Οι γονείς της Ελένης Τοπαλούδη, Κούλα Αρμουτίδου και Γιάννης Τοπαλούδης, που έχουν ανοίξει την αγκαλιά τους για να χωρέσουν όλες οι μάνες που έκλαψαν τα δολοφονημένα τους παιδιά αλλά και η ορφανή, γενναία, Γεωργία από τη Θεσσαλονίκη, μιλούν στο Documento, με γλώσσα που τσακίζει, ακόμη και για τους μακελάρηδες της Θεσσαλονίκης.
Γονείς που πενθούν, που ζουν στη σκιά του εαυτού τους αφού αναγκάστηκαν να θάψουν το ίδιο τους το παιδί. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο τους εκτός από εκείνους που βρίσκονται στην ίδια θέση. Ο πόνος ενώνει, λένε, και έχουν δίκιο.
«Έχω επαφή με αρκετές μάνες. Μας ενώνει ο ίδιος καημός, η ίδια αιμορραγία στην ψυχή και την καρδιά. Με τη μάνα του Γιακουμάκη, με τη μάνα της Γαρυφαλλιάς, με τη μάνα της Ερατούς, με τη μάνα του Αλκη» λέει μιλώντας στο Documento η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη Κούλα Αρμουτίδου με αφορμή την έναρξη της δίκης σε δεύτερο βαθμό και προσθέτει: «Τόλμησε να πει ότι είναι Άρης και οι μακελάρηδες έστειλαν στον τάφο ένα νέο παιδί πριν ανατείλει, πριν ανθήσει. Κάποιοι άλλοι είναι από πίσω, που φανατίζουν και εκπαιδεύουν ορδές στρατευμένων, δημιουργούν μίση και κακία στις ψυχές των νέων και έρχονται μετά βίαια ως μακελάρηδες και σου παίρνουν το αίμα, σε χτυπάνε στην αρτηρία και σε στέλνουν στον τάφο χωρίς δεύτερη κουβέντα. Την τελευταία στιγμή αυτό το παλικαράκι τι είπε; “Σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε” είπε. Πώς γίνεται πάντα να οδηγούνται στον τάφο αθώα παιδιά;».
Εκτός από τους γονείς των θυμάτων, η Κ. Αρμουτίδου και ο Γιάννης Τοπαλούδης μιλούν και με τη Γεωργία Μπίκα. Την κοπέλα που είχε το θάρρος να καταγγείλει επώνυμα τον βιασμό της στη Θεσσαλονίκη. Η ένωσή τους συγκινεί, καθώς η Γεωργία, η οποία δεν έχει γονείς, παίρνει δύναμη, κουράγιο και φροντίδα από δύο γονείς που κάποιοι τους στέρησαν την κόρη.
«Η αστυνομία δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Η Ελένη πήγε να κάνει καταγγελία και την έδιωξαν. Εδιωξαν το παιδί μου σαν σκουπίδι από το ΑΤ. Ξέρετε τι θέλουν να βλέπουν στη βιασμένη γυναίκα για να την πιστέψουν; Εκδορές, μώλωπες, να έχουν μπει εργαλεία στα γεννητικά όργανα που να τα έχουν τραυματίσει, να είναι καταματωμένα, καταγραμμένα και τότε μόνο θα πιστοποιήσουν ότι έγινε βιασμός. Πάρε παράδειγμα τώρα την περίπτωση της Γεωργίας από τη Θεσσαλονίκη. Τρεις μέρες είχαν άπλυτο το κορίτσι. Εφυγαν ώρες ωρών. Η Γεωργία έδειξε το πρόσωπό της. Για να το κάνει κανείς αυτό πρέπει να έχει μεγάλη γενναιότητα» είπε η Κ. Αρμουτίδου, ενώ ο Γ. Τοπαλούδης συμπλήρωσε ότι έχουν ανοίξει την αγκαλιά τους στη Γεωργία:
«Το κορίτσι είναι ορφανό από μάνα και πατέρα. Της είπαμε να σκέφτεται ότι είμαστε οι ψυχικοί της γονείς. Οτι θα είμαστε δίπλα της. Μας πήρε πάλι χθες τηλέφωνο και μας είπε “αυτό θέλω από σας, να αισθάνομαι ότι έχω γονείς”. Ολοι πρέπει να γίνουμε μια αγκαλιά σε αυτό το κορίτσι. Και σε όλα τα κορίτσια. Έχουμε υποχρέωση».
