Πρώτα το αντικρίσαμε στον Γεργκ Χάιντερ. Το σημειώσαμε, κάναμε και ναζάκια ως Ευρώπη στην αυστριακή κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά όταν έληξε το αφήσαμε να περάσει σαν κακό όνειρο.
Μετά ήρθε η πιο φανταχτερή έκδοση με τον Μπερλουσκόνι. Ομως ο Σίλβιο ήταν πιο πολύ Αύγουστος και λιγότερο Ιούλιος Καίσαρας. Και ήταν και μέγας λαοπλάνος. Οπότε εφησυχάσαμε. Κατόπιν σκαρφάλωσε στα πάνω πατώματα της εξουσίας ο Πούτιν, ο οποίος αφέθηκε για δεκαετίες να αλωνίζει ανενόχλητος, για να μην πούμε για τις αγκαλιές και τα νταλαβέρια με εξέχοντες Ευρωπαίους ηγέτες. Επειτα είχαμε τον Ολλανδό Πιμ Φόρτουιν. Με νωπές ακόμη τις μνήμες από τους Δίδυμους Πύργους, είδε τη δημοτικότητά του να εκτοξεύεται, αλλά τον «καθάρισαν» και μπήκε η ανησυχία στο ράφι. Αλλά στο μεταξύ ο φασισμός πότιζε. Αφηνε ουρές.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη του ολοκληρωτισμού πήρε ο Ερντογάν. Ούτε αυτός έδειξε από την αρχή τις διαθέσεις του. Και οι Ευρωπαίοι, ανάμεσά τους και πλείστοι Ελληνες πολιτικοί, χαριεντίζονταν μέχρι και αρκετά πρόσφατα μαζί του. Μετά ήρθε ο Γκέερτ Βίλντερς – πάλι Ολλανδός. Μπήκε και στην κυβέρνηση για ένα φεγγάρι, μέχρι που έβαλε μια φωνή και η βασίλισσα και τον στείλανε. Κάπου εκεί εμφανίστηκε και η Μαρίν Λεπέν. Αυτήν τη φοβηθήκαμε για λίγο, καθώς πλησίαζε την πρωτιά στην κάλπη, αλλά τέθηκε υπό έλεγχο κάπως το θέμα και πήραμε ακόμη μια μικρή αναβολή. Εκεί γύρω στο 2007 άνθισαν και τα δικά μας τα μπουμπούκια κι ένα κόμμα που βρισκόταν στα εκλογικά τάρταρα άρχισε να λαμβάνει κεντρική θέση στην πολιτική σκηνή, πατώντας πάνω στο προσφυγικό και στην κρίση του ευρώ. Τους αφήσαμε λάσκα για αρκετά χρόνια, διάστημα που εκμεταλλεύτηκαν δεόντως για να φτάσουν να γίνουν τρίτο κόμμα. Κάποιοι φώναξαν, κάποιοι δολοφονήθηκαν, αλλά και κάποιοι άλλοι, που απολαμβάνουν τώρα βουλευτικά έδρανα στο κυβερνών κόμμα, μιλούσαν για μια σοβαρή Χρυσή Αυγή που πρέπει να της δοθεί η ευκαιρία να εκφραστεί.
Κάποια στιγμή επανεμφανίστηκε ως πρωθυπουργός της Ουγγαρίας ο Βίκτορ Ορμπάν και ενώ φαινόταν πού πήγαινε το πράγμα, οι Ευρωπαίοι συνέχισαν να αρμενίζουν σε θολά νερά. Είχαν την κρίση του ευρώ και τη στοχοποίηση του ευρωπαϊκού Νότου στα χαρτιά κι έτσι ο απολυταρχισμός συνέχισε να τρυπώνει από την ορθάνοιχτη πλέον κερκόπορτα την οποία είχαν ανοίξει μια σειρά ηγετών και αρχηγών κομμάτων. Ηρθαν έπειτα οι θιασώτες του Brexit, όπως ο Νάιτζελ Φάρατζ. Αυτούς τους βλέπαμε αρχικά ως γραφικούς, μέχρι που έγιναν κυρίαρχη ιδεολογία. Οπως έγινε και με τον Τραμπ λίγους μήνες μετά το βρετανικό δημοψήφισμα. Ενώ η ιστορία είχε αρχίσει να στάζει σαν κρύος ιδρώτας στη σπονδυλική μας στήλη, πολλοί έκλειναν το μάτι στον Τραμπ κρυφά και φανερά.
Κι έτσι ερχόμαστε στο σήμερα, όπου έχουμε την πρώτη εξόφθαλμη δικτατορία σε κράτος-μέλος της ΕΕ. Την ανακοίνωσε ο Ορμπάν στην Ουγγαρία, με πρόσχημα την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Δεν ξέρουμε αν θα ξαναγίνουν εκλογές στη χώρα αυτή. Αλλά και στην Αμερική δημοκρατικοί πολίτες υποψιάζονται ότι ο Τραμπ ή θα θελήσει να αποφύγει τις εκλογές ή δεν θα σεβαστεί το αποτέλεσμα αν είναι αρνητικό για εκείνον χρησιμοποιώντας ως πρόφαση την απουσία κανονικότητας.
Πόσες αφυπνίσεις χρειαζόμαστε για να σηκωθούμε και να κάνουμε κάτι ενάντια στον απολυταρχισμό; Πόσο πιο κοντά πρέπει να πλησιάσει ο επόμενος επίδοξος δικτάτορας για να λειτουργήσουν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των Ευρωπαίων; Μήπως τελικά φταίει ότι έχουμε βάλει κι εμείς τα χεράκια μας και βγάζουμε καθημερινά τα ματάκια μας, με τη μισαλλοδοξία περί οικονομικών μεταναστών για παράδειγμα… Κι άντε τώρα εσύ να καταδικάσεις κάποιον που εφαρμόζει όσα κι εσύ κρυφοπιστεύεις κι εύχεσαι να γίνουν και στη χώρα σου.
Ο Νίκος Κουλούσιος είναι δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός της εκπομπής «Hellas Pindakaas» στο δημοτικό ραδιόφωνο του Αμστερνταμ Radio Salto
