Ο θάνατος της Χελίν Μπολέκ όχι μόνο πέρασε στα ψιλά των ΜΜΕ αλλά δεν απασχόλησε καν τον αλληλέγγυο καλλιτεχνικό κόσμο
Στις 3 Απριλίου η Χελίν Μπολέκ άφησε την τελευταία της πνοή στη γειτονική Τουρκία έπειτα από 288 ημέρες απεργίας πείνας. Η Χελίν ήταν τραγουδίστρια και μέλος του συγκροτήματος Grup Yorum (Γκρουπ Γιορούμ) από την Κωνσταντινούπολη.
Συνώνυμο της αλληλεγγύης
Το συγκρότημα ιδρύθηκε από φοιτητές στην Κωνσταντινούπολη το 1985 (πέντε χρόνια μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα) και μέχρι σήμερα δεν σταμάτησε να γράφει τραγούδια για τον αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, για τις σφαγές των φυλακών, για τις συνέπειες που προκαλούνται από φυσικές καταστροφές, για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την αγάπη, την αρετή και τη λαχτάρα για έναν ελεύθερο κόσμο. Οι Grup Yorum παίζουν ένα μείγμα φολκ – ροκ μουσικής, πάντα όμως από τη μεριά της καταγγελίας του βαθέος τουρκικού κράτους, είτε αυτό εκπροσωπούνταν από τους εθνικιστές – κεμαλιστές είτε από τους πραξικοπηματίες είτε από τον νεοοθωμανισμό του Ρ. Τ. Ερντογάν.
Η μουσική τους ήταν και είναι αλληλέγγυα στους αριστερούς, τους Κούρδους, στις μειοψηφίες και σε όποιους υφίστανται το μακρύ χέρι του τουρκικού κατεστημένου.
Οπως γράφουν οι ίδιοι στη σελίδα τους στο Facebook, επηρεασμένοι και από τη μουσική του Μ. Θεοδωράκη, παίζουν για να γίνουν η φωνή των λαών που ζουν κυρίως στα ανατολικά εδάφη της χώρας τους πάντα με μια επαναστατική – σοσιαλιστική προσέγγιση. Αυτό τους έκανε σύντομα συνώνυμο της αντιπολίτευσης και του αγώνα για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες στη χώρα τους.
Eνα ακόμη μονόστηλο
Η Χελίν διεκδικούσε το αυτονόητο για τα περισσότερα δυτικά κράτη. Να αποφυλακιστούν οι σύντροφοί της και να μπορούν να δίνουν ελεύθερα συναυλίες, να γράφουν και να κυκλοφορούν τα τραγούδια τους. Oλα αυτά τους είχαν απαγορευτεί από το 2017, που το επίσημο κράτος τούς φόρτωσε την κατηγορία των τρομοκρατικών οργανώσεων!
Ο θάνατος της Χελίν πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων στις μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες, ενώ στην Ελλάδα μια ματιά στο διαδίκτυο αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι η είδηση έγινε ένα μονόστηλο που έμεινε αναρτημένο για μερικές ώρες στον μαγικό κόσμο του ιντερνετικού περιπτέρου. Ουδείς καλλιτέχνης, ουδείς τραγουδιστής, κανένα συγκρότημα στον λεγόμενο δυτικό κόσμο δεν αξιοποίησε τον εγκλεισμό του λόγω πανδημίας για να προβάλει το αυτονόητο: το δικαίωμα στην καλλιτεχνική έκφραση. Ουδείς μπήκε στον κόπο να στιγματίσει το καθεστώς Ερντογάν. Ούτε και στην Ελλάδα με τη μακρά παράδοση αλληλεγγύης μεταξύ των δύο λαών. Και με τους ισχυρούς καλλιτεχνικούς δεσμούς από την εποχή που ο Μ. Θεοδωράκης μελοποιούσε τον Ν. Χικμέτ. Μόνο το ΚΚΕ και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλαν μια τυπική ανακοίνωση.
Η Δύση με χαμηλωμένη ταχύτητα λόγω πανδημίας παρακολουθεί το καθεστώς Ερντογάν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στη γειτονική χώρα να καταλύει όλους τους δημοκρατικούς κανόνες τον ένα μετά τον άλλο. Το χειρότερο είναι ότι ένας ακόμη απεργός, ο Μουσταφά Κοκάκ, έπειτα από 300 ημέρες απεργίας πείνας, βρίσκεται κι αυτός μεταξύ ζωής και θανάτου. Από την πλευρά του ο σύντροφος της Χελίν Ιμπραήμ Γκιοκτσέκ σημειώνει πως τώρα είναι ανάγκη να ενταθεί η αλληλεγγύη, προτού να είναι αργά, και πως η σιωπή και η αδράνεια είναι συνενοχή στη δολοφονία του από το τουρκικό κράτος.
