Η απόφαση των G7 για την επιβολή ελάχιστου εταιρικού φόρου 15% ανά χώρα, είναι ιστορική αλλά και (πολιτικά) πολύ ενδιαφέρουσα. Τα εύσημα ανήκουν πρώτα απ’ όλους στον πρόεδρο Μπάιντεν την υπουργό οικονομίας Τζάνετ Γέλεν, αλλά και σε όσους έχουν αποκαλύψει την προκλητική φορολογική ασυλία των πολυεθνικών οι οποίες κερδοσκοπούν παγκοσμίως και (δεν) φορολογούνται τοπικά. Τι σηματοδοτεί αυτή η απόφαση:
Πρώτον δείχνει ότι τα κράτη μπορούν πάλι να πάρουν στα χέρια τους τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας. Είναι κάτι που στο παρελθόν σιγά-σιγά μετατοπιζόταν σε όφελος των μεγάλων πολυεθνικών οι οποίες αλλού έβγαζαν τα κέρδη και αλλού (δεν) φορολογούνταν. Ίσως τώρα αρχίζουν τα δύσκολα…
Δεύτερον είναι ένα μήνυμα στα κράτη αλλά και τις ενώσεις κρατών, προκειμένου και αυτά να κάνουν τις δικές τους κινήσεις. Για παράδειγμα σε επίπεδο Ευρώπης και Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί και πρέπει να εξεταστεί το θέμα της προνομιακής φορολόγησης εταιρειών σε ορισμένες χώρες. Είναι γνωστό ότι στην Ιρλανδία, την Ολλανδία, την Μάλτα, την Κύπρο, το Λουξεμβούργο και αλλού, οι εταιρείες απολαμβάνουν ακραία φορολογικά προνόμια. Ο φορολογικός ανταγωνισμός εντός και εκτός της ΕΕ είναι ένα σημείο που προκαλεί συγκρούσεις και εντάσεις, έχει ωφελημένες τις μεγάλες ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) εταιρείες, έχει χαμένους τους πολίτες της Ευρώπης, αλλά τώρα οφείλει να επανεξεταστεί.
Τρίτο είναι ένα μήνυμα στις ηγεσίες των κρατών για το πως πρέπει να αντιμετωπίζει την επιχειρηματική ελίτ. Το φαινόμενο κάποιοι να δηλώνουν ότι «έχουν χ…νο τον πρωθυπουργό», δείχνει την αντίληψη τους, όμως απλά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αποκαλύπτει τις προθέσεις τους για τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους, την μετατροπή του σε υπηρέτη των δικών τους συμφερόντων και των δικών τους πολιτικών. Χαρακτηριστικό είναι ένα σημείο (που δεν έτυχε μεγάλης δημοσιότητας), στο επίμαχο ντοκιμαντέρ «Black Trail» για τη διερεύνηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων της ναυτιλιακής βιομηχανίας, όπου μίλησε ο υπουργός εμπορικής ναυτιλίας κ. Πλακιωτάκης, αλλά και ο εφοπλιστής κ. Λασκαρίδης. Αφορά τους συμβούλους που εκπροσωπούν την Ελλάδα στον Διεθνή Οργανισμό Ναυτιλίας (IMO) και συγκεκριμένα στην περιβαλλοντική επιτροπή του IMO και σχεδόν όλοι τους έχουν στενούς δεσμούς με τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις!!! Οι δημοσιογράφοι ρωτούν τον υπουργό κ. Πλακιωτάκη «γιατί αυτό;» και σημειώνουν «Θα μπορούσατε να έχετε εκπροσώπους από περιβαλλοντικά κινήματα, ειδικούς επιστήμονες»… Είναι σαφές ότι εδώ πρόκειται για μια «σκαστή» περίπτωση που το ελληνικό κράτος λειτουργεί ως «μπροστινός» των εφοπλιστών…
Τέταρτο είναι μια απάντηση στις ηττοπαθείς προσεγγίσεις όλων αυτών που κρύβονται πίσω από ένα «εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα»; Ο κ. Μπάιντεν δεν κυβερνά σε «συνθήκες εργαστηρίου» αποξενωμένος από το περιβάλλον, αλλά επηρεάζεται από τις διεθνείς συνθήκες και από την κοινή γνώμη της χώρας του. Επομένως, η αποκάλυψη από διεθνή ΜΜΕ της υπόθεσης με τη νόμιμη φοροδιαφυγή των πολυεθνικών, έθεσε τις πολιτικές ηγεσίες προ των ευθυνών τους. Ο Μπάιντεν προεκλογικά είχε εκφράσει τη δυσαρέσκειά του που ένας εκπαιδευτικός υπόκειται σε φορολογικό συντελεστή 22%, όταν, όπως δήλωσε: «η Amazon και άλλοι δεν καταβάλλουν κανέναν ομοσπονδιακό φόρο. Θα βάλω ένα τέλος σε αυτό».
