Αυτή την περίοδο «δίνουν και παίρνουν» αναλύσεις για τη γεωπολιτική σηµασία του Αφγανιστάν, τις µεγάλες εξορυκτικές του δυνατότητες, το ότι αποτελεί σταυροδρόµι µεγάλων κι αντικρουόµενων σχεδιασµών µεταφοράς ενέργειας, καθώς βρίσκεται στο επίκεντρο ενδιαφέροντος οµάδας χωρών, όπως ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ινδία και Ιράν. Βεβαίως, αυτά τα συµφέροντα αποκάλυπτε το ΚΚΕ και πριν από 20 χρόνια, όταν ξεκινούσε η επέµβαση των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ στο Αφγανιστάν, την οποία µόνο αυτό είχε καταδικάσει, προειδοποιώντας µε ευθύνη τον λαό για τι θα ακολουθούσε. Τότε κυριαρχούσε η προπαγάνδα των προσχηµάτων των ιµπεριαλιστών –που στήριξαν η Ν∆, το ΠΑΣΟΚ κι ο τότε ΣΥΝ– περί «καταπολέµησης της τροµοκρατίας», περί «ελευθερίας και δηµοκρατίας» κ.λπ…
Σήµερα οι ιµπεριαλιστές εµφανίζουν τις σκοταδιστικές δυνάµεις των Ταλιµπάν ως εν δυνάµει εταίρους τους, ενώ τότε τους εµφάνιζαν ως απειλή. Ηταν οι ίδιοι βέβαια που τους είχαν νωρίτερα (τη δεκαετία του ’80) χρηµατοδοτήσει (τότε ως Μουτζαχεντίν από τους οποίους ξεπήδησαν κατόπιν οι Ταλιµπάν) και εξοπλίσει στον πόλεµο ενάντια στη λαϊκή επανάσταση στο Αφγανιστάν και στη Σοβιετική Ενωση. Τότε, δηλαδή, που καταγράφηκαν πρωτοφανείς κατακτήσεις για τις γυναίκες µε βάση τις συνθήκες της χώρας, όπως µεικτές τάξεις αγοριών και κοριτσιών στα σχολεία, γυναίκα υπουργός Παιδείας κ.ά.
ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, κυβερνήσεις σήµερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την παραβίαση των δικαιωµάτων των γυναικών, καλλιεργούν προσδοκίες για δήθεν σεβασµό τους από τους Ταλιµπάν (!), ενώ ύστερα από 20 χρόνια δικής τους κατοχής στο Αφγανιστάν µόλις το 16% των γυναικών εργάζονται και λιγότερο από τρεις στις δέκα δηλώνουν εγγράµµατες.
Για αυτή την αποκρουστική κατάσταση δεν είναι άµοιρες ευθυνών ούτε οι ελληνικές κυβερνήσεις καθώς όλες τους χρηµατοδότησαν διαχρονικά αυτό τον πόλεµο στηρίζοντάς τον µε στρατιωτικές αποστολές. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ για την προστασία του λαού από τις πυρκαγιές οι κυβερνήσεις δεν έχουν –λένε– χρήµατα, για να χρηµατοδοτούν όµως τόσα χρόνια την ελληνική αποστολή που βρισκόταν στο Αφγανιστάν έβρισκαν 300 εκατοµµύρια τον χρόνο!
Οι ΗΠΑ, λοιπόν, παραδίνουν στο Αφγανιστάν την εξουσία στους Ταλιµπάν, προσδοκώντας ότι αυτή η αποσταθεροποίηση θα βάλει εµπόδια στα σχέδια των ανταγωνιστών τους, Κίνας και Ρωσίας.
Με την προσέγγιση που αναµασούν τα αστικά επιτελεία περί «ήττας» ή «αποτυχίας» των ΗΠΑ, επειδή κατέρρευσε η δοτή κυβέρνηση στο Αφγανιστάν ή επειδή αποχωρούν στρατιωτικά οι αµερικανικές δυνάµεις, επιχειρείται να κρυφτεί ότι οι ΗΠΑ αναπροσαρµόζουν τη διάταξη των στρατιωτικών δυνάµεών τους δίνοντας ιδιαίτερη βάση στον Ινδο-Ειρηνικό. Είναι ενδεικτική η πρόσφατη δήλωση της αντιπροέδρου των ΗΠΑ Κάµαλα Χάρις ότι «σε έναν βαθµό εκεί θα κριθεί το µέλλον του κόσµου», δηλαδή ο ανταγωνισµός ΗΠΑ – Κίνας για την πρωτοκαθεδρία.
Η δε ΕΕ βρήκε ευκαιρία να εξαγγείλει δικό της στρατό δύναµης 50.000 στρατιωτών, µε στόχο µέσα από τέτοιου είδους επεµβάσεις και πολέµους να εξασφαλίσει αναβαθµισµένο µερίδιο στη µοιρασιά της λείας για τα δικά της µονοπώλια. Να θυµίσουµε ότι ήδη η ΕΕ µετά το Αφγανιστάν έχει «µαρκάρει» για τη διείσδυσή της το Ιράκ και τις χώρες του Σαχέλ.
Συνιστά µάλιστα µέγιστη υποκρισία να εµφανίζονται η ΕΕ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ως και… προστάτες των προσφύγων! Το ΚΚΕ έχει δώσει µάχες και στην Ελλάδα και στην Ευρωβουλή καταγγέλλοντας ότι τα τελευταία χρόνια η ΕΕ εξ ορισµού δεν θεωρεί τους Αφγανούς πρόσφυγες αλλά οικονοµικούς µετανάστες, προκλητικά ισχυριζόµενη ότι είχαν λυθεί τα προβλήµατα στο Αφγανιστάν. Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις –το σύστηµά τους που γεννά πολέµους, εξαθλίωση και προσφυγιά– είναι αυτές που µε τις αντιδραστικές αποφάσεις τους οδηγούν σε καταστολή, σε «κόφτες» για το ποιον θεωρούν πρόσφυγα και ποιον όχι, σε µαζικές απελάσεις, στον εγκλωβισµό στις απαράδεκτες υπερδοµές-«φυλακές» της ΕΕ.
Σήµερα είναι αναγκαία η λαϊκή πάλη για απεµπλοκή απ’ αυτούς τους ιµπεριαλιστικούς σχεδιασµούς και τις επεµβάσεις. Τίθεται ως ανάγκη να ξηλωθούν οι αµερικανικές βάσεις από τη χώρα µας, οι οποίες διευκόλυναν αυτό το διαχρονικό έγκληµα, να δυναµώσει η πάλη για τα δικαιώµατα των προσφύγων και η αλληλεγγύη, ενάντια στο «Νέο σύµφωνο για τη µετανάστευση» της ΕΕ, το ∆ουβλίνο και στη συµφωνία ΕΕ – Τουρκίας. Αυτά είναι καθήκοντα που ο λαός µας µε ευθύνη µπορεί να αναλάβει και να βάλει αποφασιστικά εµπόδια στα επόµενα «Αφγανιστάν» του εκµεταλλευτικού συστήµατος, µε ορίζοντα να πάρει ο ίδιος την εξουσία και την οικονοµία στα δικά του χέρια.
Ο Κώστας Παπαδάκης είναι ευρωβουλευτής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ
