Θα ήθελα επι της αρχής να ξεκαθαρίσω οτι το εν λόγω κείμενο αποτελεί προσωπική μου μαρτυρία απο τις καταστροφικές πυρκαγιές ως κάτοικος Βαρνάβα, ως παιδί της Βόρειας Αττικής που είδε τον τόπο μου να καίγεται.
Δυστυχώς κάθε χρόνο στην Ανατολική Αττική βιώνουμε καταστροφικές πυρκαγιές. Διόνυσος, Γέρακας, Μενίδι, Παλλήνη, Βαρνάβας, Γραμματικό, Καλέντζι. Είναι αλλιώς όμως να βλέπεις το ίδιο σου το χωριό να καίγεται. Είναι αλλιώς να οδηγάς για ώρες ανάμεσα σε καμμένη γη. Να γίνονται ξαφνικά μαύρα και νεκρά, τα άλλοτε καταπράσινα βουνά στα οποία μεγάλωσες. Να βλέπεις τους ανθρώπους σου να χάνουν τα σπίτια τους, τις καλλιέργειες τους, τους αγρότες του Μαραθώνα να βλέπουν τα θερμοκήπια και την γη τους να καίγονται. Τους ηλικιωμένους να σου τηλεφωνούν κλαίγοντας και να σου λένε οτι δεν έχουν τρόπο να εκκενώσουν το χωριό, και να παρακαλάνε να αφήσουν κάποιον να “περάσει” τα μπλόκα για να τους πάρει και εκείνους.
Στον Βαρνάβα δεν είχαμε μεγάλα πλούτη, γνωστά ξενοδοχεία ή εστιατόρια και αντίστοιχα κομφόρ. Είχαμε όμως την φύση μας. Το καμάρι μας ήταν η ρεματιά του Βαρνάβα, μια καταπράσινη έκταση γης που φύλαξαν οι προπάππουδες μας και δεν την μετέτρεψαν σε περιβόλια, παρότι είχε νερό και θα ήταν ιδιαίτερα αποδοτική η καλλιέργεια της. Οι πρόγονοι μας αποφάσισαν τότε με Πρόεδρο της Κοινότητας τον αείμνηστο Νίκο Αναστασίου να κρατήσουν τα δέντρα στο σημείο εκείνο και να τηρηθεί από όλους τους επόμενους Προέδρους, ως “κληρονομιά πρασίνου” στους Βαρναβιώτες και τις Βαρναβιώτισες καθώς και όλους τους περαστικούς. Μια υπενθύμιση της σπουδαιότητας του πράσινου και του οξυγόνου για όλους. Η ρεματιά μας άντεξε πολλά και την περιφρουρήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις για να καεί τελικά στις πρόσφατες πυρκαγιές, επι Πρωθυπουργίας Κυριάκου Μητσοτάκη.
Εκφράζω και προσωπικά την ευγνωμοσύνη μου στους πυροσβέστες μας και σε όσους συνδράμουν στην πρώτη γραμμή των πύρινων μετώπων κάθε χρόνο, με πενιχρές αμοιβές και πολλές φορές ως συμβασιούχοι και όχι ως μόνιμο προσωπικό. Εκφράζω επίσης την ευγνωμοσύνη μου στους χιλιάδες εθελοντές σε όλη την Ελλάδα που για ακόμα μια φορά απέδειξαν οτι υπάρχει ελπίδα όσο υπάρχουν άνθρωποι. Οτι η χώρα αυτή υπάρχει ακόμα χάρη στην φιλανθρωπία και εν βροντερή απουσία κάθε μορφής οργανωμένου κράτους και πολιτείας.
Όμως ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να κρύβεται άλλο πίσω από τις ανεπάρκειες των υπουργών του. Τις ευθύνες για το “επιτελικό” μπάχαλο των κυβερνήσεων του, τις φέρει αποκλειστικά και ακέραια ο ίδιος. Ήρθε η ώρα να δώσει εξηγήσεις στη Βουλή και τον ελληνικό λαό. Γιατί το θέμα δεν είναι εάν πήγε στην αεροπορική βάση να φωτογραφηθεί, αλλά κυρίως το ότι δεν τόλμησε να πάει να επισκεφτεί τις καμένες εκτάσεις στην Αττική, προκειμένου να αποφευχθεί με κάθε τρόπο να φωτογραφηθεί ο πρωθυπουργός στο φόντο της καμένης Αττικής.