Πέμπτο αφορά τη χώρα μας: Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση απελευθερώνει τις κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, την ίδια ώρα που καταργεί το οκτάωρο, την ίδια ώρα που κατευθύνει όλα τα κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης σε «λίγους και εκλεκτούς», πολιτικά η απόφαση των G7 αναδεικνύει την υποχρέωση της χώρας μας να φορολογήσει δίκαια τους «λίγους και ισχυρούς». Δυστυχώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη κινείται σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Όλα στους «νόμιμους ιδιοκτήτες» της χώρας, τίποτα για την συντριπτική πλειοψηφία εργαζομένων και μικρομεσαίων.
Εδώ είναι που ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία με το πολιτικό σχέδιο του αποδεικνύει ότι βρίσκεται σε αντιστοίχιση με τις παγκόσμιες τάσεις για έλεγχο του διεθνούς κεφαλαίου που απλά κερδοσκοπεί, ενώ αδιαφορεί για την οικονομική ανάπτυξη. Το δικό μας σχέδιο προβλέπει τη δίκαιη ανάπτυξη με επίκεντρο τον άνθρωπο, με κίνητρα για επενδύσεις αλλά όχι με ασυδοσία.
Το δικό μας σχέδιο έχει στόχους:
-Την αύξηση του ΑΕΠ με τη συμμετοχή του συνόλου της κοινωνίας.
-Τον μετασχηματισμό του παραγωγικού μοντέλου στην κατεύθυνση της οικονομίας της γνώσης και της αυξημένης προστιθέμενης αξίας προϊόντων και υπηρεσιών και όχι του ανταγωνισμού στη βάση της μείωσης των μισθών.
-Τη στήριξη και ανανέωση των επιχειρήσεων και ιδίως της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας σε όλο το παραγωγικό και τεχνολογικό φάσμα.
-Την προστασία της εργασίας με σεβασμό στα εργασιακά δικαιώματα και την αύξηση των μισθών.
-Τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα σε δίκτυα, υποδομές και υπηρεσίες βασικών αγαθών.
-Την ενίσχυση του ενιαίου και καθολικού κοινωνικού κράτους.
-Τη δικαιότερη φορολογία με μείωση της φοροδιαφυγής και προοδευτική φορολόγηση, που θα ελαφρύνει χαμηλότερες και μεσαίες εισοδηματικές ομάδες.
-Το συνολικό οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας, την ανάσχεση της κλιματικής κρίσης και την ενεργειακή δημοκρατία, με κοινωνική συμμετοχή στην παραγωγή ενέργειας.
Τα δυο σχέδια (κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ) αποδεικνύουν ότι υπάρχουν δυο κόσμοι και στην πολιτική:
Το κυβερνητικό είναι απλό: Όλα σε λίγους
Στο δικό μας σχέδιο θέτουμε 5 κριτήρια:
-Διάχυση του οικονομικού οφέλους στην κοινωνία.
-Αποφυγή κάθε μορφής κοινωνικού αποκλεισμού.
-Αύξηση της εγχώριας παραγόμενης αξίας.
-Ισόρροπη ανάπτυξη των περιφερειών της χώρας.
-Δυναμική μετασχηματισμού.
Οι διαχωριστικές γραμμές είναι πλέον σαφείς! Οι πολίτες όταν έρθει η ώρα ας επιλέξουν…