«Θα ξαναζήσουμε τον εφιάλτη από την αρχή»
Η Κ. Αρμουτίδου και ο Γ. Τοπαλούδης αύριο, Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου, θα αντικρίσουν και πάλι τους δολοφόνους και βιαστές της κόρης τους. Οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς θα αντέξουν ούτε ψυχικά ούτε οικονομικά, αφού πρόκειται για πολυδάπανη διαδικασία. Πρωτοδίκως το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών με ομόφωνη απόφαση στις 15 Μαΐου 2020 επέβαλε στους κατηγορούμενους Μανώλη Κούκουρα και Αλέξανδρο Λουτσάι το ανώτατο όριο των ποινών και για τα δύο αδικήματα: ισόβια και 15 χρόνια κάθειρξη στον καθένα για τον ομαδικό βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης.
«Τη Δευτέρα δυστυχώς θα ξαναζήσουμε όλο τον εφιάλτη από την αρχή. Θα ξαναζήσουμε δηλαδή τον θάνατο και τον βασανισμό του παιδιού μας. Ποια μάνα και ποιος πατέρας αντέχουν αυτή την κατάσταση; Είναι σαν να θανατώνουν, να βιάζουν και να στιγματίζουν ξανά την Ελένη. Θα πρέπει εγώ να υποστώ ξανά όλη αυτή την ψυχική ταλαιπωρία. Και μέσα σε όλα αυτά πληρώνουμε κιόλας δικηγόρους, παραστατικά. Δηλαδή εγώ θα πληρώσω για τη δολοφονία του παιδιού μου; Με ρωτήσανε αν έχω χρήματα; Αν μπορώ να αντεπεξέλθω σε όλα αυτά τα έξοδα;» λέει η Κ. Αρμουτίδου, ενώ ο Γ. Τοπαλούδης με τη σειρά του τονίζει: «Δεν μπορούμε να βιώνουμε πάλι το ίδιο πράγμα. Ούτε να συναντάμε ξανά τους δολοφόνους και βιαστές του παιδιού μας. Αυτούς που έκαναν το αίμα του παιδιού μου να τρέχει ποτάμι σε όλα τα δωμάτια εκείνου του σπιτιού. Τι να πρωτοκάνουμε; Να προσπαθήσουμε να συμμαζέψουμε τα κομμάτια μας; Τα ψυχικά; Τα οικονομικά; Τι θα ακούσουμε πάλι στο δικαστήριο;».
«Ας αποδοθεί δικαιοσύνη και ας καταστραφεί ο κόσμος»
Το άψυχο κορμί της Ελένης Τοπαλούδη εντοπίστηκε στα παγωμένα νερά της περιοχής Φώκια στους Πεύκους της Ρόδου τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Νοεμβρίου 2018. Το προηγούμενο βράδυ δύο νεαροί βίασαν και δολοφόνησαν την Ελένη όταν αρνήθηκε να συνευρεθεί ερωτικά μαζί τους.
«Δεν αξίζουν κανένα ελαφρυντικό» είχε πει η εισαγγελέας της έδρας Αριστοτέλεια Δόγκα κατά την αγόρευσή της, η οποία συζητήθηκε όσο καμία άλλη τα τελευταία χρόνια και καταχειροκροτήθηκε. Αναφερόμενη στους δύο κατηγορούμενους είπε: «Με τη στάση τους ενέπαιζαν σε όλη τη διάρκεια της δίκης το δικαστήριο, δεν μεταμελήθηκαν πραγματικά, αλλά συνεχίζουν να διασύρουν τη μνήμη της Ελένης». Σε μια αποστροφή του λόγου της η εισαγγελέας είχε πει: «Ας αποδοθεί δικαιοσύνη και ας καταστραφεί ο κόσμος όλος».
