό, που είναι λίγα μέτρα πιο κάτω.
Κι όμως οι κύριοι και οι κυρίες αυτοί παρκάρουν εκεί ανενόχλητοι. Τα πρωινά που έχει τροχονόμο δεν κάνει κάτι! Τι είδους ασυλία έχουν οι συγκεκριμένοι τύποι και έχουν καταλάβει την λεφωορειολωρίδα;
Θα μου ξαναπείς: μα θέλουμε έναν τροχονόμο πάνω από το κεφάλι μας για να είμαστε νόμιμοι;
«ΝΑΙ» απαντώ! Κι επειδή δεν φτάνουν, για να σε προλάβω, όπου πάνε και βρίσκουν παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα να φέρνουν γερανούς να τα σηκώνουν. Και να τα ψάχνει ο κάθε αλήτης που νομίζει ότι η πόλη του ανήκει, και να πληρώνει τον μεταφορέα γερανατζή που μπήκε στον κόπο να μας αδειάσει το δρόμο από την μεγαλειώδη καφρίλα του!
Αυτές οι φωτογραφίες είναι ελάχιστα από τα καφριλίκια που κάνουν δεκάδες αρρωστάκηδες με την πάρτη τους σε κάθε γειτονιά, σε κάθε δρόμο. Ήταν μια καλή αφορμή. Το πρόβλημα είναι να μην συνηθίζουμε! Όχι μόνο στο παράνομο παρκάρισμα.
Θα μου πεις πάλι: Και τι είμαστε ρουφιάνοι να καλούμε την αστυνομία;
Και θα σου πω: Και που είναι η ρουφιανιά. Θα πεις κάποιο ψέμα που θα διαβάλλει τον άλλον; Εντάξει δεν είμαστε μεγαλωμένοι έτσι. Αλλά και οι πιο παλιοί την πάρτη τους κοίταγαν. Κι επειδή έκαναν τη λαμογιά με την αντιπαροχή, το αυθαίρετο, δεν μίλαγαν αφού είχαν χεσμένη τη φωλιά τους!
Οι αλητήριοι που λειτουργούν εις βάρος μας, που δεν σέβονται τον ελεύθερο χώρο, που δεν σέβονται κανέναν κανόνα θέλουν και κράξιμο και καταγγελία. (Το ίδιο ισχύει και για τους «θεσμούς» που αρειμανίως κοιτάνε την κατάσταση που έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο!)
Φωτογραφίες από το viewtag.gr
