Οι ηλικιωμένοι με ψυχικές διαταραχές αντιμετωπίζουν περίπου διπλάσιο κίνδυνο να πεθάνουν λόγω σοβαρής Covid-19, σε σχέση με τους ανθρώπους χωρίς ψυχικά προβλήματα, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια ψυχιατρικής Λουμίνγκ Λι της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Γιέηλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό ιατρικό περιοδικό “JAMA Network Open”, ανέλυσαν στοιχεία για 1.685 ασθενείς 47 έως 83 ετών, οι οποίοι νοσηλεύθηκαν μετά από λοίμωξη με τον κορονοϊό SARS-CoV-2. Από αυτούς, το 28% είχαν προηγουμένως διαγνωσμένη ψυχική διαταραχή (κατάθλιψη, αγχώδη διαταραχή, ψύχωση κ.α.), ενώ το 19% τελικά πέθαναν.
Διαπιστώθηκε ότι το 36% των ασθενών με ψυχική διαταραχή πέθαναν μέσα σε δύο εβδομάδες από την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο, το 41% μέσα σε τρεις εβδομάδες, ενώ το 45% μέσα σε ένα μήνα. Συγκριτικά, τα αντίστοιχα ποσοστά για όσους δεν είχαν ψυχική διαταραχή, ήσαν 15%, 22% και 32%.
«Η προϋπάρχουσα ψυχιατρική διάγνωση μπορεί να προδιαθέτει για χειρότερη πορεία της υγείας όσων νοσηλεύονται για Covid-19. Όσοι έχουν ιστορικό ψυχιατρικών διαγνώσεων, θα πρέπει να μειώνουν στο ελάχιστο δυνατό την έκθεση τους στον κορονοϊό, ώστε να μην αρρωστήσουν από αυτόν», ανέφερε η δρ Λι.
Οι ασθενείς με διάγνωση ψυχικής διαταραχής, σύμφωνα με τη μελέτη, είναι πιθανότερο να είναι ηλικιωμένοι, γυναίκες και άτομα με άλλα υποκείμενα νοσήματα (καρκίνος, καρδιαγγειακή νόσος, καρδιακή ανεπάρκεια, διαβήτης, νεφρική νόσος, ηπατική νόσος κ.α.).
«Τα ευρήματα δεν αποτελούν μεγάλη έκπληξη, καθώς είναι γνωστό ότι τα άτομα με ψυχική νόσο έχουν μικρότερο προσδόκιμο ζωής και είναι πιο επιρρεπή στις αρρώστιες γενικά», δήλωσε η νευροψυχολόγος Μπρίτανι ΛεΜόντα του Νοσοκομείου Λένοξ Χιλ της Νέας Υόρκης.
Οι άνθρωποι με ψυχιατρικά προβλήματα έχουν βασικές διαφορές σε χημικές ουσίες στον εγκέφαλο τους, κάτι που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τον τρόπο που το σώμα τους αντιδρά σε μια λοίμωξη, είπε η δρ Λι. Αυτό αποτελεί μια βιολογική εξήγηση για τον αυξημένο κίνδυνο θανάτου λόγω του κορονοϊού.
Επιπλέον, σύμφωνα με τη ΛεΜόντα, υπάρχει ο ψυχολογικός-συμπεριφορικός παράγων, καθώς οι άνθρωποι αυτοί συχνά είναι λιγότερο ικανοί να φροντίσουν σωστά για την προσωπική υγεία τους, όπως να πάρουν τις κατάλληλες προφυλάξεις (π.χ. τήρηση αποστάσεων, πλύσιμο χεριών) ή τις σωστές αποφάσεις (για τη διατροφή, τη σωματική άσκηση, το κάπνισμα, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά κ.α.). Ακόμη, συχνά είναι άστεγοι ή ζουν σε δομές φροντίδας ηλικιωμένων, πράμα που αυξάνει τον κίνδυνο λοίμωξης Covid-19.
