Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον δήμο της Αθήνας είναι, νομίζω, ότι εδώ και χρόνια πολλά, αναδείχθηκαν στο αξίωμα του δημάρχου πολιτικοί που, αυθαιρέτως, θεωρούσαν πως είναι προορισμένοι μόνο για πολύ μεγάλα πράγματα.
Που φαντασιώνονταν πως θα μείνει το όνομά τους στην ιστορία γιατί θα βάλουν την υπογραφή τους σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις, ανατροπές και συμπαντικές τομές…
Και ενώ περίμεναν την ευκαιρία της ζωής τους (να τους χτυπήσει την πόρτα…) ενώ ονειρεύονταν ότι θα μπουν στο Πάνθεον, δεν μπορούσαν να αλλάξουν μια λάμπα, δεν μπορούσαν να κλείσουν μια βάνα, δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι όποιος δεν μπορεί να δώσει λύση στα καθημερινά προβλήματα της πόλης και των πολιτών της, δεν είναι προορισμένος για μεγαλεία.
Είναι σαν να φαντασιώνεται ένας ατάλαντος ότι θα καταπλήξει το Κάρνεγκι Χολ ενώ δεν ξέρει να παίζει ούτε το «Αχ κουνελάκι».
Για παράδειγμα. Θυμάμαι τις βαρυσήμαντες δηλώσεις του Γιώργου Καμίνη για τη μετεξέλιξη της Αθήνας σε κέντρο διεθνούς και βιώσιμης Μητρόπολης.
Κι ενώ, φαντάζομαι, ότι προσπαθούσε να δώσει νόημα σε μια πρόταση αμοιβάδα, δεν μπορούσε, εδώ και δυο θητείες, να μαζέψει σωστά τα σκουπίδια και να επιτύχει τουλάχιστον το μέσο όρο της ανακύκλωσης των Μητροπόλεων του κόσμου.
Κι ενώ βαυκαλιζόταν ότι η Αθήνα καθιερώνεται ως «κορυφαίος city break προορισμός στη ΝΑ Ευρώπη», δεν μπορεί να τοποθετήσει σωστά δυο σειρές λαμπάκια στα δέντρα της πλατείας Συντάγματος. Της κεντρικής πλατείας της wannabe «διεθνούς και βιώσιμης Μητρόπολης».
Δεν μπορεί να βάλει μια σειρά από χριστουγεννιάτικα φωτεινά αστέρια στην Πανεπιστημίου που να ανάβουν όλα…
Ή θεωρούσε απόλυτα φυσιολογικό κάθε ημέρα η δημοτική αστυνομία να κόβει κλήσεις για παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα στο δρόμο και να επιτρέπει να παρκάρουν ανενόχλητα στο απέναντι δασάκι.
Η τραγωδία του δήμου της Αθήνας είναι ότι εδώ και τόσα χρόνια έχει κατά φαντασία δημάρχους. Που δεν έχουν μάθει ακόμα τα όριά της. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έχει δημάρχους που τη θεωρούν είτε εργαλείο για να επιβεβαιώσουν την ισχύ τους στο κόμμα τους είτε σκαλοπάτι για να πλασαριστούν τα επόμενα χρόνια στην κεντρική πολιτική σκηνή. Εγχώρια και ευρωπαϊκή.
Έχει δημάρχους που αρέσκονται να ανακοινώνουν την 658η ανάπλαση του εμπορικού τριγώνου και του ιστορικού κέντρου και δεν τολμούν να πεζοδρομήσουν την Πανεπιστημίου. Δεν ξέρουν πού είναι η Καραμανλάκη και η Αλεπότρυπα.
Ας ξεκινήσουν λοιπόν από τα βασικά. Τα απλά και δύσκολα. Εκείνα τα δήθεν μικρά που έχουν, όμως, την εκπληκτική δύναμη να αποπνέουν φροντίδα, πραγματικό ενδιαφέρον.
