Νομίζω ότι σχεδόν όλοι –εκτός όσων τους έδεσε τη γλώσσα ο Πέτσας– γνωρίζουμε ότι υπάρχει πρόβλημα.
Γιατί δεν είναι δυνατόν ο υπουργός Εξωτερικών λίγο μετά τη συμφωνία με την Αίγυπτο να δηλώνει: «Να σας πω την αλήθεια, ούτε εγώ γνώριζα ότι πηγαίνω [στο Κάιρο] για να υπογράψω».
Γιατί νόμιζε, λέει, ότι υπάρχουν διαφορές, αλλά (ξαφνικά) είδε το φως το αληθινό και αντιλήφθηκε ότι οι διαφορές είναι «γεφυρώσιμες». Και το πρόβλημα είναι ότι είδε το φως το αληθινό και αντιλήφθηκε ότι οι διαφορές γεφυρώνονται όταν δέχτηκε, όπως και ο Αιγύπτιος ομόλογός του, ένα (προφανώς διαφωτιστικό) τηλεφώνημα από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο.
Και αυτό που κάνει το πρόβλημα μεγαλύτερο είναι ότι μέχρι πρότινος ο Δένδιας, ο Μητσοτάκης και όλο αυτό το επιτελικό παραμάγαζο δήλωναν αισιόδοξοι για το μέλλον και μιλούσαν για στιβαρή εξωτερική πολιτική επειδή παζάρευαν με τον Μακρόν για φρεγάτες και γενικότερη αμυντική συνεργασία. Μετά ξαφνικά (;) όλα αυτά ξεχάστηκαν και οι επιτελικοί επέστρεψαν στους πιο γνώριμους γι’ αυτούς διαδρόμους της βερολινέζικης καγκελαρίας. «Εφυγε» ο Μακρόν και (ξανα) ήρθε η Μέρκελ μέχρι να μας ζορίσει ο Ερντογάν και να ξαναθυμηθούμε τον Εμανουέλ. Αλλά αυτή η πολιτική που αλλάζει διαρκώς τακτικούς και στρατηγικούς στόχους – υποτίθεται ότι– μένει η… ίδια! Στην πραγματικότητα το μόνο που μένει ίδιο είναι ότι αρκεί ένα τηλεφώνημα για να αποδεχτούν οι επιτελικοί μας έναν ακόμη έξωθεν υπαγορευμένο συμβιβασμό.
Το τρισχειρότερο είναι ότι πίσω από την κουρτίνα που στήνουν τα ένθερμα σχόλια των «ενσωματωμένων» η Κύπρος, που απουσιάζει από τις συζητήσεις και δεν υπολογίζεται στις συμφωνίες, κείται ακόμη… πιο… μακράν, ενώ και τα νησιά της Ελλάδας, το ένα μετά το άλλο, έχουν πλέον μειωμένη επήρεια χωρίς καν να έχει προηγηθεί οποιαδήποτε σχετική συζήτηση ούτε καν συμβούλιο πολιτικών αρχηγών.
Σε άλλες συνθήκες κάτι τέτοιο θα ήταν γελοίο. Τώρα είναι πολλαπλώς επικίνδυνο.