Υπάρχουν κάποιοι, όχι λίγοι, που όποτε η κυβέρνηση αντιµετωπίζει πρόβληµα σπεύδουν να τη συνδράµουν, λες και µε τόσους µετακλητούς, τόσα πετσωµένα ΜΜΕ και τόσα γραφεία «επικοινωνίας» ενταγµένα στο σύστηµά της έχει ανάγκη τη δική τους βοήθεια. Λες και είναι υποχρεωµένοι να µιλήσουν και µάλιστα να πουν πράγµατα που θα τύχουν της πρωθυπουργικής ευαρέσκειας ή έστω της ευαρέσκειας του Σκέρτσου, από τον οποίο ελπίζουν να πει µια… καλή κουβέντα στον αρχηγό!
Και όλοι αυτοί λένε πάντοτε τα ίδια, σαν να έχουν περάσει ένα ταχύρρυθµο σεµινάριο, σαν κάποιος πρωί πρωί αξηµέρωτα να τους έστειλε πέντε παραγράφους µε αυτά που πρέπει να λένε ή µάλλον να µηρυκάσουν χωρίς πολλή σκέψη και χωρίς να ερευνήσουν το παραµικρό.
∆εν είναι όλοι τους άκυροι, έχουν ή είχαν ικανότητες που έδειξαν στο παρελθόν, κυρίως γράφοντας ή δηµοσιογραφώντας οι περισσότεροι και κάνοντας βόλτες από µικρόφωνο σε µικρόφωνο ορισµένοι. Αλλά γίνονται άκυροι µε αυτά που λένε, καθώς αποπνέουν σε κάθε (µα κάθε!) περίπτωση µια οσµή χρησιµοποιηµένης καµφοράς, σαν να είναι (όλοι, µα όλοι!) γερασµένοι ραβδούχοι του Βυζαντινού έπαρχου που θέλουν να µας πείσουν ότι εξακολουθούν να είναι στα πράγµατα.
Αλλά πώς να µας πείσουν όταν έπειτα από µια τραγωδία σαν κι αυτή στα Τέµπη πιάνουν στο στόµα τους τον σταθµάρχη, τον µηχανοδηγό, τον κλειδούχο, τα ξαδέλφια και τους µπατζανάκηδές τους αλλά κάνουν σαν να µην υπάρχουν στα ελληνικά οι λέξεις υπουργός και πρωθυπουργός και πολύ περισσότερο Καραµανλής, Γεραπετρίτης, Μητσοτάκης;
∆εν γίνεται να µας πείσουν όταν βλέπουµε τους κινηµατογράφους του κέντρου της Αθήνας να ετοιµάζονται για λουκέτο επειδή έτσι αποφάσισαν κάποιοι «επενδυτές» της τουριστούπολης του Μπακογιάννη κι αυτοί να αρχίζουν, όλοι µαζί, σαν χορωδία, να µας ψέλνουν ότι αυτή είναι η µοίρα των κινηµατογράφων όταν δεν κόβουν εισιτήρια, αδιαφορώντας για την πραγµατικότητα που τους βγάζει τη γλώσσα. ∆εν µπορούν να µας πείσουν όταν «εξαφανίζουν» επιτηδείως από τη ρητορική τους την παρουσία εκατοντάδων και χιλιάδων υποστηρικτών τόσο του κινηµατογράφου όσο και µιας Αθήνας που θα έχει και κατοίκους και όχι µόνο επισκέπτες.
Και βέβαια είναι αδύνατον να µην τους δούµε όπως ακριβώς είναι: νεοφιλελεύθεροι που έχουν αναλάβει εργολαβικά να κάνουν το µαύρο άσπρο, λαλίστατοι για τους… στρατηγικούς κακοπληρωτές όταν µιλάνε για τα χρέη των απλών ανθρώπων, αλλά «σιωπηλοί» όταν γίνεται λόγος για τις αµαρτωλές τράπεζες, τα αφιονισµένα funds και τους «ηµέτερους» µε τις ειδικές ρυθµίσεις.
Και τότε, όταν αποκαλύπτεται, είτε στα social media είτε στα συστηµικά Μέσα παρά την προστασία από τους «οικοδεσπότες», η µεγάλη τους ελαφρότητα και η αφύσικη ιδιοτέλειά τους, οι πάντες αντιλαµβάνονται ότι τα «καινούργια ρούχα» τους δεν είναι παρά τα πιο παλιά της Ιστορίας, αυτά που πάντοτε φορούσαν οι λακέδες της εξουσίας.