Πέντε χρόνια καιγόμαστε και πέντε χρόνια ο κρατικός μηχανισμός αποδεικνύεται αδικαιολόγητα ανέτοιμος. Η φωτιά έφτασε μέσα στην Αθήνα, οδηγώντας σε απώλεια ανθρώπινης ζωής, καταστρέφοντας κατοικίες, επιχειρήσεις και κατακαίοντας έναν από τους εναπομείναντες πνεύμονες πρασίνου της Αττικής. Είναι άμεση η ανάγκη για κατεπείγουσες αλλαγές στο σύστημα πολιτικής προστασίας ώστε να καταστεί λειτουργικό και αποτελεσματικό με την εκπόνηση σύγχρονων σχεδίων, που θα απαντούν στα νέα δεδομένα της κλιματικής αλλαγής.
Σημειώνεται οτι για την Πολιτική Προστασία και την Kλιματική Κρίση το Ταμείο Ανάκαμψης διαθέτει πάνω από 556 εκατ. ευρώ. Έχουν απορροφηθεί μόλις 5,34 εκατ. Γιατί συμβαίνει αυτό; Η πραγματική απορρόφηση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης για την Πολιτική Προστασία και την Κλιματική Κρίση, φτάνουν μόλις στο 1%, δηλαδή υπάρχουν πόροι που λιμνάζουν. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται οι δαπάνες για πρόληψη και καταστολή των πυρκαγιών, όπου η πραγματική απορρόφηση πόρων, ειδικά για εναέρια μέσα πυρόσβεσης, προσεγγίζει το μηδέν.
Τίθενται συνεπώς τα κάτωθι ερωτήματα προς την Κυβέρνηση. Γιατί παρά την ύπαρξη μεγάλων διαθέσιμων ευρωπαϊκών πόρων για την δασοπυρόσβεση και την πολιτική προστασία, στην πραγματικότητα το καλύτερο που έχουμε φτάσει είναι να έχουν οριστικοποιηθεί οι συμβάσεις αλλά όχι να έχουν γίνει τα έργα; Σε ποιο ποσοστό έχουν όντως υλοποιηθεί οι σχετικές δράσεις (και όχι απλώς «συμβασιοποιηθεί);
Γιατί εάν όντως υπήρξε έγκαιρος εντοπισμός και αρχική κινητοποίηση για την πυρκαγιά στον Βαρνάβα, αυτή μπόρεσε να ξεφύγει και να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις;
Δεν υποτίθεται ότι από το Μάτι και μετά όλος ο σχεδιασμός είναι ακριβώς γι’ αυτό το ενδεχόμενο: την πυρκαγιά που παίρνει γρήγορα διαστάσεις και απειλεί κατοικημένες περιοχές;Ή μήπως όλη η επικέντρωση είναι στο 112 και στη γρήγορη εκκένωση, για να αποφευχθούν θύματα, και όχι στην πυρόσβεση;
Τι ακριβώς γίνεται με τα εναέρια μέσα; Πόσα μπορούμε να έχουμε πραγματικά να επιχειρούν ανά πάσα στιγμή; Τι θα γινόταν εάν για παράδειγμα είχαμε δύο μεγάλες πυρκαγιές ταυτόχρονα; Υπάρχει επάρκεια μέσων και ποια μέτρα έχουν ληφθεί σε αυτή την κατεύθυνση;
Η κυβέρνηση και ευρύτερα ο κρατικός μηχανισμός σε ποια πραγματική ετοιμότητα είναι; Ή μήπως τον τόνο δίνουν υφυπουργοί όπως ο Βασίλης Οικονόμου που εκλέγεται και πληρώνεται για να υπηρετεί τον λαό της Ανατολικής Αττικής και ενώ καιγόταν ο τόπος του εκείνος διασκέδαζε σε νυχτερινό κέντρο στη Ρόδο.
Θα αναλάβουν αυτοί που πρέπει την ευθύνη για την καταστροφή, ή θα ζήσουμε ξανά την ίδια τακτική που καταγράφηκε σε σχέση με την τραγωδία στα Τέμπη όπου τελικά η κυβέρνηση απλώς έδωσε συγχωροχάρτι στον εαυτό της;
Αν ο Πρωθυπουργός στην πρώτη δημόσια τοποθέτηση του μετά την καταστροφική πυρκαγιά που από τον Βαρνάβα έφτασε να σβήσει στο Χαλάνδρι, δηλώνει ικανοποιημένος, τότε μόνο ένα σχόλιο απομένει: είναι επικίνδυνος και πρέπει να παραιτηθεί.