«Εχω πολύ θυμό στην ψυχή μου» λέει με φωνή που σπάει η μητέρα της Ελένης. «Λέω, Θεέ, αν ήθελες τόσο να την πάρεις, γιατί μου την έδωσες; Γιατί μου τη χάρισες για 21 χρόνια; Εγώ την ήθελα ζωντανή στη ζωή μου και την ήθελα άγγελο στη γη να περπατάει, να ονειρεύεται και να είμαι δίπλα της να τη βοηθάω στις ανάγκες της, να την αγκαλιάζω, να την αισθάνομαι, να τη νιώθω, να τη μυρίζω, να την παρηγορώ, να την ενθαρρύνω, όλα αυτά που κάνει μια μάνα, να τη δω να παντρεύεται, να με κάνει γιαγιά. Εμένα άδειασε η αγκαλιά μου, το σπίτι μου, ράγισε η καρδιά μου, έχει γίνει χίλια κομμάτια, δεν μπορώ να σηκώνομαι και να διαχειρίζομαι όλο αυτό. Να θάβω εγώ το παιδί μου; Είκοσι ενός χρόνων κορίτσι; Ο χρόνος σού ξύνει περισσότερο τις πληγές. Κατανοείς. Τον πρώτο καιρό είσαι σε μια θολούρα, έχεις τρομερό θυμό που δεν λέει να μαλακώσει με τίποτε· απεναντίας μεγαλώνει και μετά κάποια στιγμή τι θα κάνεις; Θα το αποδεχτείς γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Εγώ το ξέρω πια ότι η Ελένη δεν θα έρθει. Μπορεί τον πρώτο καιρό να ξεγελούσα τον εαυτό μου ότι μπορεί να είχε πάει ένα ταξίδι και να έρθει, όμως βλέπω πως αυτό είναι μεγάλο ψέμα. Το παιδί μου έφυγε και δεν πρόκειται να το ξαναζήσω. Δεν πρόκειται να χτυπήσει την πόρτα και να πει: ναι, μαμά, ήρθα. Δεν θα γίνει».
«Η δολοφονία του παιδιού μου θυμίζει αιματοβαμμένο θρίλερ που σε ανατριχιάζει στην ψυχή. Πήραν το παιδί μου και το πήγαν στο σπίτι-κολαστήριο και χρησιμοποίησαν όλες τις μορφές βίας πάνω του. Σε ανυπεράσπιστο κορίτσι, σε ένα κορίτσι που του κρατούσαν χέρια, πόδια και το βαρούσαν. Ούτε οι αγίες της εκκλησίας μας δεν περάσανε αυτά τα βασανιστήρια. Στην κυριολεξία βασάνισαν ένα κορίτσι 21 χρόνων, πολτοποίησαν το κεφάλι του, στραγγάλισαν τον λαιμό του, κόψανε το αριστερό του αυτί, βίασαν το παιδί μου αυτά τα βρομοτέρατα. Ηθελα να ’ξερα αυτοί οι γονείς πώς ζουν; Αυτές οι μάνες τι μήτρες ήταν και τι σπέρμα δολοφονικό γονιμοποίησε αυτό το ωάριο και γεννηθήκανε τέτοια τέρατα;» συμπληρώνει φορτισμένη η μητέρα της Ελένης, ενώ ο πατέρας της λέει χαρακτηριστικά: «Οταν κλείνουν οι πόρτες βιώνουμε τον απόλυτο ψυχικό θάνατο».
«Επειδή τους είπε όχι βροντερά και φωναχτά»
Το αποτρόπαιο έγκλημα, που έμελλε να φέρει στον δημόσιο διάλογο τον όρο γυναικοκτονία, μέρα με τη μέρα συγκλόνιζε όλο και περισσότερο την ελληνική κοινωνία, η οποία άρχισε να συνειδητοποιεί ότι μια γυναίκα είπε όχι και γι’ αυτό βιάστηκε και δολοφονήθηκε.
