Σε έναν πολιτικό κυβερνητικού κόμματος μπορεί να τύχει κάποια στιγμή –από μια εσωκομματική καραμπόλα, για να κοντύνει ο ένας και να μην ψηλώσει ο άλλος– να του ανατεθεί η ευθύνη ενός τομέα που του είναι παντελώς άγνωστος.
Κανονικά βέβαια ο αδαής θα έπρεπε να πει «όχι». Αλλά η απλή φράση «σας ευχαριστώ αλλά δεν δύναμαι» δεν λέγεται εύκολα από πολιτικούς.
Κάπως έτσι ο Δένδιας βρέθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών και η εξωτερική πολιτική άρχισε να χαράσσεται στο πόδι με τις τηλεοπτικές ατάκες του ενός ή του άλλου συμβούλου – πιο πιθανό είναι να έχουν συζητήσει με τον εκπρόσωπο της Μέρκελ ή του Ερντογάν παρά με τον «αρμόδιο» υπουργό Εξωτερικών.
Σε μια τέτοια περίπτωση βέβαια ο υπουργός που βρίσκεται σε λάθος θέση σε μια κρίσιμη περίοδο θα πρέπει να προσπαθήσει να ανακτήσει τον χαμένο σε μικροκομματικούς σχεδιασμούς χρόνο. Αυτό που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κάνει είναι να προσπαθήσει να καλύψει την άγνοιά του με ευφυολογήματα και εξυπνακισμούς.
Δεν είναι περίεργο όμως ότι ως γνήσιος υπουργός του «επιτελικού κράτους» ο Νίκος Δένδιας έκανε αυτό ακριβώς που δεν έπρεπε.
Πρώτα είπε ότι πήγε στο Κάιρο χωρίς να γνωρίζει πως θα υπογράψει τη συμφωνία με την Αίγυπτο. Μετά άρχισε να στέλνει «αυστηρά μηνύματα» ζητώντας –χωρίς να εισακούεται– να αποχωρήσει το «Ορούτς Ρέις». Και μετά ειρωνεύτηκε όσους αντιλαμβάνονται τα στοιχειώδη δηλώνοντας ότι ουδείς του απάντησε «τι σημαίνει επήρεια ενός νησιού».
Για να αποσείσει δηλαδή τις ευθύνες του εμφανίστηκε να αγνοεί ότι ένα νησί μπορεί να συμμετέχει πλήρως ή μερικώς στην οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ δύο χωρών.
Για όλα αυτά υπό κανονικές συνθήκες ο Δένδιας θα έπρεπε να ανασχηματιστεί. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι κανονικές και η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει πολλούς τέτοιους και ακόμη χειρότερους.