Πολλές φορές βλέπουμε τους δρομείς του πιο υψηλού επιπέδου να τρέχουν και έχουμε την αίσθηση πως αυτοί οι τύποι κυριολεκτικά πετάνε, πως τα πόδια τους οριακά δεν πατάνε στο έδαφος. Αυτή η αίσθηση στην πραγματικότητα είναι σωστή. Υπερβολικά σωστή.
Για την ακρίβεια, σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, οι δρομείς που βρίσκονται στην ελίτ περνούν ελάχιστο χρόνο στο έδαφος κατά τη διάρκεια μιας κούρσας.
Για αυτή την διαπίστωση, η συγκεκριμένη μελέτη έκανε το εξής πείραμα: η ερευνητική ομάδα ζήτησε από 10 άντρες αθλητές που βρίσκονται σε επίπεδο ελίτ και από άλλους 10 αθλητές με υψηλή κατάρτιση αλλά κατώτερου να τρέξουν σε έναν διάδρομο με διαφορετικές ταχύτητες, ώστε να μπορούν να μετρήσουν τη «συμπεριφορά τους στην αναπήδηση», η οποία ουσιαστικά περιγράφει την υποκείμενη φυσική του τρεξίματος. Ο διάδρομος ήταν εφοδιασμένος με μια πλάκα πίεσης, αποκαλύπτοντας πόσο χρόνο οι δρομείς πέρασαν στον αέρα κατά τη διάρκεια του τρεξίματος.
Όταν τρέχουμε, οι μύες και τα άκρα μας συντονίζονται και λειτουργούν σαν ένα τεράστιο ραβδί. «Οι μύες, οι τένοντες και οι σύνδεσμοι αλληλεπιδρούν για να ανακυκλώσουν την ενέργειά μας από βήμα σε βήμα», εξηγεί ο Τζέοφ Μπερνς, ένας υψηλού επιπέδου δρομέας και μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν.
«Γενικά, οι ελίτ δρομείς έχουν πιο «δύσκαμπτα» συστήματα μάζας ελατηρίου με πιο απότομες γωνίες κρούσης. Σκεφτείτε πιο άκαμπτα ραβδιά. Σε διάφορες ταχύτητες, οι ελίτ αθλητές είχαν παρόμοια μήκη διασκελισμού και συχνότητες διασκελισμού με τους εξαιρετικά εκπαιδευμένους δρομείς, αλλά οι ελίτ περνούσαν περισσότερο χρόνο στον αέρα και λιγότερο στο έδαφος. Και αυτό διότι με τη «σκληρότερη» συμπεριφορά ελατηρίου τους σε κάθε βήμα, μπορούν να ανακυκλώνουν καλύτερα τη βαρυτική ενέργειά τους», προσθέτει ο Μπερνς.
Πάντως, τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά είναι αποτέλεσμα της ποιότητας και όχι μέθοδοι για να αναβαθμιστείς ως δρομέας. Με άλλα λόγια, μην προσπαθήσεις να τα αντιγράψεις. «Σε γενικές γραμμές, όταν τρέχουμε, το σώμα μας επιλέγει τα μοτίβα κίνησης που τείνουν να είναι πιο αποτελεσματικά και ασφαλέστερα για εμάς εκείνη τη στιγμή. Η προσπάθεια άσκησης συνειδητού ελέγχου σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο συντονισμό των στοιχείων μας είναι μια συνταγή για προβλήματα», εξηγεί ο Μπερνς.
Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο πως δεν μπορείτε να έχετε κανέναν έλεγχο στο βηματισμό σας ενώ τρέχετε. «Το τρέξιμο σε διαφορετικές επιφάνειες – πεζοδρόμιο, γρασίδι, χώμα κτλ– θα σας ωθήσει να αλλάξετε την ακαμψία του σώματός σας. Γενικότερα, το να προκαλέσετε το σώμα σας να αλληλεπιδράσει με διαφορετικά είδη εδάφους, πιθανότατα θα βοηθήσει στην πιο εύκολη προσαρμογή», καταλήγει ο Μπερνς.
Το γεγονός ότι οι elite δρομείς πατάνε λιγότερο στο έδαφος, εξηγεί και τους λόγους που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν μεταξύ άλλων και λιγότερες ανάγκες αποκατάστασης σε σχέση με έναν ερασιτέχνη δρομέα και σαφώς λιγότερους τραυματισμούς για τα χιλιόμετρα που διανύουν.
Οι τραυματισμοί στους δρομείς υψηλού επιπέδου, έρχονται από την προσπάθεια και την πίεση των στόχων. Αν δηλαδή ένας elite δρομέας έτρεχε συμβατικά και όχι στα όρια, είναι πιθανό να μην τραυματιζόταν σχεδόν ποτέ.
Πηγή: Runnfun.gr