«Η Ελένη τους είπε όχι βροντερά και φωναχτά. Το όχι τής στοίχισε τη ζωή. Εστειλαν το παιδί μου στον τάφο αυτά τα απάνθρωπα σαρκίδια αυτής της κοινωνίας, αυτά τα καρκινώματα. Φτάσαμε να έχουμε τόσες δολοφονίες γυναικών και κοριτσιών από χέρια συντρόφων και συζύγων με πολύ μεγάλη ευκολία. Γιατί πολύ απλά έτσι είναι η πατριαρχική κοινωνία στην οποία ζούμε, με τις πεπαλαιωμένες αντιλήψεις του 1940. Το λυπηρό είναι ότι ακόμη και σήμερα μεγαλώνουμε διαφορετικά τα κορίτσια και τα αγόρια. Τους ευνουχίζουμε τους γιους μας. Δεν τους μαθαίνουμε να σέβονται, ότι είναι ισότιμοι με τα κορίτσια. Δεν μπορούμε να μάθουμε στα αγόρια μας τι σημαίνει όχι; Τι σημαίνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα; Τι σημαίνει όρια, συναίνεση; Δεν γίνονται ούτε τα αυτονόητα. Ούτε από την οικογένεια ούτε από το σχολείο» υπογραμμίζει η Κούλα Αρμουτίδου.
«Ιερό καθήκον να μπει ο όρος γυναικοκτονία στον Ποινικό Κώδικα»
«Φοβόμαστε να βάλουμε στον ΠΚ τον όρο γυναικοκτονία. Γιατί δεν συμβαίνει; Από την αρχή φωνάζαμε να μην υπάρξει καμιά άλλη Ελένη. Είδατε εσείς να συμβαίνει αυτό; Έχουμε ιερό καθήκον απέναντι στην Ελένη μας να φωνάζουμε και θα το κάνουμε. Μπορεί κάποιοι από αυτούς που αποφασίζουν για εμάς να μην έχουν αυτιά. Να είναι κλειστά. Αυτά τα αυτιά πρέπει να ανοίξουν. Και θα ανοίξουν όσο βροντερότερη είναι η φωνή μας» λέει ο πατέρας της Ελένης. Για να τονίσει την ψυχική κατάρρευση της οικογένειάς του πρόσθεσε: «Υπάρχει και ο όρος οικογενειοκτονία. Σκοτώνουν ψυχικά ολόκληρη την οικογένεια. Μας έχουν εξοντώσει ψυχικά όλους».
Και οι δύο αναφέρθηκαν αρκετές φορές στο ζήτημα των ποινών. «Τα ισόβια να είναι ισόβια» είπε χαρακτηριστικά ο Γ. Τοπαλούδης, ενώ η Κ. Αρμουτίδου αναφερόμενη στον υπουργό Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα είπε: «Βγήκε να μας πει τι; Οτι τα 16 χρόνια της ισόβιας κάθειρξης γίνονται 18; Αυτό, κ. Τσιάρα, δεν μου λέει τίποτε. Εμένα τον ισόβιο θάνατό μου ποιος θα τον πληρώσει; Αν ήταν η Ελένη και όλα τα γυναικοκτονημένα πλάσματα δικά τους παιδιά, τι θα κάνανε; Αισθάνομαι ότι με κοροϊδεύουν. Εδώ και τρία χρόνια δεν δέχτηκα βοήθεια από κανέναν τους σε κανένα επίπεδο. Αναρωτήθηκε κανείς αν μπορώ να πάω στο σχολείο και να σταθώ μέσα σε μια τάξη με παιδιά; Πώς θα δουλέψω; Τι να πω στα παιδιά όταν εγώ είμαι μαυροφορεμένη;
Όπως είναι τα ρούχα εξωτερικά έτσι είναι και η ψυχή μου εσωτερικά. Εχω τρομερό θυμό απέναντι σε αυτούς που μας κυβερνάνε. Και όποιος μπήκε σπίτι μας μπήκε για το θεαθήναι». Από την πλευρά του ο Γ. Τοπαλούδης έκανε λόγο για πολιτικά παιχνίδια: «Όταν πλησίαζε η ημέρα της απόφασης στο πρωτόδικο δικαστήριο παίζονταν διάφορα παιχνίδια. Δεν θέλω το αίμα του παιδιού μου να γίνει κομματικό και πολιτικό μπαλάκι. Αυτό που θέλουμε είναι δικαιοσύνη και να μην υπάρχουν παρεμβάσεις, όπως για παράδειγμα αυτή του κ. Σκέρτσου που είπε ότι αυτά που γίνονται στη δίκη του παιδιού μας είναι σαν λαϊκή απογευματινή. Επειδή είχαν μαζευτεί νέοι άνθρωποι που μας συμπαραστέκονταν;».
Διαβάστε επίσης
