Εάν θέλεις να προβλέψεις πώς θα αντιδράσει αύριο κάποιος άνθρωπος σε μια δύσκολη κατάσταση που βιώνει σήμερα, δεν έχεις παρά να ανατρέξεις στο παρελθόν του και να μελετήσεις προσεκτικά πώς αντιμετώπισε μια παρόμοια κατάσταση χτες για κάτι που του είχε συμβεί προχτές.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους λαούς. Οσο περισσότερο μελετάς την ιστορία ενός λαού τόσο πιο ξεκάθαρη γίνεται η μελλοντική ιστοριογραφία του.
Η κυριαρχία ενός λαού στηρίζεται αποκλειστικά στη βούληση της πλειοψηφίας και προφανώς όχι σε μια «πεφωτισμένη» μειοψηφία, δηλαδή μια μερίδα του λαού (μορφωμένων, διαβασμένων και αναλυτών της πολιτικής) οι οποίοι γνωρίζουν την «αλήθεια» και τη χρησιμοποιούν ως εργαλείο για να την επιβάλουν στην πλειοψηφία.
Αυτή είναι η δημοκρατία, έτσι λειτουργούν οι κανόνες της δημοκρατικής εξουσίας και με αυτή την αξιακή διαδικασία νομιμοποιούμαστε να μιλάμε για λαϊκή κυριαρχία.
Κάθε αναφορά που ψέγει, κατηγορεί και αποδίδει εγκληματικές ευθύνες σ’ ένα λαό για την επιλογή του είναι και ανιστόρητη και επικίνδυνη.
Το hashtag #ΤΨΡΜ (τι ψηφίσατε, ρε μ@λ@κες) αποτελεί ευθεία βολή στην καρδιά της δημοκρατικής λειτουργίας, αντίληψη επιβολής αριστοκρατικού καθεστώτος απέναντι στον λαό που κατατάσσεται έτσι στην κατηγορία του απαίδευτου, του άξεστου και εντέλει του όχλου.
«Δηλαδή δεν υπάρχουν καταστροφικές πολιτικές επιλογές που έγιναν με τη δημοκρατική έγκριση του λαού;» θα ρωτήσει κάποιος.
Η προφανής απάντηση είναι πως όχι μόνο υπάρχουν, αλλά και ότι η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από πλείστες όσες τέτοιες επιλογές, σε βαθμό μάλιστα που θα υποστήριζε κάποιος ότι στη συντριπτική πλειονότητα η κάλπη –όπου και όποτε έχει στηθεί– έχει αναδείξει πάμπολλες δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις που εφάρμοσαν μικρότερες ή μεγαλύτερες καταστροφικές πολιτικές για την κοινωνική πλειοψηφία που τις εξέλεξε.
Ομως αποτελεί εγκληματικό λάθος να εντοπίζεται η στρέβλωση στη λαϊκή βούληση, ενώ θα έπρεπε να εντοπίζεται στον βαθμό ελευθερίας της λαϊκής βούλησης, διότι όπως έλεγε και ο Ρήγας: «Οποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά».
Ο βαθμός ελευθερίας της βούλησης περιορίζεται έως ελαχιστοποιείται από τη στυγνή προπαγάνδα και την αντικατάσταση ακόμη και των απαράγραπτων δικαιωμάτων με τα εξαρτησιογόνα ρουσφέτια.
Η στρέβλωση της λαϊκής κυριαρχίας δεν θεραπεύεται με απόδοση μομφής στον λαό, αλλά στα καθεστώτα.
Για τη Μικρασιατική Καταστροφή δεν ευθύνεται η καταψήφιση του Ελευθέριου Βενιζέλου το 1920 από τους επιστρατευμένους σε πόλεμο μια δεκαετία, αλλά ο βασιλιάς Κωνσταντίνος που επανερχόμενος άλλαξε την ηγεσία του στρατού και οδήγησε τον τόπο στη μεγαλύτερη σύγχρονη καταστροφή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ οφείλει να αρθεί στο ύψος των πραγματικών αναγκών του λαού και να ζητήσει την εξουσιοδότηση για να τις ικανοποιήσει.
Οι λαοί δεν αυτοκτονούν.
