Το 1994, λίγο πριν από τον θάνατό του, ο Αμερικανός φιλόσοφος Κρίστοφερ Λας έγραψε για την εξέγερση των ελίτ και τον κίνδυνο για τη δημοκρατία. Αναγνώριζε στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα στοιχεία αδιαφορίας για τα κοινά και έλλειψη του αισθήματος της υποχρέωσης απέναντι στην κοινωνία, μιας και μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους μακριά από το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Πριν από λίγες μέρες ο Αργεντίνος προπονητής της Λιντς Μαρσέλο Μπιέλσα έφερε στον νου τις παραπάνω διαπιστώσεις. Είπε ότι «όταν οι μεγάλες ομάδες δεν έχουν ανάγκη τις υπόλοιπες κοιτάνε το συμφέρον τους και τις ξεχνούν», αφού πλέον μπορούν να αποκομίζουν τεράστια οικονομικά οφέλη χωρίς να σκοτίζονται για τον ανταγωνισμό. Ο λόγος φυσικά για την περίφημη European Super League, που αν και ως ιδέα κατέρρευσε μέσα σε λίγες μέρες, μας ανοίγει ένα παράθυρο στον τρόπο σκέψης των μεγαλύτερων κλαμπ της Ευρώπης.
Στην κρίση δοκιμάστηκαν οι οικονομικές αντοχές όλων των ομάδων, μικρών και μεγάλων.
Σε μια εποχή που έγινε σαφές πόσο άδεια είναι τα γήπεδα χωρίς τους φιλάθλους, οι διοικήσεις των μεγάλων αυτών συλλόγων μεταχειρίστηκαν το άθλημα με ψυχρή οικονομική λογική, φέρνοντας με τον εμφατικότερο τρόπο στο προσκήνιο την αρρώστια που κατατρώει το «ομορφότερο άθλημα».
Αν και συχνά λησμονιέται το γεγονός αυτό, το ποδόσφαιρο πλέον είναι εμπόρευμα και ως τέτοιο πρέπει να αποφέρει κέρδος. Για την επίτευξη αυτού του στόχου μπορούν οι ιθύνοντες νόες να ακυρώσουν και τον ίδιο τον σκοπό της δημιουργίας του; Για να απαντήσουμε δανειζόμαστε τα λόγια του Πεπ Γκουαρδιόλα:
«Ενα άθλημα παύει να υφίσταται όταν η σχέση μεταξύ προσπάθειας και ανταμοιβής σταματήσει να υπάρχει, όταν η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη».
