Εξι μαυροντυμένοι Νορβηγοί ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin και για δύο ώρες πήραν τη μαυρίλα μας μακριά
Ήταν μια συναυλία από αυτές που κυκλώνεις στο καλεντάρι από την ημέρα της ανακοίνωσής της. Αχαστη! Και πώς να είναι διαφορετικά όταν μιλάμε για τους Leprous που κάθε εμφάνισή τους γίνεται σημείο αναφοράς; Η προσθήκη των Kalandra και Monuments δημιουργούσε ένα ελκυστικό πακέτο, όμως αυτή τη φορά τίποτα δεν ήταν όπως στις προηγούμενες. Το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη έσβησε την προσμονή των ανθρώπων που εξάντλησαν τα εισιτήρια αρκετές μέρες πριν από το live, την ώρα που στα social media η συζήτηση για το αν η συναυλία έπρεπε να γίνει είχε ανοίξει για τα καλά. «Το περίμενα πως και πως, αλλά δεν έχω καθόλου διάθεση» έγραφε το μήνυμα που έλαβα από φίλο το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης, λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι πόρτες του Gagarin και ήταν αντιπροσωπευτικό του κλίματος που εισέπραττε κανείς μέσα και έξω από τον χώρο. Πώς μπορείς να πας να διασκεδάσεις γνωρίζοντας ότι κάποιοι από εκείνους που έχασαν τη ζωή τους δεν θα βρεθούν ποτέ; Πώς να τραγουδήσεις την ώρα που κάποιοι γονείς περιμένουν να αναγνωρίσουν τα παιδιά τους από μια χούφτα στάχτη; Από την άλλη, η μουσική μπορεί ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις να λειτουργήσει λυτρωτικά. Να πάρει τη σκέψη από το σκοτάδι και να την οδηγήσει στο φως. Έστω και για λίγο. Και το Gagarin γέμισε από ανθρώπους που ήταν φανερό ότι δεν πήγαν εκεί για να διασκεδάσουν, δεν πήγαν απλά να εξαργυρώσουν τα χρήματα που έδωσαν για την αγορά ενός εισιτηρίου αλλά για να ξεφύγουν από τη σκληρή επικαιρότητα. Αυτήν που εκτός των άλλων ακύρωσε κάθε πρόθεσή μου να φύγω λίγο νωρίτερα από το γραφείο ώστε να μπορέσω να είμαι εκεί από νωρίς για να δω και τα άλλα δύο συγκροτήματα. Κάπως έτσι, με τη διάθεση στα τάρταρα και με την ψυχή στο στόμα -αφού ο συνδυασμός βροχής, απεργίας και πορείας μετέτρεψε σε κόλαση τους δρόμους της Αθήνας-, έφτασα στο Gagarin προς το τέλος του σετ των Monuments.
Kalandra
Ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων και προς τιμήν των οικογενειών που πρέπει να συνεχίσουν να ζουν ακούγοντας για ένα δυστύχημα που δεν θα είχε γίνει ποτέ αν, αν, αν… Μούδιασμα! Στο Gagarin δεν έπεφτε καρφίτσα αλλά σε αυτό το λεπτό δεν άκουγες ούτε την ανάσα του διπλανού σου!
Λίγο αργότερα οι έξι Νορβηγοί ανέβηκαν στη σκηνή ντυμένοι στα μαύρα. Χωρίς γραβάτες και γιλέκα όπως συνηθίζουν και μας καλησπέρισαν λέγοντας πόσο θα ήθελαν η επιστροφή τους στη χώρα μας να είχε γίνει υπό διαφορετικές συνθήκες…
Για την ιστορία, στη διάρκεια του σετ τους οι Leprous μετέφεραν τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του «Aphelion» και του «Pitfalls», στα οποία αφιέρωσαν 9 από τα 14 τραγούδια του σετ, έπαιξαν μετά από καιρό το «The last milestone» και το αφιέρωσαν στα θύματα της τραγωδίας, ξεσήκωσαν -όσο αυτό ήταν δυνατό- το κοινό με τα… χιτάκια «The price» και «From the flame», ενώ ο Einar Solberg μας καθήλωσε για ακόμα μια φορά με την ερμηνεία του στο «Slave». Στην ψηφοφορία του κοινού που κλήθηκε να επιλέξει μεταξύ 3-4 τραγουδιών από το παρελθόν η φωνή που ζήτησε το «White» δεν εισακούστηκε. «Εντάξει, όχι και τόσο παλιό» αποκρίθηκε ο Einar, ο οποίος την τελευταία φορά που οι Leprous έπαιξαν ζωντανά στην Ελλάδα το έπος μέσα από το «Tall Poppy Syndrome» είχε ακόμα ράστα! Το «Forced entry» ήταν ο άτυπος αλλά καλοδεχούμενος νικητής, αφού το «Bilateral», το καλύτερο για πολλούς άλμπουμ τους, σπάνια εκπροσωπείται πλέον στις συναυλίες τους.
Για την ουσία, μετά από σχεδόν δύο ώρες οι Leprous αποχώρησαν καταχειροκροτούμενοι από ένα κοινό που αισθανόταν ευγνωμοσύνη για εκείνους κατάφεραν να πάρουν για λίγο τη σκέψη από το σκοτάδι και να την οδηγήσουν στο φως και μας θύμισαν πόσο τυχεροί είμαστε εμείς που μπορούμε να λέμε ότι η ζωή συνεχίζεται…
Leprous
Φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης